Home is… where they are

Daar lig ik dan, donderdagavond 09.10 PM @ Hilton, San Francisco. Toe maar denk je, maar heel praktisch aangezien we onze eerste vlucht terug hebben morgenvroeg om 07.35 AM. Wekkertje gaat dus ook voor 05.00 AM.

Jade ligt naast me te draaien, ze kan niet slapen want mama geeft licht. Tess ligt in het andere bed naast papa. De meiden waren ondeugend dus heeft RW ze uit elkaar gelegd. Kai heeft een eigen bedje en gaat vroeg slapen want heeft een druk weekend (thuis!) voor de boeg. En ik? Ik lig heel happy te wezen. Want wat hebben we een geweldige vakantie gehad! Wow! En wat is het ook weer fijn om naar huis te gaan. Naar onze vrienden, familie en natuurlijk… de dansschool .

Leuk plekkie

Onze laatste week was er een van tegenstellingen en ervaringen. We begonnen de week in Santa Monica, prachtige stranddeel van LA. Voor het eerst in een Airbnb. Las net in de krant hier dat het helemaal HOT is en dat diegene die het bedacht heeft ook een kantoor hier in San Francisco heeft. Voor mij nieuw, RW geboekt en dus daar kwamen we aan. Een turqoise huis en dan het appartement bovenin. Leuk plekkie, super locatie (om de hoek van het strand) en een schattig appartement.  Bij het binnenlopen met onze koffers, rennen de kids meteen naar de bedden om te bepalen wie waar slaapt zodat wij  vervolgens ons veto uit kunnen spreken. Fijn twee double beds en een enkel bed met een grote waaier erboven. Twee badkamers waarvan er in een wc een mooie verrassing voor ons lag. Nu ben ik geen mega poets (al helemaal niet tegenover mij propere tophuisvrouw vriendinnen, he San... x) maar een WC moet schoon zijn. De toon was gezet, ik rook meteen nog meer vreemde dingen en twijfelde ernstig of het beddengoed wel schoon was. Maar we zeuren niet, en al helemaal niet als je helemaal niets maar dan ook niets zelf geboekt hebt.

Niet zeuren, maar typen

De spullen werden neergegooid en onze bestemming was natuurlijk het strand. Eigenlijk altijd Roels nummer 1 wens op vakantie. Ondertussen wordt hier in San Francisco van bedden gewisseld en mag ik weer bij Roel liggen, die al gaat slapen! Dat is niet fijn want eigenlijk val ik altijd eerst in slaap. Dat werkt het beste. Maar goed, ik heb een blog af te maken dus hupsa, niet zeuren en typen maar.

Weemoedig gevoel

Santa Monica. Strand dus. De bikini’s aan, eindelijk de badhanddoeken uit de koffer en gaan. RW sluit af, denkt hij. Hij trekt de deur dicht en bedenkt zich dat zijn telefoon nog binnen ligt. De deur blijft dicht, hoe we ook frutten duwen trekken of met beleid de sleutel proberen, de deur blijft dicht. Daar staan we, in de hal van onze (ruikende) Airbnb, geen telefoon en ook niemand waar we terecht kunnen. De eigenaresse had duidelijk gemeld dat ze het weekend naar Washington zou gaan (en ik weet wie dat tripje betaalt) en dat we rekening moesten houden met de buren die graag op ruzie uit waren en haar regelmatig dwars zaten.  Ik denk dat dit mijn eerste weemoedige gevoel even was hierzo. Maar bedachten we, we hadden een geweldige parkeerkaart van haar ontvangen; een A4 met de tekst; do not tow this car away. Maar ook met haar nummer eronder. Ik naar buiten, niet naar de buren natuurlijk. Daar stond een aardige jongeman de garages in de straat schoon te spuiten. Ik leg het verhaal uit (iets aangepast natuurlijk) en ik mag meteen zijn telefoon lenen. Als we de jongedame niet te pakken krijgen, komt hij zelf mee. Na wat heen en weer wrikken, heeft hij een oplossing, denkt hij. Maar hij moet eerst nog even het juiste gereedschap pakken.

Nieuwe sleutel

Ondertussen mag ik alvast naar het strand met de kids en lost Roel het samen met de vriendelijke meneer op. Onrustig wiebel ik het volgende kwartier heen en weer op het zand, als ik RW aan zie komen lopen! Het is gelukt! Ik kijk hem aan en vraag hem of de sleutel werkt, waarop hij meldt dat de vriendelijke ‘buurman’ een andere sleutel heeft; en hij pakt een schroevendraaier uit zijn tas. Afijn, dat voelt veilig, maar we kunnen weer binnen.

Auto wegslepen

Na een later telefoontje blijkt dat de eigenaresse de verkeerde sleutel gegeven heeft en weer een paar uur later ligt de goede sleutel onder de mat. Niets aan het handje denk je. Maar als we lekker gegeten hebben (Tess’ keuze aan het strand), we de beste zonsondergang ever gezien hebben en terug komen bij ons tijdelijke huis, ligt er een briefje. Van de buren. Of we onze auto anders neer willen zetten, zodat ook hun auto er bij kan op de veel te smalle oprit voor twee dikke Amerikaanse auto’s. Anders bellen ze de politie en laten ze onze auto wegslepen. Nu ben ik best reëel en soms best stoer maar in dit soort gevallen, neemt de buikpijn over en wil ik eigenlijk gewoon naar huis. Ik zwijg en hou maar voor me dat dit in een hotel nooit gebeurt en kijk hoe RW de auto strak tegen de muur parkeert.

Verplaats de f....n car

We douchen (prachtige douche!) en gaan naar bed, tussen de twijfelende lakens, haha. Na ruim een uur slapen, schrik ik wakker van geschreeuw. Het duurt even voor ik door heb waar ik ben en wat ik hoor maar realiseer me al snel dat het de buurvrouw van beneden is. Kennelijk hebben we de auto niet strak genoeg tegen de muur gezet want ze gilt dat de logees van appartement C nu de f….ng car moeten verplaatsen anders belt ze the police. Ik zit rechtop en kijk RW aan. Die blijft zoals altijd weer heerlijk rustig. Hij kijkt uit het raam en besluit dat de auto echt niet strakker kan. We horen wat gemompel, slaan met de deuren, de auto wegslippen en weer terug rijden. Kennelijk past het, want niet veel later staat de auto van onze schreeuwende buuf strak naast die van ons. 

Dat was de politie

Helaas is het daarmee niet klaar. RW besluit (waarschijnlijk om mij gerust te stellen) om de eigenaresse maar even een bericht te sturen. Die reageert direct met het nieuws dat we gerust de politie kunnen bellen als buuf zo lastig blijft? Na wat wikken en wegen, besluiten we weer te gaan slapen.  En na een half uurtje gaat de huis telefoon, die niet van ons is. RW zoekt hem, vindt hem, is te laat en zegt droog: “Dat was de politie.” Afijn, ik weer rechtop in bed en vastberaden mijn liefste morgen te vertellen dat we gaan verhuizen naar het eerste beste hotel om de hoek.

Maar na al dit spannends, blijft het rustig. De buuf en wij zien elkaar niet en we parkeren elke keer strak de auto tegen de muur. De eigenaresse is zelfs zo lief om ons een dag minder parkeergeld te laten betalen.

En dan begint de fun, want WOW! Venice Beach, Santa Monica… hemel op aarde. Wat een sfeer, wat en pracht en wat een geweldige dagen hebben we tijdens deze Airbnb gehad. Fietsende langs de luxe huizen, basketballen en oefeningen doen op Muscle Beach, draaien op de beroemde pier. Echt TOP.

Miley Cyrus?

Een dag naar LA natuurlijk waar we zoveel mogelijk zien, Rodeo Drive, Beverly Hills, Hollywood, de beroemde letters natuurlijk en tussendoor zie ik Daryl Hannah (denk ik), volg ik allerlei zonnebril-dragende knappe mensen die vast beroemd zijn, maak ik foto’s van huizen waar vast Channing Tatum woont en als kap op de vuurpijl weet ik zeker dat ik Miley Cyrus zie lopen als we naar Griffith Observatory gaan. Zij wil tenslotte ook heus wel zien hoe de stad er van bovenaf uitziet? Ik maak Kai helemaal gek want ik weet echt zeker dat ze het was. Hij wil terug, vraagt boos waarom ik geen foto maakte of hem riep en besluit dan dat ik het vast verzin. Ik hou vol en samen speuren we de volgende ochtend internet af om te kijken of ze in de buurt was. Nou ik zegt het je, zij wilde ook gewoon een rustige avond en heeft gewoon niets gepost. En zo heb ik lekker Miley Cyrus gezien.

