Welkom

Welkom op de blog van Indira. Hier vertel ik regelmatig wat mij bezighoudt in de danswereld. Ik heb mijn eigen dansschool ID Dance, geef regelmatig workshops, doceer dans aan de Hogeschool Arnhem Nijmegen en coördineer de Dansplus-klas bij de Stedelijke Scholengemeenschap Nijmegen. Daarnaast ben ik al jaren gelukkig getrouwd en moeder van drie bloedjes van kinderen.

woensdag 27 februari 2013

Waardering, vanzelfsprekendheid en dank


In deze tijd van show komen er elke week veel verschillende gevoelens boven. Een show met ruim 600 dansers. Krijg ik natuurlijk nooit alleen voor elkaar. Daar heb je heel veel hulp bij nodig. En dat krijg ik dan ook. En dat is luxe, dat weet ik en dat voel ik zeker!

Nog beter en duidelijker
Natuurlijk allereerst mijn vriendinnen, we noemen ons de werkgroep maar zijn eigenlijk al tien jaar mijn lief en leed-delers. Alle ‘nare’ taken zoals afspraken, PR, uitzoeken, rondbellen, sponsoring en vooral veel hulp vragen, nemen zij over. Met als hoofd natuurlijk onze Adriënne die de helft van mijn hoofdspinsels verwerkt. Dit jaar nemen we extra tijd om de begeleiders eens te vragen hoe het nog beter en duidelijker voor hen kan. Heerlijk om dan van de vaste begeleiders te horen dat ze er ook nog van genieten. Wat tjee wat zetten zij een werk neer.

Achter de schermen
Omdat iedereen drukker wordt (of doet?) is het voor ons ook steeds moeilijker de juiste vrijwilligers te vinden die de zware taak als begeleider op zich nemen in ons show weekend. Niet alleen ‘pas’ je op de kids, haren, schmink, kostuums, vermaak, een luisterend oor, orde en een knuffel. Ouders mogen ‘helaas’ niet achter de schermen, die hebben wij het liefst als trouwe fans in de zaal dus dat maakt het dat we terugvallen op zussen, sportfans, nichtjes, ex-dansers, stagiaires en iedereen die maar op enig warme manier met ID Dance verbonden is.

Kan iedereen
Dan hebben we nog de knip en naaiouders/oma’s. We hebben al twee fijne knipochtenden gehad. We knippen samen de kostuums zodat de naaimoeders weer makkelijker aan het werk kunnen. Knippen kan bijna iedereen, maar wat is het fijn als er weer zoveel mensen een paar uurtjes mee bikkelen. Zo zijn er al ruim 25 sets kostuums op weg gegaan naar de naaimoeders en oma’s. Tot mijn verbazing zijn er zelfs al behoorlijk wat kostuums weer terug! Klaar om te passen!

Hoe toon je waardering?
Hoe uit je nu je dankbaarheid aan al deze (en meer) mooie mensen? Ik leer mijn kinderen iets wat ik zelf geleerd heb: Je doet niet iets voor een ander om er iets voor terug te krijgen. Je doet iets voor een ander om diegene een handje te helpen.  Een prachtige gedachte maar begrijpelijk dat dit niet altijd op gaat. En zo ontstond er bij ons de terechte discussie; wat is dankbaarheid? Hoe voorkom je vanzelfsprekendheid en hoe toon je waardering?

Bloemen
Makkelijk gedacht zou zijn; we geven alle vrijwilligers (in aanloop ruim 80, op de dagen zelf ruim 120!) allemaal en vrijkaartje. Leuk en ideaal. Dit is het echter niet, leggen mijn financiële vriendinnen dan uit. De verkoop van de kaartjes zorgt er ook voor dat we de kosten van een grote show als deze ook kunnen betalen. Een bloemetje? Keer 200… is ook niet het idee.

Ratelen
Natuurlijk hopen we ze met een warm hart en een welgemeende dankjewel in ieder geval het gevoel te geven hoe onmisbaar ze zijn. Ik zorg altijd voor een persoonlijke note zodat ik hopelijk kan aantonen hoe FIJN we alle hulp vinden. Naast kostuums, catering, begeleiders hebben we ook een decorgroep. Heerlijk hoe die creatieve gedachtes ratelen. Soms moet er echt een stop op anders hebben we straks meer decor dan we aankunnen!

Bodypaint
Naast decor hebben we natuurlijk onze spelers! Vanaf vorige week elke week in de school om hun teksten te leren, de plaatsingen te bepalen en goed op elkaar in te leren spelen. Eigenlijk allemaal  dierbare vrienden die hun kostbare tijd delen met ons. Waarom je dit zou doen, kan ik niet uitleggen. Het kost tijd, levert je niets anders op dan eeuwige roem en soms wat stress en gezonde spanning en uiteindelijk sta je blauw gebody-paint op het podiumJ. Maar afgelopen week hadden wij een nieuwe ster in ons midden… Natuurlijk probeer ik ook hem dan zoveel mogelijk het gevoel te geven dat het zo ontzettend fijn is dat hij al die tijd in ‘onze’ show steekt.
Hoe heerlijk is het dan ook als er na 2 dagen een berichtje komt waarin hij betoverd lijkt door het ID show virus. Hij voelt zich thuis en heeft genoten, nu al.

Terugkomend op de vraag hoe tonen we onze dankbaarheid, hoe laten we jullie vrijwilligers onze mega waardering voelen, hoe voorkomen we dat er ook maar iemand denkt of voelt dat we alle hulp heel normaal vinden?

Wij zetten een geweldige show neer, met stralende dansers en hopen dat iedereen dit heerlijk ID gevoel voelt!


Geen opmerkingen:

Een reactie posten