Dansjuf goes fitness deel 2

Na mijn Italiaanse avontuur was ik nu op zoek naar een fijne sportplek waar ik keurig mijn zes weken oefeningen kon doen zodat ik daarna heel snel weer heerlijk kon dansen. In Malden zitten meerdere sportcentra, maar er is er een bij het zwembad waar ik zo ben vanuit het naar school brengen van de meiden. Toen ik vol goede moed in week 2 van mijn revalidatie (week 3 mocht ik beginnen van fysio) voor de balie stond, moest ik eigenlijk 3 maanden lid worden. Dat was ik natuurlijk niet van plan want ik wil over 6 weken weer dansen!

Buikspieren

Na een uitleg over de mail, waren de mensen van het sportcentrum zo vriendelijk mij een ‘uitzondering-maand-abonnement’ te laten kopen.

Maandagochtend 08.30 uur stond ik paraat. Met een opdracht van de fysio; 20 minuten fietsen, 3 x 18 keer bovenbenen, wat balans-oefeningen en van mijzelf wat buikspieren die ook geen kwaad kunnen. 

Grappige kleurtjes

De zaal is niet heel ruim, maar prima. Er hangt een grote TV voor de vier fietsen, waar ik inmiddels documentaires heb gezien over goud zoeken, hout bewerken, illegale autoraces, ongezonde kinderen en uren tennis. Nooit geweten dat ze met grappige kleurtjes kunnen laten zien waar de bal heen gaat en helemaal nooit geweten dat het lijf van Nadal toch echt het tennis kijken de moeite waard maakt. Iedereen die binnenkomt zegt gedag en ondanks mijn koptelefoon, lachen mensen heel vriendelijk en geven je het gevoel dat je welkom bent.

Nog een jongedame

Mijn eerste groepsles is bij een super lieve warme juf, ze legt me zo rustig uit wat ik moet doen dat ik me bezwaard voel en heel voorzichtig zeg dat ik ook wel wat danslessen geef. Ik mag op een fiets gaan zitten, ja daar gaan we weer! Stilstaande fietsen, zo goed voor je knie, zo geestdodend voor mij. Ik denk bij elke meter aan de man van mijn vriendin Peet die dit echt serieus als passie heeft en zie elke minuut voorbij kruipen. Maar wat me zo’n geweldig gevoel geeft, zijn de mensen die binnenkomen, allen een beetje op leeftijd en de een nog vriendelijker dan de ander. Ze geven me een hand en stellen zich voor, verwelkomen me. Een van mijn buur fietsers zegt zachtjes: ”Er komt dadelijk nog een jonge dame hoor”. Zo lief dat zelf ik even vergeet dat ik al 40 geweest ben. De jongedame die vervolgens binnen komt is echt een stuk jonger dan ik maar toch voel ik me het meisje tussen al die wijze mensen.

Je bent er elke dag welkom vanaf half 9 en elke door de weekse dag is er een groepsles. Laagdrempelig en leuk. Tai chi, yoga, fietsen, dansen en kei harde oefeningen doen.

Pijn aan mijn knie

Mijn warming-up fietsen overleef ik door mijn muziekboekje mee te nemen en liedjes te gaan luisteren en uit te tellen. Soms kijkt er iemand vreemd naar me, maar na een vriendelijke glimlach mag ik gewoon doorgaan met wat ik doe. Er zijn 2 sportjuffen een hele zachte en een pittige met arm-, bil- en buikspieren gebikt uit rots denk ik. Als ik in haar les de biloefening zo lang moet volhouden, smoes ik me er uit met pijn aan mijn knie (ohh!) en ik betrap me op lelijke woorden in mijn hoofd als de zoveelste buikspier in gezet moet worden. De klok staat elke les stil, ik zweer het je dat ik ze batterijen geef als ik ga. Maar de vriendelijkheid wint. Ik doe de helft,  maak geen squads, drink geen thee mee, zeg niet veel (???) en geniet van de anonieme aardigheid.

Voel me bijna schuldig

Mijn knie wordt sterker, ik juich bij mijn eerste arabesque tijdens de pilates les en word warm van binnen na mijn eerste squad. Ondertussen observeer ik de leuke juffen, want wat kunnen we altijd leren van elkaar. Ik glimlach naar de gezellige mannenclub en voel me bijna schuldig als ik blijf fietsen in plaats van deel te nemen aan een van de groepslessen. 

Gewoon gedag zeggen

Zo hoort het dus, zo bind je mensen. Nu voel ik me vrij snel ergens thuis, maar dit is hoe het moet, je naam af en toe horen noemen. Je het gevoel geven dat ze meedenken door tips te geven als ik nog niet op mijn knie kan zitten. Gewoon gedag zeggen als mensen binnen komen of weer weggaan. Elkaar aankijken en weten dat we beiden balen van de volgende zware shit oefening, maar dan ook weer niet opgeven zodat je elkaar stimuleert om door te gaan. 

Thuis de krant lezen

Mijn laatste 2 dagen gaan in. Ik ben weer langzaam aan het lesgeven en dat is toch echt het mooiste wat er is. Ik kan niet wachten tot ik van mezelf niet meer hoef, tot ik na het wegbrengen van de meisjes niet door hoef te fietsen maar om kan keren en thuis de krant kan gaan lezen. Want tjeeezzz wat heb ik een hekel aan fitness, pijn aan mijn billen van de fiets, vloekend de laatste lifts voor mijn bovenbenen en balend trekkend aan de gewichten terwijl ik op een been sta voor mijn balans.