Na vier nachtjes Airbnb ben ik het vieze bedje echt zat. RW bekent ook zijn twijfels te hebben en schoner dan dat het was, verlaten we ons tijdelijke huis. Waarschijnlijk een van onze laatste Airbnb-avonturen maar wel op een top locatie! 

Daar zwemt een walvis

We gaan langs de kust richting Santa Barbara. Onze bestemming is uiteindelijk Monterey waar we walvissen gaan kijken. Althans de mannen, want wagenzieke meiden, laten we thuis van een boottochtje. Maar als we de geweldige trip langs de kust maken, denk ik iets te zien in de zee. Meestal zuchten de mannen een keer (ze zijn nog niet helemaal over mijn Miley Cyrus avontuur heen) maar deze keer stoppen we. En dat is maar goed ook!!! Want in de baai, zwemt een walvis! Een heuse echte grote walvis. We zien hem spuiten, flippen en bovenkomen om te ademen, we zien zijn mega lijf en grote kop en zijn echt helemaal van de waps. Gewapend met telefoon en camera proberen we wat te vangen maar het is zo overweldigend dat we elke keer te laat zijn. Walvissen zijn nooit alleen en dat blijkt als we wat later een mama en een ‘kindje’ walvis zien. Wow!

Wijzen naar de zee

Een man met een mega telelens (waar ik helaas niet doorheen mocht kijken na mijn quasi onschuldige vraag of hij wat had kunnen zien!?) wees ons op de pier waar we waarschijnlijk nog beter zicht hebben. Hup de auto in en scheuren maar om nog meer moois te zien. Na anderhalf uur staren en oh, wow an ah, rijden we weer verder. We voelen ons zo ontzettend gelukkig dat we bijna missen dat niet veel verderop weer een clubje mensen naar de zee staat te wijzen. Weer de auto uit en weer… drie mega walvissen super dichtbij! Als een heuse ervaren walvis kijker, nam ik mijn mini telelens en wachtte net zolang tot er geademd moest worden. Zo heb ik live schitterende beelden van echte walvissen. Wow. 

Samenzijn

Bijna net zo wow als het hotel die avond. Schone bedden, sleutels en deuren die meteen werken en geen schreeuwende buuf. We zuchten even en genieten extra van de schone handdoekjes.  De laatste rit via de Pacific Coast Highway was geweldig en elke van deze laatste 4 dagen evalueren we met de kids onze mooie reis. Ze zijn er aan toe; naar huis gaan. Kai wil zijn vrienden zien en de meiden hun kamers en bed. Ik heb minder heimwee gehad dan ik dacht en vond het ‘niet uitpakken van de koffer’ (mijn ik-voel-me-meteen-thuis-ritueel) ook reuze meevallen.  Maar wat ik vooral speciaal vond, naast alle mooie dingen die we meegemaakt hebben en gezien, is het samenzijn met zijn vijven. Zo simpel eigenlijk, je eigen gezin. Zelf gemaakt nota bene haha… Maar zo speciaal, mooi, warm en fijn. Aangewezen op elkaar want echte vrienden maak je niet op een doorreis als deze. En wat zijn ze leuk die kids van ons!

Als ik dan ook verzucht tegen mijn liefste man dat ik wel moet wennen straks zonder hem, lacht hij. Het was heel lang geleden dat we zo’n lange tijd bij elkaar zijn geweest. En gelukkig, we kunnen het nog . Het ‘gewone’ leven roept weer en dat is ook fijn. Lesgeven, dansen, en verder genieten!Van elkaar en van jullie!

It's all about food!

Mijn leven staat behoorlijk in het teken van eten. Maar wiens vrouwenleven niet J. Vroeger al was ik dol op zoet. Misschien omdat ik enorm verwend werd door tien lieve nonnen (ik ben geboren in een tuinhuisje van een klooster, vandaar die engel op mijn schouder?). Of een erfenis van mijn opa en oma die ook zoetekauwen waren. Daarentegen was ik een zeurpiet met eten. En ik niet alleen, mama kookte thuis voor ieder van ons ‘moeilijke’-eters-gezin wat anders. Papa at appelmoes in zijn spaghetti en gooide er ook gerust nog suiker bij als het hem niet zoet genoeg was. Te lief, die moeder van ons, maar om haar nu de schuld te geven van onze zoet-behoeftes? Helaas, zij is nu net diegene die er goed van af kan blijven.

