Welkom

Welkom op de blog van Indira. Hier vertel ik regelmatig wat mij bezighoudt in de danswereld. Ik heb mijn eigen dansschool ID Dance, geef regelmatig workshops, doceer dans aan de Hogeschool Arnhem Nijmegen en coördineer de Dansplus-klas bij de Stedelijke Scholengemeenschap Nijmegen. Daarnaast ben ik al jaren gelukkig getrouwd en moeder van drie bloedjes van kinderen.

woensdag 4 maart 2015

Hulp vragen?

Vraag je wel eens om hulp? En dan niet om je jurk dicht te ritsen, iets van de kast te pakken waar je niet bij kan, of om een boodschap mee te nemen als je toch naar de winkel gaat. Nee, een hulpvraag die er net iets meer toe doet.

Hulp vragen is niet makkelijk, toch leren we al vroeg om hulp te vragen. Als je jong bent, leren je ouders/verzorgers je om netjes te vragen wat je wilt. In plaats van gillen om appel of brood, leren ze ons te vragen om “Mag ik” of “Ik zou graag willen”. Ik probeer te achterhalen wanneer dat om hulp vragen zo moeilijk wordt. Voor mij kennelijk minder, aangezien ik het volgens mij regelmatig zonder al te veel na te denken doe. Hoe kom ik hier nu bij, zul je denken?

Lekken van een kraan
Afgelopen weken benadrukte enkele mensen mij dat ik toch zoveel geluk heb, dat er zoveel mensen zijn die me helpen (wat overigens meer dan waar is!). Dat het zo knap is dat ik om om hulp durf te vragen. Het eerste klopt al. Ik heb altijd super veel mensen om me heen, die bereid zijn om me met van alles te helpen. Of het nu is om de opvang van onze kinderen, mij brengen of halen, het lekken van een kraan of het meenemen van mijn favoriete kaas van de markt. Maar ook in deze voorstellingstijd, ben ik de gelukkige van veel hulp-ouders/verzorgers om ons heen.

Naaien
Al tijdens meerdere vergaderingen, brainstormsessies is me gevraagd hoe we dat toch doen. In een wereld die toch steeds meer egoïstisch lijkt te worden, hebben wij als dansschool kennelijk het super geluk dat er zoveel mensen ons komen helpen met knippen, knutselen en naaien. Wow, inderdaad! Ik vind dat ook alles behalve normaal of vanzelfsprekend. 

Moeilijk
Toen ik vorige week met een collega-ondernemer aan het evalueren was, benoemde hij ook dat hij het zo knap vond dat ik ook om hulp vroeg. Ik gaf hem terug, dat ik eigenlijk niet anders kan. Ik kan tenslotte ook echt niet anders, kan het gewoon niet alleen. Hij glimlachte en zei dat hij dat toch echt moeilijk vond. 

Tot last zijn
Niet echt nieuw voor me, mijn eigen man (tevens eens van de meest perfecte personen in mijn leven ) vindt het ook moeilijk om hulp te vragen. Het is een leuke uitdagende ‘discussie’ die we regelmatig hebben. Want wat het zo apart maakt, is dat Roel het hulp geven heel normaal vindt. Je kan hem om van alles vragen te allen tijde en hij zal zonder enig gemok klaar staan. Maar vreemd genoeg voelt hij het als een bezwaar als hij iemand anders iets zou vragen. Hij wil niet tot last zijn.

Ze doet het gek genoeg niet
Grappig genoeg had ik deze week eenzelfde gesprek met een van onze danseressen. Ze voelt zich niet zo lekker en heeft genoeg mensen om hierover te praten, maar doet het gek genoeg niet. Ze wil niemand tot last zijn, zelf sterk blijven. Op mijn vraag of ze het vervelend vond als iemand anders haar om hulp zou vragen, keek ze bijna verontwaardigd. Natuurlijk is dat geen probleem. 

Maakt het makkelijker
Vreemd, dat mensen het heel normaal en zelfs fijn vinden om iemand anders te helpen maar het dan des te moeilijk vinden om anderen om hulp te vragen. Het is echt niet dat ik het heel normaal vindt dat mensen mij zo ontzettend veel helpen. Alles behalve. Maat ik bedenk me vaak bij een hulpvraag: “Wat ik daar van zou vinden?”. Het antwoord is bijna altijd “prima”. En dat maakt het makkelijker om hulp te vragen en ook te aanvaarden.

Geen zin in? Geen probleem!
Wijze woorden van iemand die naast kennelijk makkelijk om hulp vraagt, dit ook nog makkelijk kan verwoorden en hier ook nog open in kan zijn. Móet zijn, eigenlijk want ik kan niet anders. Ik ben ook oprecht niet boos of teleurgesteld als ik iemand om hulp vraag en het komt niet uit of… iemand heeft er simpelweg geen zin of tijd voor/in.

Geen show?
Maar met een dansschool als die van ons, en de manier waarop wij onze voorstelling willen voorbereiden, ben ik meer dan genoodzaakt dan hulp te vragen. Zonder alle vrijwilligers, meedenkende dansers, enthousiaste ouders/verzorgers en super vrienden… komt er simpelweg geen show.

Super leuk

Dus naast een mega dankjewel vol ongekende waardering een kleine tip; Bedenk bij een volgende hulpvraag, dat je er misschien iemand wel een groot plezier mee doet. Iets voor iemand anders doen, is tenslotte toch echt super leuk om te doen?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten