Goodbye 2012!

Bij het schrijven van mijn blogs wacht ik eigenlijk tot ik een leuk onderwerp heb of iets waar ik me over verbaas, opwind of verwonder. Maar soms gebeuren er zoveel leuke spannende dingen dat het bijna een opsomming moet worden.

Ook voel ik regelmatig zoveel bewondering en warmte voor bepaalde mensen of groepen dat ik daar wel over zou willen schrijven. Zelden vraag ik me eigenlijk af of mensen dat wel interessant vinden. Ik schrijf eigenlijk omdat ik het zo leuk vind. Niet zozeer om anderen te plezieren - wat eigenlijk weer wel bij mij zou passen. Best een stoer afhankelijk stukje van mijn leven dus eigenlijk.

Heftig

Het afgelopen jaar was er weer een om boeken over te schrijven, vol leuks, moois, soms heftigs maar vooral warme momenten. Teveel om te noemen dus beperk ik me tot de afgelopen maand. Die best een beetje weergeeft wat het jaar 2012 ons bracht.

Warm hart voor elkaar

Mijn ‘oudste’ tienergroep heeft zich ontdaan van hun vriendelijke bijnaam; de Heksen. Van moeilijk, discussiërend, afwezig, hangend zijn ze gegroeid naar een groep heerlijke prachtige bijna volwassen meiden. Met stuk voor stuk een warm hart voor elkaar, de school en voor mij. Optreden bij de bios, mee naar workshops, ons Pieten-probleem oplossen, het begeleiden van gillende jeugd en ten slotte op de natte koude keien van de grote markt in hun bloesjes swingen voor het goede doel. Wat heb ik toch in al die jaren meegemaakt met ze. Gesprekjes in de kleedkamer, tranen van frustratie en tranen van ontroering. Na deze fase komt helaas vaak de fase van vertrek; werk, studeren in een andere stad en soms zelfs al samenwonen en tijdgebrek. Dus geniet ik nog even extra!

Vader en moeder

Een van onze lieve collega’s Nash is vader geworden. Met Elyf een heuse ID baby en naar wat blijkt een trend want onze juf Carmen verwacht in 2013 haar eerste kindje. Was ik ooit nog eens bang voor een complete paniek aanval bij het horen van dit nieuws, nu werd ik bevangen door warmte met een mega gun-factor. Natuurlijk lachen we om de al wat dikker wordende juf. En wat zullen we daarvan genieten; prachtig blijft ze toch wel.

Concurrentie in Nijmegen

Een mooie samenwerking met 2 dansschool collega’s. Met Jasmijn en Danielle een leuke workshop dag met enthousiaste danseressen en leuke vergaderingen met lekkers en gezelligheid. Hoezo foute concurrentie in Nijmegen? Samenwerken is leuk!

De dansgroep is een lieve danseres armer en een mooie danseres rijker maar ook zijn alle wereldreizigers weer terug. En op de valreep mochten we ook onze Eva weer terug verwelkomen!

Hoe wordt 2013?

Mijn trip naar New York met mijn lieve zussen, mijn schoonzus weer gelukkig, mijn man een nieuwe baan en mijn moeder ook! Gezonde kids, heftige puber, stralende turnster, geweldige shows, mooie projecten, leuke studenten, fijne nieuwe danscollega, enthousiaste ouders, talentvolle dansers, weer een gelukkige vrije vriendin, mijn trouwe Jen als rots in de branding. Tjee, als 2012 al zoveel leuks bracht, moet 2013 wel helemaal te gek worden.

Te gekke spelers

Met weer een show in de Schouwburg en dus leuke  vergaderingen met mijn vriendinnen, gezellige knutseldagen met fanatieke ouders, lachwekkende oefendates met de te gekke spelers, en enthousiast trainen met de collega’s.

Fijne dagen, bedankt voor een te gek 2012. En… een super 2013!

It’s Up To You; New York, New York

Eindelijk was het zover. Sandy stuurde ons een weekje later naar NY maar we waren er des te meer klaar voor. Met mijn twee zussen naar New York. Bijna een week weg. Geen verplichtingen, geen was, verantwoordelijkheden. Wel volop licht, genot , verbazing, gezelligheid en… dans!