Met snoep andere koek

Chips, koek, toast, nootjes kan ik allemaal prima laten staan. Geef ik niets om. Maar zoet, chocolade, gesuikerde zuurtjes, zwart-wit? Helemaal mijn ding. Lang dacht ik dat ik maar alles kon eten omdat ik tenslotte ook heel veel sportte. Maar dat weegt toch niet echt tegen elkaar op, helaas. Dus probeer ik mijn gouden regel aan te houden; door de week niet snoepen en in het weekend juist. Niet altijd handig en makkelijk, maar voor mij de manier. Maat houden kan ik muzikaal prima, maar met snoep is het toch andere koek. Wat heb ik aan één stukje chocolade of een zuurtje? Dan liever géén!

Gezelligheid en rust

Inmiddels eet ik vrijwel alles en is de piepert (wat eten betreft) weg. Onze kinderen eten ook prima en in de vakantie mogen we om de beurt kiezen wat en waar we eten. Roel wil graag uit eten, Tess vindt kiezen moeilijk, Jade kiest wat ze het eerste ziet en Kai is fan van alles wat spareribs heeft. Ik? Ik ben fan van ‘thuis’ eten. Misschien omdat ik juist veel avonden weg ben, maar het geeft me gezelligheid en rust.

Geen fan van Oreo

varieert van een bagel met creamcheese of dikke boter), tot eieren met alles erop en eraan. Tien soorten cereals maken de meisjes blij en Kai en Roel vermaken zich met allerlei soorten omeletten. Na Las Vegas, waar we op The Strip aten, maar ook op de kamer een lekker broodje, ging onze reis verder naar nationale parken Bryce en Zion. Onderweg aten we appels (die ik dan netjes sneed met een plastic mesje) en Oreo koekjes. Ben ik geen fan van, maar dit went heel snel. Na het prachtige Bryce overnachtten we in een ‘dorp’ anderhalf uur verderop. Holiday Inn met de mooie actie; free pancakes de hele avond door. Feest voor de meiden, maar de mannen vertrokken naar Big Al’s, een locale hamburgertent verderop.

Roel mocht kiezen

In Zion zagen we live steenbokken, wow wat een pracht. Na een overnachting in een muffig motel met vies Arby-take out food (yek), sliepen we de nacht daarna in een resort aan Lake Powel! Wat een aanrader. Een natuurlijk meer midden in de bergen. Wat een uitzicht en wat een genot. Omdat het Roels dag was om te kiezen, reden we de fastfood ketens voorbij en belandden we in een heus outdoor lokaal BBQ restaurant. Incl. Live country muziek en super lekkere worsten. De kids leerden een corn-on-the-cop eten en lusten nu dus ook gestoofde mais, mooi. Hoewel, Tess was nog niet echt overtuigd.

Daar heb ik een hekel aan

Terug in ons hotel, ging fanatieke zoonlief naar de fitness. Roel en ik tosten over wie er bij de meisjes bleef maar ik was de klos. Ik ‘mocht’ mee fitnessen. En wat heb ik daar een HEKEL aan. Mokkend volg ik Kai dan ook door de gangen, zuchtend en steunend dat ik er echt geen zin in heb. Maar als je de hele dag wilt eten, dan moet er ook iets tegenover staan, zo shit! Ik las eens een toepasselijke spreuk;

Het vinden van een prins op het witte paard, is de droom van iedere vrouw. STREEP ER DOOR HEEN; alles eten zonder dik te worden, dát is de droom van iedere vrouw J

Ik swing, beweeg en zweet

Afijn in de fitness stonden een paar Franse knulletjes met de leeftijd van mijn zoon zich uit te sloven met de gewichten. Ik besloot me maar te vermaken op de cross-trainer. En na een paar minuten voel ik het al! Het stofje… heerlijk! Ik swing, beweeg, zweet me een ongeluk, want… al 3,5 week lui, maar vermaak me zo dat ik nummer na nummer op mijn playlist aanzet. Na deze conditiekick, train ik keurig wat buik en billen, squats voor mijn slome knieën en gewichtjes op de manier die zoonlief me geleerd heeft (voor slappe armen?). Huppelend loop ik terug en voel me meteen 10 kilo lichter. Ik kijk niet in de spiegels en besluit dat het allemaal goed komt deze vakantie!

