Nog vier weken!

Redelijk onrustig word ik wakker, zal Roel opstaan of zal ik de kids naar school brengen. RW draait zich om en vraagt of ik op ga staan. Ja, genoeg te doen dus hup uit bed.

Vissengraat

De ochtenden blijven hetzelfde, of er nu 24, 16 of 4 weken voor de show zijn. Meiden rennen rond en besluiten net twee minuten voor we de fiets moeten pakken, dat ze toch een ‘vissengraat’ willen in hun haar en Kai is allang op school als wij aan de boterham zitten. Uiteraard valt de beker melk gemiddeld vier keer per week om dus de vloer is ook schoon.

Verheug me

Terug van de fiets (koud!) kom ik thuis. Waar zal ik beginnen? Eerst maar eens de mailbox legen. Nog aanvragen voor kaartjes; elke dag! Dat geeft een fijn gevoel. Er zijn meer mensen die zich verheugen (of emotioneel verplicht zijn?).

Glimlachend ontvangen

Mijn to-do-lijstje vult zich goed. Ook het boodschappenlijstje met kostuums is geordend en duidelijk. Morgen gaan we naar Amsterdam om hopelijk de laatste kostuums compleet te maken. Normaal zit ik al vroeg in de muziek, liedjes uittellen, dansjes maken. Maar de liedjes zijn bedacht, een nieuwe warming-up is van de week glimlachend ontvangen en de enige dans die nog afgemaakt moet worden is uiteraard die van ons; de docenten.

Telefoon kapot

Roel komt de trap af, hij moet aan het werk. Ik probeer hem nog over te halen even mee te rijden naar de stad maar hij heeft het te druk. Ik ook en eigenlijk helemaal voor de stad maar mijn telefoon is kapot (oeps, gevallen). De achterkant was al in stukjes maar daar had Maudje een mooi hoesje voor mij omheen gedaan. Gisteren viel hij weer, tjonge en nu heb ik glas aan mijn vingers. Stad is niet erg; genoeg te halen nog. Dus in de auto, zingend de stad in. Ik kan namelijk erg goed rotondes rijdenJ en parkeren op het dak van de Molenpoort. De telefoonmaak-meneer zegt dat het binnen 30 minuten klaar is. Rennen dus.

Kan ik niets mee

15 paar witte sokjes, 10 keer paarse/fuchsia sokjes en nog 18 basis zwarte sokjes. Bij de Hema kijkt de jongedame me vreemd aan. Ik heb een dansschool zegt ik vol trots. Nog begrijpt ze het niet want ze knikt een beetje vreemd. Kan ik niets mee; mensen die niet over de voorstelling met me willen praten, kunnen beter over 4,5 week terugbellen. Volgende stop is de natuurwinkel; de laatste vitamines en natuurlijk tips want onze sportmasseur Angele werkt daar. Ik krijg dan ook een drankje Magnesium mee  voor stijve spieren (moi?) en wat smeersels. Uiteraard weet Angele alles van deze laatste maand en wenst me veel succes. Ik ben blij met haar aangezien de halve werkgroep/cast nog op de bank komt bij haar voor het zover is.

Ze kijkt vreemd

Dan haast ik me naar de drogist; op zoek naar verf om de sokjes in de juiste kleur te verven. Ook hier kijkt de kassajuf erg vreemd als ik verf vraag om in de wasmachine te doen. Ze hebben de juiste kleur niet dus ben ik er weer zo weg.

Geen uniseks

Bij de telefoonwinkel heeft de meneer mijn zwarte telefoon vervangen voor een witte. Niet omdat ik wit mooier vind maar om Roel te irriteren. Hij vindt het echt niet kunnen als man en vrouw aan uniseks spullen doen. Bij deze; gelukt J.  Ik doe nog een poging de conversatie richting de voorstelling te draaien door te vertellen dat ik hem eigenlijk alleen voor muziek gebruik maar ook deze meneer heeft het te druk.

Lekker taartje

In de auto (met nog een mooie blauwe plumeau die ook van mijn lijstje af kan) rijd ik door de straat van Sid & Liv. Ik bedenk me dat als er  een plaatsje is voor de deur ik nog mooi even scones kan halen (niet op het lijstje!). Ik heb weer geluk en sluip naar binnen. Ha, zegt de vriendelijke meneer, hoeveel wil je er? Mmmm, tja we zijn er bekend (om de scones?!). Terwijl ik ook een lekker taartje voor Roel uitzoek, maakt de meneer mijn dag goed. “Hoe is het met de voorbereidingen”? Jaaa!!! Dan heb ik toch 4-scones-baktijd- om lekker even over de voorstelling te praten. Leuk.

Geen tijd!

Ik rijd mijn auto uit de parkeerhaven en bedenk me dat ik even langs Podium moet, kostuums kijken voor de docenten. Ik doe een heftige poging de auto in een veel te krap parkeerplekje te parkeren, wat niet lukt ondanks mijn handige piepjes in de auto. Ik rijd om de hoek en ook daar is geen plaats. Dan kijk ik op de klok en zie dat ik geen tijd meer heb. 12.00 uur thuis lunchen was de afspraak. Ik geef iets harder gas en rijd het Keizer Karelplein op. Ik stagneer net na het frietkeetje en kijk naar rechts… De Schouwburg.  Wow…

De rest van de weg naar huis fantaseer ik over de vrijdag voor de show. Wat zouden we nu aan het doen zijn, zou ik me net zo happy voelen, spannende kriebels nemen het over.

Thuis ligt er een briefje; Laura bellen ivm broeken/kostuum docenten. Heerlijk… weer lekker verder over de voorstelling praten.