De heenreis verliep super. Eén zus met vliegangst en één met redelijke smetvrees. Beiden blijven dus keurig de hele reis op hun stoeltje, maar deden het super. We waren al vroeg in het hotel en liepen dus al snel op Time Square, wow! Het blijft een beleving. Behalve de superdag en topgezelschap, kwam ik ook om te dansen.

In haar broekje

Onze eerste echte dag stond ik dus al braaf in danskleding naast mijn bedje. Na een vlot ontbijt (apart 40 en nerveus) stond ik om 10.30 Am in de eerste les. Contemporary. Zussen besloten in de hal van BDC op de schermpjes het begin van de les te kijken. Helaas kwam de docent te laat dus stond ik 10 minuten tussen jeugdige Franse meisjes te kijken naar een dame vooraan die in een mega kort broekje haar benen stond te strekken. Uiteraard had ik hier meteen een vooroordeel gehad over haar. Losse haren, grote oorbellen, wijde kleding die plaats maakte voor top en (onder) broekje. Maar nadat de les 4 minuten bezig was, werd mijn grote mond alweer gesnoeid. Deze jongedame had alle techniek in huis zodat ze met recht in haar broekje mocht staan.

Meehuppelen

Een prima les, oké docent. De Franse dames hadden het nog niet helemaal door en werden al vrij vlot afgeblaft over het feit dat ze gingen zitten tijdens de uitleg (?) en niet aan de kant gingen tijdens het ‘in-2-groepen-dansen’ (??). Toppunt was dan ook dat er een in de raamopening uitgebreid ging hangen wat de docent helemaal razend maakte. Ik huppelde wat mee, pikte eruit wat ik leuk vond en had een prima vuurdoop als eerste les. Veel jeugd maar daar was ik op voorbereid. Veel ‘duidelijke’ tips, maar ook hier was ik op voorbereid.

Where’s your leg?

De volgende dag stond ik overmoedig klaar om 3 lessen achter elkaar te doen. Zussen hadden ook een programma wat de nodige tijd duurde dus dat was prima. Mijn eerste les Jazz van Sheila Barker, waar ik al eens les van had, was hard werken. De benen vlogen me om de oren en tijdens de diagonal vroeg de docente zich af waarom mijn left leg niet meeging bij de spil-sprong. Een vraag die ik mijn lijf ook al de hele les stelde. Ik voelde me af en toe wegdromen, kijkend naar de geweldige dansers die deze les had. Een aantal met benen zo hoog als het Empire State Building, maar ook menig splitsprong waar ‘the left leg’ wel degelijk mee ging.

Begrafenis liedje

Na deze les kwam ik zeikje nat op de gang, om mijn geplande pilates- les maar even uit te stellen. Even zitten en wachten op de volgende Cotemporary Lyrical. De docente Tracy Stanfield heeft een eigen company en ik heb al meerdere keren vol bewondering voor het raam staan kijken naar haar. Nu had ik mezelf zover dat ik het maar eens ging doen, was ze er niet. We kregen een andere docent; SLAM. Dan denk je aan een stoere grote man. Nou de lengte was daar maar het zweverige gehalte ook. Een geweldige warming-up met veel tips, fijne strectches (auw) en rustige uitleg. De combinatie was echter op een - voor ons misschien - iets te bekend begrafenis liedje en ondanks dat hij zijn best deed om mij in zijn flow te krijgen, verloor ik hem een beetje bij de ‘ogen dicht en adem oefening’. Het mooie aan NY en onbekend in de les staan is dan ook dat ik het wel doe, vol overgave natuurlijk.

Iedere dag

Woensdag was DE dag, de enige dag dat er een open les was bij Alvin Ailey. Niet pas bekend van SYTYCD maar ook daarvoor al een indrukwekkende dance company. Ze hebben er maar 15 open lessen per week en wij (ja, zusje ging mee!) gingen voor de Horton les. Wat een school; 6 verdiepingen en een eigen theaterzaal. Wow! De les was geweldig, zwaar (zusje liep vier dagen later nog met pijn) en heel leerzaam. Een super docent die iedereen de nodige aandacht (lees correcties) gaf maar op een fijne manier.  Een les die je (ik) wel elke dag zou willen volgen. Een manier van kracht en lengte uit je lijf halen die voor iedereen raadzaam is!