Het slechte weer weg-eten

Na deze lekkere luxe, hadden we twee dagen ‘vlakbij’ de Grand Canyon. De kids hadden inmiddels genoeg bergen gezien en waren een beetje klaar met de natuur (we doen zo ons best J). Dat we in dikke storm, regen en onweer aankwamen, kwam het humeur ook niet helemaal ten goede. We besloten ons bezoekje aan de Grand Canyon een dagje te verschuiven en het slechte weer weg ‘te eten’ met lekkers en TV. Dat hielp.

Zo groot als onze koelkast

Vlakbij onze overnachtingen bij de Grand Canyon ligt Slide Rock! Een erg goede tip van collega Jorg. Een ‘wild-water-baan’ in de natuur. En wat een hit. De zon scheen, het was er prachtig en iedereen was weer helemaal happy. We werden vergezeld door talloze Mexicanen. Hele families met koelboxen zo groot als onze koelkast. Wat een gezinnen en wat een saamhorigheid. Samen zijn en - helemaal in mijn straat - samen veel eten! Geweldig! De BBQ-geur kwam ons tegemoet en de ene zak of tas lekkers werd na de andere open getrokken. Ik stelde Kai meteen voor om een Mexicaanse vriendin te zoeken.

Geweldige regenboog

De Grand Canyon was een ervaring op zich, we zagen bliksem inslaan, mega onweer, werden zeiknat geregend, stonden midden in de bergen met een geweldige regenboog en werden geraakt door de mooie schoonheid van deze gigantische kloof. De ruim 3,5 uur durende rit daarna naar Palm Springs was er dan ook een van uitrusten en nagenieten.

Voelt als thuis

En daar zijn we nu, drie dagen in Desert Palm. Een super (golf)oord te midden van een grote, hete, kale vlakte. En mooi! Wow. Zwembaden, kingsize bedden, heerlijke deli’s met vers eten en een appartement wat ze terecht een Villa noemen. Ja dat kan mijn schatje wel! En zo vergeten we even snel onze nachtjes in ‘mindere’ hotels en voelen ons ook hier weer meteen thuis.

Vreemde handflappen

Sport is inclusief hier, joepie. Maar omdat onze ‘villa’ toch wel wat spiegels bevat (zo jammer, mijn beeld zonder is zoveel leuker…) sta ik dag 1 om 9.30 uur klaar voor aquafit. Wat kan daar nu mis aan gaan, heerlijk in zwembad, zonnetje hoog en tussen de pensionada’s die hier vast en zeker een zomerhuisje hebben. Kom maar op! De les begint, ik sta recht tegen over de klok en ik zweer je dat het ding stil staat! Ik zie echt letterlijk elke minuut voorbij gaan. Met vreemde handflappen wapper ik het water weg en trommel ik op liedjes die we mee moeten zingen en ik niet ken. En ik vraag me af, zien mijn sporters de tijd ook zo voorbij kruipen? Verzuchten zij ook elke minuut of het al afgelopen is? De juf doet haar best, enthousiast, vrolijk en lekker pittig. Ik denk maar aan het lekkere eten en de te warm gewassen bikini (…) en ga keurig door. Na deze les, drentel ik naar huis. Eet wat en besluit (bikkel!) om het aansluitende stretch-&-flex-uurtje nog te gaan doen. Het is tenslotte nog maar 11.00 uur. En een beetje spieren stretchen kan geen kwaad.

Vette squats

Het is binnen en de juf heeft haar badkleding ingeruild voor een strakke outfit. Tjezus wat heeft het mens een lijf. Ik besluit meteen heel hard mijn  best te doen en de zaal uit te lopen met een exacte kopie van haar billen! De muziek gaat aan, niet dat iemand er wat mee doet, maar we bewegen. En gatver! Niets van het stretch-gebeuren, nee, vette squats, deep lunges, zware armoefeningen en kak veel kracht. Dwars door de muziek heen. Ik volg trouw, denk maar aan die mooie billen die we uiteraard meteen meekrijgen na de les en de lekkere sandwich die ik dan weer kan eten.

Pijnlijke lijf

Desert Spring is heet, we liggen dan ook de rest van de dag bij het zwembad. Roel maakt heerlijke boterhammen voor ons en ik probeer mijn pijnlijke lijf in en uit het water te hijsen. Toch blijk ik best een bikkel te zijn want ook vanmorgen, dag 2, sta ik weer keurig in de sportzaal. Meer nieuwsgierigheid dan iets anders want er staat een – voor mij onbekende – sport op de lijst. Pounding?

