Eigenlijk had ik deze blog in het Engels willen schrijven, uit respect voor onze nieuwe Texas friends, maar om gevoelens te omschrijven in het Engels, daarvoor is mijn Engels schrijven te lang geleden.
Dus vandaar half om half. Want gevoelens, die zijn er genoeg. Ik zit bij de kapper (grijze haren is so 2016). Een nieuwe dag, de eerste weer zonder zoon. Het afscheid viel niets tegen, geen oneindig gesnik, maar een steen in mijn maag en een ongezonde spanning. Zoonlief had nergens last van. Hij heeft ontzettend genoten van onze aanwezigheid maar relativeert als geen ander. “Het is nog maar 11 weken mam en dan ben ik er weer.” Dat heeft hij in ieder geval niet van mij.
Woensdag 15 maart
Wat een weekje hebben we gehad. Vol speciale mensen maar vooral vol speciale gevoelens. Na een reis van ruim 15 uur, stond ik mijn haren te kammen op het vliegveld. Mascara op, staart in en hop naar de kofferband. We keken elkaar aan, ik vroeg Roel of hij ook zo’n buikpijn had. Maar nee, gezonde spanning maar verder alles perfectly okay. Ik slikte nog maar een keer, mijn hart sprong bijna uit mijn lijf maar koel staarde ik mee naar de kofferband.
In een kist
Bij het uitstappen waren we (geheel tegen onze zin) getuige van een heftige ceremonie van een soldaat die kennelijk in zijn kist meegereisd was met ons. De familie stond elkaar ondersteunend te wachten. Het zal je maar gebeuren, je kind ophalen in een kist. Bah. we realiseren ons maar weer hoe je je zegeningen moet tellen en zoveel mogelijk moet genieten.
Sportlegging aan
In onze huurauto gaf de Texaanse navigatie aan dat we er over ruim 60 minuten zouden zijn. De langste 60 minuten van de afgelopen jaren denk ik. In de auto bekijken we het landschap, droog, kaal en vooral gevuld met grote trucks. Na een uurtje rijden we de parkeerplaats op van het restaurant waar Kai zou zijn. Wat een idee ook. Misschien had hij bedacht dat zijn moeder dan in ieder geval niet hysterisch zou kunnen gillen. We stappen de auto uit. Kak niemand op de parkeerplaats. Zouden ze er al zijn, zijn wij de eerste en dan? Ik vraag 10 keer aan Roel of mijn haar goed zit, of die sportlegging wel kan, of mijn ogen wel open genoeg staan. Afijn, waar maken we ons druk om. In de gelukkige omstandigheden waarin ik verkeer, heb ik zelden dit soort ongemakkelijke, onzekere situaties.
Mega groot
We wandelen naar het restaurant en als ik de deur open wil maken, zie ik hem al door het glas. Mijn grote zoon! Ik ren naar binnen en val hem in zijn armen alsof ik hem 7,5 maand niet gezien heb. Terugdenkend had ik misschien Roel ook wat ruimte moeten geven, maar voordat ik daaraan dacht, hing ik al snikkend in Kai’s grote armen. Ik hield me in, huilen zonder geluid (zeggen mijn zussen altijd), maar wat een machtig gevoel. Mijn kind!! Mijn megagrote zoon weer lekker in mijn armen. Of nou ja, eigenlijk ik in zijn armen. En wat is ie toch leuk.
Andere moeder
Na een heerlijk moment was Roel natuurlijk aan de beurt. Ik omhels zijn broer Cade die ik meteen herken van de foto’s en ook zijn vrienden Seth en Cody herken ik meteen. “Mam, hier kussen ze niet he”, was de waarschuwing al kort van tevoren op de app. Dus we ‘huggen’. Amber, zijn American mom is er ook. Ook zij ziet er precies uit als op de foto. We omhelzen elkaar en het is een vreemd gevoel. De ‘andere’ moeder van mijn zoon. Maar ook meteen zo warm, eigen en fijn.
Hoe awkward
We gaan aan tafel. Het restaurant (iets met Buffalo Wings natuurlijk) is vol. Niemand kijkt op, ik wil eigenlijk roepen: “Dit is mijn zoon!”, maar voel al snel dat dat niet gewaardeerd gaat worden. We krijgen een tafel en zitten al snel met zijn zessen aan tafel alsof we niet anders gewend zijn. Iedereen weet al wat ze gaan eten. Niet hun eerste bezoek dus en ik probeer tussen de plaatjes door naar mijn zoon te kijken. Zonde hem een ongemakkelijk gevoel te geven natuurlijk. Hoe awkward is dat, een starende moeder aan je tafel.
Super fijn
Al snel voelt alles eigen en als we een ruim uurtje later in de auto zitten, praat Kai Engels en wij Nederlands. En dat gaat prima.
Het is nog ruim uur rijden en binnen dat uur kan ik mijn meest dringende vragen stellen. Maar de berichten die wij al vaker hadden ontvangen, zijn gewoon waar. Hij heeft het super fijn.