Maar... wat een visitekaartje, dat heb ik toch maar mooi even mogen voelen. Warmte, vriendelijkheid, behulpzaamheid en vooral het vertrouwen in de mens. Want zeg nu; wat is het leven toch leuk als we vriendelijk en aardig tegen elkaar zijn. Dat zou fitness bijna de moeite waard geven… bijna!

Dansjuf goes fitness (deel 1)

Na mijn knie-operatie eind december was ik genoodzaakt om te revalideren met behulp van een fijne fysio in een fitness centrum. Nu zul je begrijpen dat dit niet de meeste enerverende plek is voor een dansjuf. Of…i k zou de fitnessles mogen geven, dan zou het nog een leuke uitdaging zijn. Fitness = saai! Ik heb altijd mega respect voor mensen die in hun eentje, zonder aanmoediging, aan wat machines gaan trekken of zelfs uren op een loopband gaan staan!

Daarnaast is het docent-eigen vrees ik om sceptisch tegenover een les te staan waar wij niet mogen bepalen wat we gaan doen. Noem het haantjes of baasjes, ik zie het liever als overenthousiasme.

Mijn top juf

Nu was dit niet mijn eerste keer, uiteraard volg ik veel vaker les. Sterker nog ik geniet van mijn wekelijkse dansles waarbij een top juf MIJ vertelt wat ik moet doen. Maar dit is toch iets anders, dan gaat het namelijk om dans in de meest pure creatieve vorm.

Leuk, sporten onder water

Afgelopen zomer besloot ik op het strand van Italië om me op te geven voor de plaatselijke sportclub; the watergym. Mijn Italiaans en hun beroerde Engels maakte het dat ik de eerste les geen benul had van wat ik zou gaan doen. Behalve dat het in het water was, in de zon, wat mij al helemaal prima leek. Daar aangekomen stelde ik me voor aan een juf die geen benul had wat ik haar zojuist vertelde en me het mooie water in wees. Ik kreeg een heuse fiets onder water en nam plaats. Terwijl ik me al zat te verheugen op sporten onder water (hoe zwaar kan dat zijn?), in de zon (lees: we worden ook nog bruin) en een vooruitzicht op een extra bolletje Italiaans ijs kwamen mijn medesporters langzaam aanlopen. Geen gedag, een zuinig plonsje, de een nog verzorgder dan de ander (Italiaans vrouwen en hun uiterlijk... wow!). Het viel me op dat ze allen een badmutsje tevoorschijn toverde, uiteraard in de kleur van badpak of bikini. Toen ik de juf seinde dat ik er geen had (met een soort van hints en armbewegingen) seinde zij terug dat het oké was. Ik had een hoge knot en mijn gezicht zou geen water raken. Gelukkig maar, want daar heb ik een vreselijke hekel aan . 

Bikini, oorbelletjes en elastiek

Een verlate mevrouw plonsde kort achter mij het water in en begon heftig te discussiëren met de juf. Ik was geïntrigeerd door de intonatie en de passie waarmee ze praatte, dus glimlachte vriendelijk mee. Toen ze druk gebarend naar mij wees en de andere dames ook mee liet kijken begon ik me af te vragen of mijn dresscode niet voldoende was (terwijl ik toch echt elke dag een andere kleur bikini had, oorbelletjes en haarelastiek in dezelfde kleur!) maar nee, deze mevrouw wilde niet gaan starten voordat ik een mutsje op had. Ze bleef maar ratelen totdat de arme sportjuf niet anders kon dan mij te seinen om er een te gaan halen. Tenminste ik hoopte dat dat de conclusie was. Een andere uitleg zou zijn dat ik de les uit gestuurd zou worden nog voordat ik begonnen was, maar zo goed kende ze me toch nog niet?! Afijn, wit badmutsje later (zwart was uitverkocht en geel is echt niet mijn kleur) zat ik weer op de fiets. 

Mooi Italiaans

Ik voelde me vreselijk te kakken gezet door mijn nieuwe sportmaatjes. Was het niet bedoeling de ‘outsider’ of de nieuweling in een sportgroepje een warme hand te geven of een bemoedigend schouderklopje in plaats van klikken dat ik geen mutsje op had. Mijn les zat ik uit, letterlijk en figuurlijk want water maakt fietsen helemaal niet lichtjes en ondanks de zon, de leuke muziek en de fitte juf (op een stoel met zonnebril) bleef ik balen. Toen we dan ook klaar waren, duwde ik mijzelf uit het bad en bedankte de juf. Ze glimlachte vriendelijk (ik had gerust met een leuke intonatie kunnen zeggen dat het een schijtles was, want zo’n hekel heb ik aan stilstaand fietsen) en zwaaide. Ik draaide me om, om te bewijzen dat ik wijzer ben en bedankte ook mijn sportmaatjes. De verklikker keek me aan en gaf een zuinig knikje. Haar badmuts zat lekker scheef en haar oorbellen kleurde helemaal niet bij de haar bikini outfit. Daarnaast keek ze zo chagrijnig dat het mooie Italiaanse er ook af was.

Klikkende sportvriendin

Ik heb die twee weken keurig een tienlessen-kaart volgemaakt met mutsje (tot grote hilariteit van mijn kids die vanuit het strand af en toe hun moeder uit kwamen lachen). Mijn klikkende sportvriendin heb ik nog een keer gezien en toen ben ik heel dicht bij haar gaan staan bij de water-stretch-les om heel triomfantelijk mijn been UIT het water te strekken voor haar neus, langs haar mooie roze badmutsje. In mijn tien lessen leerde ik wat links, rechts, strek, stop en gaan in het Italiaans was. Tellen kan ik ook van 1 naar 10 en weer terug.

Maar de mooiste les is; vriendelijkheid kent geen tijd, geen land, geen taal en zeker geen outfit.