Mooie billen van de juf

De juf (daar is ze weer) komt binnen en pakt 2 matjes, een voor haar en een voor mij. Ik wiebel wat nerveus heen en weer? Zo alleen in de les, was niet helemaal mijn plan. Maar toch weer redelijke onder de indruk van de juf’s mooie billen, pak ik twee drum-stokken en volg de juf. En wat een activiteit, wat gaaf, wat tof en wat energiek! Helemaal mijn dingen. Knallen en herrie maken met stokken, op de grond, in de lucht en tussendoor doe je shit oefeningen waar je helemaal de pijn van vergeet! Ik huppel (voor zover mogelijk) naar ons ‘thuis’ terug en kom helemaal blij binnen. Roel heeft een heerlijke sandwich voor me bewaard dus de dag kan niet meer stuk. De rest is hangen, watermeloen eten (dat is mijn ‘kookmoment’ van de dag) en daarna uit eten in Palm Springs. Natuurlijk met toetje want na al mijn oefeningen van de dag, zijn die billen natuurlijk allang gearriveerd? Ik weet het zelfs zo zeker dat ik de moeite van het checken niet neem en lekker naar bed ga met het idee dat de ‘mooie-billen’ in the pocket zijn.

Morgen naar Los Angeles, waar ik weer een danslesje ga doen en waarschijnlijk een volgende wake up call krijg, bil technisch gezien J

Happy family in the USA

Dag 17, we zijn op de helft van onze reuze reis, en dat is het! Wat een ervaring en wat ontzettend gaaf. We hebben al zo ontzettend veel gezien en gedaan en genieten van alles, vooral van de tijd met elkaar.

Toen we de kinderen vertelden dat we deze reis wilden maken, vroeg Kai meerdere keren of het echt vijf weken met het gezin moesten zijn. USA en met name New York was al langer zijn droom, maar om nu vijf weken met ons opgescheept te zitten? Maar het was part of the deal. De meiden vonden het prima. Die vinden het al snel goed als er een zwembad is en ergens een keer een TV en een kleurboek.

Nostalgisch bruin

In onze voorbereiding (niet teveel van denken… :-)) bezochten we een camper-dag bij het reisbureau. Niet alleen mochten wij in een camper kijken, we konden er ook allerlei vragen over stellen. Onze eerste aanblik werd meteen vergoelijkt door de meneer van de organisatie; we moesten even door al het nostalgische bruin en rib heen kijken. We hebben er een leuke middag gehad, mooie tips over deze reis, lekker bij gekletst met oude bekende bij het reisbureau. Maar de gedachte aan onze drie bloedjes naast elkaar en vast geklikt tijdens de reis, was meteen de knoop die doorgehakt was. Een auto uren, hotels boeken en klaar.

… zou je denken

De verdeling tijdens onze reis is prima. De mannen doen mannendingen. Ik zit in de auto voorin naast Roel, de meiden kijken een dvd (iedere keer Huis Anubis want de rest doet het niet op dit USA systeem). Roel regelt waar we heen gaan en ik dat we alles hebben om daarheen te gaan. Niets aan het handje zou je denken. Maar gelukkig zijn wij ook gewoon maar mensen en begint het op dag 13 al een klein beetje vervelend te worden om bij elkaar te zijn. DE HELE TIJD.

RW snapt het niet

Het begon denk ik op de lange warme reis naar Yosemite. Niet geheel voorbereid, zonder water in de auto terwijl het buiten 105 graden Fahrenheit is (ruim 40 graden Celsius). En we kwamen al snel in een file. Tess werd kotsmisselijk van alle bergroutes (hadden we ook van tevoren kunnen bekijken natuurlijk…) Met het stoppen elke keer, Tess voorin, mama achterin en dus mama misselijk, werd de temperatuur IN de auto koeler. En dat was niet alleen door de airco. RW snapt niet dat de kids niet volledig genieten van al het moois wat ze buiten kunnen zien. Kai denkt dat wagenziekte net zoiets is als een imaginary friend en Jade is het na zeven uur spuugzat om helemaal achterin te zitten. Afijn tijd zo lang doorrijden dus.