Sexy

Donderdag was het CHIO tijd, een super streetjazz docente bij BDC. Ook bij haar had ik al eerder les gedaan en ik herkende zelfs haar  befaamde warming-up meteen. Wat ik kennelijk even vergeten was, was dat Chio heel hippig is. Dit trekt natuurlijk hippige dansers aan. Dus de les stond vol met jeugdige langbenige zichzelf bekijkende dansers die op hun uitgaanschoenen de zaal in waren gekomen. Even bedacht ik me om te gaan maar deze les stond in onze planning (iets waar zusjes zich erg graag aan houden J dus hup. Dom! Was ik maar gegaan, de les was heerlijk maar toen ik 15 minuten later moest ‘sexy improvise’ vroeg ik me toch echt af of ik niet te oud voor werd. Terwijl ieders handen langs hun lijf, via hun wangen naar boven swingde, stond ik heel ongemakkelijk een beetje met mijn armen te zwaaien in de hoop dat de tellen snel voorbij gingen. De choreo was gaaf maar ook hier maakte de sexy elementen mij erg ongemakkelijk. Kijk eens op http://www.youtube.com/user/chiozone/videos, erg de moeite waard. De jongeman naast haar met wit haar deed mij bijna wensen dat ik ook mijn mannelijke kant zo mooi kon combineren met whatever vrouwelijk ik vandaag deed. Redelijk chagrijnig ontmoette ik mijn zussen twee uur later. Naast verwoede pogingen me op te vrolijken (hoe stoer ging ik toch maar mooi alle lessen in en uit) hielp Starbucks’ hot chocolate toch het beste.

Warme gloed; wat een docente

Vrijdag was het New Amsterdam Dance center Time; een dansschool waar zusje van onze dansjuf al eerder super tips over had gekregen. En terecht! Na een gestreste taxi rit, kwam ik om 12.02  de (verkeerde) les binnen rennen. Ik schrok want ik was slechts 2 minuten te laat maar de combinatie die bezig was, had zoveel benen dat het geen warming-up kon zijn. De dansers op de gang stelde mij gerust; Katiti King was nog niet in de zaal. Toen ze een paar minute later de prachtige zaal binnenkwam, was er meteen een warme gloed. Wow wat een docente, wat een rust en beheersing. De les was 2 uur maar ik had er nog 2 uur langer willen staan. Heerlijke swings, pure flat backs en een geweldige uitleg. Toen zusjes dan ook 2 uur later in de deuropening verschenen, was ik gewoon trots om te laten zien wat ik geleerd had. Iets wat ze de dag daarvoor graag gezien hadden, gezien mijn verhaal over de Sexy movements.

Een week met 11 heerlijke leerzame dansuren, 2 te gekke musicals (Newsies wordt echt de nieuwe Wicked!), een iets te spannende helikoptervlucht, 3 zonnige fietsen in Central Park, 100 sneeuwvlokken tijdens de korte sneeuwstorm, slechts 1 keer de subway, ontelbare lachmomenten en 2 geweldige zusjes maakte het tot 6 onvergetelijke dagen.

Creative BLOCK

Van writersblock heb ik wel eens gehoord, lijkt me vreselijk. Als schrijver je tekst niet kunnen vinden is vast als een dansjuf zonder pasjes. Gelukkig schrijf ik slechts een blog, met de luxe dat ik dat kan doen wanneer ik zin (lees: inspiratie) heb. Nu zit ik best wel eens zonder pasjes, maar met wat juiste muziek, een lekkere les, wat filmpjes ter inspiratie kom ik er meestal heel goed uit.