In zijn huis aangekomen is Rob, de vader, ook nog op gebleven voor ons. Net zo warm als zijn vrouw ontvangt hij ons in hun geweldig vette huis. We slapen in Kai’s kamer en hij mag op een mega luchtbed in de gameroom. Wat een huis, overal toiletten en overal tv’s. Maar vooral warm, gezellig en eigen. Ik blijf Kai maar knuffelen en vasthouden. Het is echt waar, we zijn gewoon bij hem, in zijn nieuwe (tijdelijke!) huis. Al snel vallen we om en slapen we als roosjes in het bed van onze zoon.
Het is warm
Rise and shiny in the morning natuurlijk, jet lag en ik zijn goede vrienden dus loop ik om 07.00 AM in mijn pyjama (speciaal gekocht natuurlijk) en een joggingbroek van zoonlief. Lag op de grond in zijn kamer. Het maakt niet uit in welk land hijs is, zijn kamervloer bezaaid ligt met kleding☺. Ik loop zachtjes de woonkamer in. Geen trappen dus meteen in de mega livingroom. En wat voelt het warm. Het is ook warm, het zonnetje komt voorzichtig tevoorschijn.
Slaperig uit bed
Een uurtje later is ook Roel op en zachtjes lopen we de keuken in (gewoon open hoor). Als we de thee/koffie machine aanzetten, begint het ding als een gek geluid te maken. We kijken elkaar verschrikt aan en balen dan ook als een stekker als Amber slaperig uit haar bed komt. Niet de bedoeling maar gelukkig ook niet erg.
Ik voel me thuis
We krijgen snel een korte tour door het dorp. Meer weg dan huizen en zelfs meer restaurants dan huizen, lijkt het. De boys zijn erg excited want het is Thursday… en dan eten ze ricebowl. Een leuke Mexicaanse traditie en kennelijk op donderdag een aanbieding. Heerlijk hoe het de hele tijd over eten gaat. Waar gaan we eten, met wie, hoe laat en hoeveel. Ik voel me thuis.
Super boys
We ontmoeten mensen, we kijken en genieten. Kai is gewoon zichzelf, heerlijk en geniet gelukkig ook dat wij er zijn. We logeren er nog een nacht en nemen de volgende dag de 3 boys (Kai, zijn broer Cade en vriend Cody) mee voor een weekendje Austin. Een beetje het Amsterdam van Texas. En tijdens St. Patricks day en..SXSW; een mega groot festival. De trip er naartoe is al geweldig, drie veel te grote boys achterin een (volgens hen) veel te kleine auto. Maar wat een feest. We wandelen, sightseeing-en, eten, lachen, kijken, gaan naar de film (veel te veel bloed maar ja, enige meisje dus geen keuze), nog meer eten, huren kajaks, hangen en rennen in het park en kijken onze ogen uit. Maar vooral; we genieten. Wat een rijkdom, een geweldig goed gelukte zoon en dan krijgen we zomaar nog twee super boys erbij. Als we dan ook op onze hotelkamer liggen en de mannen (weer) sport kijken, ga ik even op de andere TV (want wat moet je met één TV in een hotelkamer, minimaal twee natuurlijk) wat zappen maar merk al snel dat ik gewoon lig te luisteren en genieten van de mannen. Rijkdom alom.
Zo luxe
Terug in Stephenville voelen we ons zo welkom dat we uiteindelijk ons hotel in daar afzeggen en bij deze mooie familie blijven logeren. We gaan mee naar de kerk (geweldig relaxed!), eten vervolgens ontbijt om 12.00 in een Mexican restaurant, we lopen een dag mee met Kai op school, met Amber op haar werk en hangen aan het veel te koude maar oh zo luxe zwembad aan huis.
Weet dat het goed is
De tijd vliegt en als het dan woensdag is, word ik wakker met een steen in mijn maag. De koffer is al gepakt, ook zijn er al spullen van Kai ingepakt. Voor iedereen is er een cadeautje en ik heb zelfs al mijn danslesjes af (hoe snel ging dat met 26 graden aan het zwembad☺). We zitten wat, ruimen op en gaan via het werk van Rob en Amber (om hen nogmaals te bedanken voor deze geweldige week en al hun warme zorg voor Kai) naar Kai’s school. We lunchen met ‘onze’ 3 boys en dan is het echt tijd. Tijd om te gaan. Ik zie er tegenop maar weet dat het goed is.
Voor de school nemen we afscheid, niet van 1 maar nu van 3 mooie zonen. De een knuffelt nog harder dan de ander en ik voel me super geliefd. Ik hou me in, het is inderdaad nog maar 11 weken maar zodra we in de auto zitten, voel ik me kak. Niks aan naar huis zonder hem, eigenlijk zonder hen.
Google it
De intense relatie die hij daar met zijn vrienden heeft is besmettelijk en ook wij zijn verkocht. Op de warmte, de gastvrijheid, de heerlijke nuchtere humor en het geweldige ‘look it up @ google’ gedrag van de boys. Ze plagen, pesten, duwen en treiteren elkaar maar met zoveel respect en liefde. Wij zijn trots.
Neemt niet weg dat ik nu thuis zit zonder zoon. Wel weer bij onze 2 super meiden, dat zou je bijna vergeten maar dat doen we niet.
Een ervaring rijker and boy, what a great time we had. What a lovely, sweet, warm family and great friends. Kai is learning so much and becoming a ‘richer’ man every day. Thanks to them.
We do hope to meet them one day again in the future. Maybe here in Holland so we can give him them the same warm welcome like we, for sure, had. Thanks!!!