Kai helpt Jade zowaar

De tweede dag gingen we al meer voorbereid te werk. Koelbox vol water, appeltjes mee, auto pillen in en genoeg plastic zakken. Al snel kwamen we in Sequoia en maakte de grote bomen, de hoge heuvels en het familie pak Oreo-koekjes een hele hoop goed. Toen we na al dat moois verderop in het park ook nog konden zwemmen in een heuse bergbeek was ik de koning te rijk. Want had ik toch niet het beste gezin ever! Kai hielp Jade zowaar door de grote stroming heen, verzoop Tess niet toen ze voorbij zwom en RW maakte me aan het lachen door gillend over de hete stenen te lopen. De zon, het beekje, het plezier; ja zo moet vakantie zijn.

Drie bloedjes van kinderen

Na twee dagen park, had RW twee dagen ‘rust’ ingelast. We hebben nog geprobeerd dit om te zetten zodat we eerder naar Las Vegas konden gaan, maar alles zat zo vol dat we besloten om in ons rust stadje Bakersfield te blijven. Echt in the middle of nowhere! Maar helemaal prima. Naast ons hotel waren alleen nog aanwezig talloze hotels, fastfood ketens en outlet stores. Maar no worries; ons hotel had fijne bedden, een lekker zwembad (prive want welke malloot gaat er nu naar buiten met 109 graden!) een fitnessruimte (Kai is echt fanatiek!) en een wasmachine (leuk, kan ik me ook nuttig maken). Niets aan het handje zou je zeggen. Ware het niet dat het 13^e dag gevoel van onze drie bloedjes nog niet helemaal klaar was. Dus vluchtte Kai na een mooie discussie waarin hij uiteraard niets deed, de fitness in. Kreeg Tess op haar sodemieter omdat ze haar ogen rolde omdat iets haar niet beviel (….) en kon ik Jade niet op de gang zetten omdat dat een beetje vreemd is in een hotel. Toen ik haar vanwege niet luisteren op de stoel zette begon ze vrolijk te zingen alsof er niets aan de hand was. Zo jammer dat opvoeden ook in de vakantie doorgaat!

50 shades voor niets gelezen

Na twee dagen relaxen was het weer tijd voor iets anders en de dag is dan ook aangekomen dat we naar Vegas mogen. De rit gaat super, eigenlijk klopt het al snel weer. Niemand zeurt meer, de koelbox is gevuld en we hebben er zin in. Als we dan ook om 14.00 uur bij ons hotel in Vegas aankomen, is ons happy holiday humeur er weer helemaal. Want wow, Vegas rules! We kijken onze ogen uit. Niet alleen in ons super hotel - met allemaal een eigen kamer, joepie! Niet voor niets 535 bladzijden 50 shades gelezen ;-) - maar ook zodra we ons hotel verlaten.

Zo’n duur ijsje?

Las Vegas, met de lampjes, de vele blote mensen, dronken mensen, bedelende mensen, gekke, vreemde, mooie, aparte en vooral VEEL mensen. We lopen The Strip op, kijken naar de geweldige fonteinshow voor het Bellagio. Het blijft zo magisch iets te zien wat je ook op TV of in de film gezien hebt. We zien de Eifeltoren, Statue of Liberty, London Eye en natuurlijk hotel New York, New York. Kai en Tess gaan samen in de achtbaan ($14 voor 58 seconden fun), Jade is verdrietig, ze is te klein maar mag met papa games doen. Kortom we kijken onze ogen uit. We eten een ijsje in Ceasars Palace, nou ja Tess en Jade want ik krijg het niet over mijn hart om zo’n duur ijsje te eten en huppelen over straat.

Bord vol humor

Wat een stad. We lopen door de casino’s waar ik Jade uitleg dat de dame op de tafel het niet heel warm heeft, maar dat doet voor haar werk. “Maar ze heeft alleen haar BH aan mam.” Ja, Jade en daar zijn we heel blij mee vandaag. De lampjes, de geluiden, de mensen en de pracht en praal. Het lijkt net echt. Toch zie je om de 10 meter een zwerver zitten. De een nog vol humor met een bord waarop staat “Give me money, now!” maar een ander met lege ogen smekend om een dollar. Het contrast is groot en we doen ons best de kinderen de juiste informatie te geven, zonder ze nachtmerries te bezorgen.

Om 22.45 uur komen we doodop aan in ons fijne hotel. We zijn kapot, zoveel gezien en zoveel gevoeld. We zijn zelfs vergeten te eten in de avond! Wat een ervaring. De kids poetsen geen tanden en vallen meteen in slaap, wij kijken elkaar aan, tevreden en wel en kruipen lekker tegen elkaar aan. Morgen is er weer een dag in Vegas… en wie weet een 50 shades moment.