In mijn hoofd komen

Nee, deze keer is het iets vervelender; ik heb een voorstellingsblock. Vanaf het moment dat we besloten er toch weer voor te gaan (Schouwburg juni 2013) was ik vrij vlot met een basisscript. Mijn zonnige zomervakantie hielp en de lange avonden werden tevreden gevuld met luisteren, lezen en typen. Vol trots presenteerde ik de eerste versie dan ook aan onze werkgroep (mijn vriendinnen). Meestal zijn mijn eerste ideeën vrij onbegrijpelijk, maar de werkgroep knikt, ze kijken elkaar aan en proberen een heel klein beetje in mijn hoofd te komen. En dat lukt ze meestal best aardig. Dat kan ook niet anders, aangezien (naast mijn zussen natuurlijk) ze mij al bijna meer dan 15 jaar kennen.

In goede banen?

Normaal ben ik na de eerste versie vrij vlot, rollen verdelen, scenes bepalen, groepen tegenover elkaar zetten. Wie danst er zaterdag en wie vertegenwoordigd die rol dan zondag? Dit is ook eigenlijk een van de weinige dingen die ik alleen doe. Vanaf daar haken de meiden namelijk in en wordt alles heerlijk in goede banen geleid.

Crea-block

Maar, we zijn nu 7 weken verder dan de laatste vergadering. De vervolgvergadering werd afgelast vanwege leuke uitjes, en de volgende  vergadering staat nog even iets verder gepland. We hebben vorige week onze eerste knip- en knutsel ochtend afgezegd. Een date met mijn moeder om stoffen te gaan kopen, is ook verplaatst naar een nader te noemen tijdstip. Natuurlijk vanwege overmatige drukke agenda’s maar toch… ergens vrees ik toch last te hebben van een crea-block. Ik heb de map keurig op orde, het script (nog steeds versie 1) geprint en wel, velen plaatjes en ideeën nog steeds vastgelegd. Maar verder kom ik maar niet.

Duistere rollen

In het begin had alleen ik er nog maar last van. Ik kon tegenover de rest - mijn lieve ongeduldige werkgroep - best lang teren op mijn harde ‘vakantie-arbeid’ maar nu toch wel velen weken later, komen de vragen. De eerste van mijn moeder, welke rollen de groepen nu toch krijgen, dan kan ze nadenken over een kostuum. Dan van de docenten: Mogen wij een vrolijke rol, of een juist duistere, weet je al wat voor een choreo het moet worden? En dan natuurlijk mijn rechter-show hand Adrienne, die werkelijk de gave heeft in bijna elke conversatie het woord Aladdin of show te verwerken. Ze is dan ook net terug uit Euro Disney en zit volop in de sfeer.

Rinkelrokjes

Nee we voelen geen druk, we leven slechts een beetje mee. Onze oppas; tevens dansvriendin vraagt zich hardop af of het dansje van nu mee gaat naar de show. “Wat worden we eigenlijk,?”, volgt er genadeloos. Dochter Tess, die niet eens meedoet omdat haar turntraining weer tijdens haar dansles gezet is, vraagt zich nieuwsgierig af wie die mooie rinkelrokjes aan gaan doen? Misschien wel haar hartsvriendin Lara. Dan zou zijn namelijk best een keer mee kunnen oefenen. Zusje lief verzucht dat ze moet starten met het zoeken van de juiste begeleiding maar weet niet dat ik nog geen groepsindelingen heb!

Stil aan de overkant

Maar dan de wake-up call. Tijdens een leuk onverwacht ontbijtje met mijn man, vraagt hij terloops hoe het gaat met de voorbereidingen op de show. Ik vertel, zo nuchter als ik kan, dat ik even een blockade heb maar dat dat best snel goed gaat komen. Het is even stil aan de andere kant van de tafel - ik hoopte nog vanwege een overheerlijk broodje. Maar dan vervolgt hij: “Misschien moet je dan met iemand samen gaan zitten, om zo toch een start te maken. Iemand die je kan helpen en je zo dwingt eraan te beginnen!”

In het zonnetje

Waaaahhhh. Alarm, alarm! Best lang hield ik mezelf voor dat het goed kwam, tenslotte is het nog 7,5 maand. Mijn drukke HAN/ALO rooster loopt af en ook is de eerste SBE show afgerond. Meer tijd staat in de planning. Meer tijd = rust en rust = script. Toch? Vanmiddag heb ik het zonnetje de map gepakt, en als ik er maar weer even inzit, komt het echt goed. Ik heb vanmiddag al gebeld met wat collega’s en er staat een schema. In het script ben ik bij dansje 5 en ik heb zelfs een geweldig kostuumidee… JA! Het komt eraan, dat moet!

