TROTS; mijn ode aan...

Zaterdagmorgen als onze wekker gaat, word ik wakker met een warm gevoel in mijn buik. Ik ben trots! Gisteren hebben we de eerste dag van de dansweek gehad, een open lessen dag met wat andere lessen en om half 8 een optreden van enkele ID groepen. En, wat ben ik trots!

Dansen in pyjama

Trots op mijn geweldige 6-8 jarigen die de show stalen in pyjama. Ze zijn pas 4 weken ver in het seizoen en mochten voor deze speciale avond langer opblijven om in hun pyjama’s de avond te openen. Wat waren ze goed en lief maar vooral ontroerend. Trots op de groep 12-15 jaar waarin we een nieuwe (en terugkerende x) danseres verwelkomen die zo op haar plek is in die groep. Trots op de dans die de meiden (stoer als ze inmiddels zijn) neerzetten. Ook trots op mijn nieuwe 15+, vol met ‘oude’ danseressen die op een of andere wijze mijn hart al veel langer gewonnen hadden maar weer zo op weg terug zijn naar eeuwige roem van de juf. Trots op mijn dansgroep; altijd weer daar, voor mij, voor het publiek, voor de dansschool. Zij bikkelden zonder blikken of blozen nog even door tot 22.00 uur met hun training. Trots op de showtopper; onze B-boys altijd weer een top show maar nu ook op tijd en aanwezig als een team, deel uitmakend van een groter geheel. Onze mannen, ik zeg WOW!

Maar niet allerminst trots op mijn team, en niet alleen omdat ze op hun ‘’vrije’’ dag komen om te helpen maar ook omdat ze er echt Zijn. Trots omdat ze toch meedansten met ons docenten stuk terwijl daar nog heel wat aan gedaan moet worden en… we een belangrijke schakel miste, trots dat we daar dan maar weer als team staan misschien niet foutloos en zeker nog niet top maar wel samen, warm en fijn.

Macaroni

En niet allerminst trots op de mensen achter de schermen; mijn lieve zus die vanuit haar werk bij ons de boel in de keuken runt om vervolgens het nachtleven op te zoeken, alle ouders die zo ontzettend meegaand en trouw zijn; als fans, wasmoeders, begeleiders, fotograaf of PR man/vrouw. Trots op mijn gezin; de kids die braaf mee-hobbelen en manlief die macaroni maakt voor eenieder die wilt. Trots op mijn PA vriendin Jen die alles achter en voor de schermen volledig in haar regie heeft, al haar tijd opoffert om ons bij te staan en tussendoor ook nog nare telefoontjes afhandelt. En die bovendien binnen een uurtje mij alweer ophaalt voor een nieuwe lange dag.

Wellicht is het een soft stuk, waar misschien weinig mensen wat mee kunnen, het is slechts een greepje uit mijn trotse hart.