Volgende week een weekje New York gaat me vast het laatste zetje geven. Inspiratie (frustratie?) genoeg. En beide zussen mee. Een succesformule! Jullie gaan het zien. Gelukkig pas (AL????) over 7,5 maand.

IDE en ID Dance Day & Dansweek Gelderland

Over 2 weken is het weer zover; de Dansweek Gelderland. We werken met ID Dance er al jaren met veel plezier aan mee. Vaak met leuke optredens in en om Arnhem maar ook altijd met wat leuke acties in en om de dansschool. Zo ook deze dansweek.

We openen vrijdag 5 oktober met een IDE; inmiddels onze 7e alweer. Een ongekend breakdance event en volgens mij vrij uniek. Inmiddels heeft ID meer dan 100 b-boys en -girls op les en die laten graag hun kunsten zien. Een IDE geeft is hier de juiste plek voor. Onze eigen DJ JOENIS verzorgt de breaks en beats en de boys van jong en oud ‘battlen’ tegen elkaar.

Spannende verrassing van de middag is een optreden van onze nieuwe ‘mini-crew; MINDBREAKERZ. Zij zullen hun kunsten niet alleen tijdens de verschillende battles laten zien maar zij verzorgen ook een gastoptreden.

Dan net uitgerust van de IDE, start de zaterdagochtend 6 oktober alweer met volop DANS plezier tijdens de eerste lessen van onze ID Dance Day. Ook nummer 7 op rij. Van vroeg (09.00 uur!) tot laat worden er verschillende workshops gegeven. Peuterdans voor de allerjongste dansers gevolgd door een reis in de danswereld; Bollywood, Z umba, hiphop, capoeira, jazz, modern, klassiek, breakdance en funky jazz…kortom voor ieder wat wils. Tussendoor treden er verschillende groepjes op en de dag wordt afgesloten met de befaamde ID Dance Battle; In een minuut je kunsten laten zien, alleen of met een groepje! Met natuurlijk een deskundige jury en leuke prijsjes.

Dus fit en enthousiast het weekend in, tot dan?      

Het getal 600

Altijd heb ik al iets gehad met getallen. Vroeger (…) zat ik bij de Franse les de hele les te tellen hoeveel dagen en uren in al verkering had. Samen met een klasgenoot vulde ik zo ons studie-uur. Dat mijn Frans hieronder geleden heeft, is duidelijk geworden door het cijfer 5,6 op mijn eindexamen.

Compleet

Roel en ik zijn precies even oud, op dezelfde dag jarig. Daarmee zijn de cijfers 7 en 3 altijd blijven hangen. Mijn lievelingsgetal was altijd 46. Ik kon nooit kiezen tussen de 4 en de 6 dus werd het 46. Toen ik een vriendje kreeg met een crossmotor (sorry mam) en hij nummer 46 had, was het getal compleet. Onze ouders (zowel van Roel als mijn ouders) zijn getrouwd op 13 september, onze zussen zijn op 7 en 8 Januari jarig. Mijn kinderen zijn allen jarig in de/op de dag van lieve vriendjes. Getallen die je niet meer vergeet, dagen die blijven!

De 10 niet waardig

Tellen doe ik dan nog steeds. Zoveel nachtjes nog totdat we naar New York gaan (48 vandaag). Vele centimeters heb ik geknipt om de maanden af te tellen toen Roel in Amerika zat. Vele uren hebben Roel en Niels besteed aan mijn afstudeerscriptie waarvoor ik een 10 had! Zij hebben overigens slechts de spelling gecheckt en blijven zeuren om 2 spelfouten die de10 niet waardig zouden maken.

Maar het mooiste getal heb ik deze week genoteerd…600! Wij zijn de magische geweldige grens over van 600 leerlingen bij ID Dance. Tjee man hoe gaaf is dat! We hebben onze school zien groeien van 50 naar 180, naar 320, naar 450 naar 550…en nu mijn meest trotse getal van de lijst… 600! 

Wow!