Spreken is zilver...

Spreken is zilver, zwijgen is goud. Grappige titel, helemaal voor de mensen die mij kennen ☺. Ik hou van praten, dat moge duidelijk zijn. Niet alleen heb ik er mijn stembanden mee gesloopt, waarschijnlijk heb ik met mijn praten ook veel bereikt maar vooral veel geleerd.

Vanaf dat ik kon praten, doe ik het ook. Stilte is me niet vreemd maar ik praat gewoon graag. Het perfecte beroep voor praatgrage mensen is natuurlijk docent. Heerlijk doceren, de hele dag kleppen en vertellen. Niet alleen kennis delen maar ook ervaringen en gemaakte fouten. En dat gaat bij mij ook regelmatig samen met praten.

Ik praat tegen iedereen

Tien jaar geleden stopte mijn stem er mee. Na veel onderzoeken was de conclusie simpelweg; teveel gebruikt en mijn zwakke plek. Zoals andere mensen weleens last van hun rug of nek krijgen, kreeg ik last van mijn stembanden. Na meerdere artsen, goede logopedistes en kundige spraakdeskundigen kwam ik bij Corrie . Mijn redder. Niet alleen gaf ze mij fysieke tips, ook was ze kritisch op mijn manier van leven. Waarom was het toch dat ik altijd tegen iedereen moest praten? Nadat ze me dat vroeg, ging ik er eens op letten. En inderdaad… ik praat met en tegen iedereen.

Blijft niet hangen

Niet altijd een handige eigenschap. Ik geloof namelijk ook in ‘zeggen wat op je hart hebt’. Voor mij fijn en handig. Ik heb zelden iets wat blijft hangen of aan me vreet. Ik heb het dan allang tegen de hele wereld verteld, dat helpt. Zo praat ik graag meteen probleem of conflicten uit en vind ik kritiek en tips niets aan, maar dwing mezelf er wel naar te vragen. 

Groepje groupies

Al vroeg kwam ik erachter dat praten me ook in allerlei vervelend situaties kon brengen. Toen ik op de middelbare school een mega crush had op de hunk van de school (en met mij nog 357 meiden), deed ik daar niet geheimzinnig over. Dus toen ik eens aan kwam lopen een een groepje groupies om hem heen stond te lachen en te wijzen naar me, besloot ik het heft in eigen handen te nemen. Ik liep op hem af (14 jaar, op zich stoer) en zei; nou ik kan het je beter zelf vertellen; ik vind je leuk. Hij keek verrast en zei, goh dat is leuk, dat wist ik niet. Het gesprek daarvoor ging geheel ergens anders over, maar toch fijn dat ik mezelf weer even goed voor aap zette. Uiteraard werd het niets ☺.

Mijn vriendinnen leren me dat niet iedereen makkelijk praat en dat ook niet iedereen het fijn vindt als je zo makkelijk en veel praat. Ik kan er nog wel eens vanuit gaan, dat als je niets hoort, er ook wel niets is. Maar dat is helaas in de grotemensenwereld niet zo.

Praten is fijn

En dan komen we bij een ander hekel punt. Altijd maar alles willen zeggen. Want, lieve ouders/verzorgers van onze kleine grote en lieve artiesten, wat is het toch moeilijk hé! Uit ervaring weet ik dat praten fijn is, laten weten wat je vindt ook, maar ik merk in mijn werk dat het soms geen grenzen heeft.

Ongeluk

Ouder zijn vind ik een van de moeilijkste dingen die er is. Zoveel liefde hebben en voelen voor je kinderen en ze soms zo niet snappen, laat je soms gekke keuzes maken. Ik bemoei me met alles en zeg soms teveel dan goed voor ze is. Ik wil natuurlijk het beste voor ze, maar ik weet dat soms het beste is, om ze het zelf te laten uitzoeken. Maar hoe moeilijk is dat als je misschien wel problemen of ongeluk voorziet. 

We werken vanuit ons hart

Zo voelen de ouders/verzorgers van onze dansers zich ook vast regelmatig. En dat verklaart vast waarom iedereen zo mondig is. Ik heb de eerste 10 weken van dit seizoen meer gesprekken gevoerd over groepjes, dansjes, tijden, dagen, muziekjes of wisselingen dan de eerste 10 jaar. Soms word ik met mijn neus op de feiten gedrukt; praten is fijn, maar geeft soms een vervelend gevoel. Ik voel soms dat ik mijn werk niet kan doen op de manier zoals ik zou willen. Ons team werkt vanuit het hart, zo behandelen we ook de dansers en proberen we de ouders/verzorgers ook de aandacht te geven die ze verdienen. Maar de prioriteit ligt bij de dansers. Praten over of ze wel bij de juiste groep zitten omdat ze de leeftijd hebben van een ‘volgende groepje’, of ze wel echt alle aandacht krijgen, kan ons zomaar het gevoel geven dat we ons werk niet doen. Of misschien niet goed genoeg. 

Leerschool

Misschien de tendens van deze tijd, praten omdat je het toch beter weet, voelt of denkt. Een grote leerschool voor mezelf. Ik weet nog zoveel niet, maar probeer alles vanuit mijn hart te doen. Wellicht soms door teveel te zeggen en net iets te kort na te denken (lees: niet) voor ik mijn mond open doe. 

IPijnboompit

k vergelijk het gekscherend weleens met mezelf; tegen de bakker zeggen dat het brood van de week beter gemaakt kan worden met pijnboompitten dan met zaden. Ik zal hem toch echt zijn werk moeten laten doen. Hij heeft ervoor geleerd en er de nodige ervaring in. En daarbij, als ik zijn brood niet lekker vind, is er nog zoveel andere keuze waar ik lekker brood kan halen.

Rustig

Mijn kinderen hebben het praatgrage ‘helaas’ van mij. Tenminste tweederde van hen. Zoonlief is al verbaal gevorderd vanaf hij 3 is en de jongste praat zoveel dat ons avondeten gemiddeld 45 minuten langer duurt omdat haar bord maar vol blijft. Gelukkig is manlief rustig en lijkt onze middelste dochter op papa. Dat zorgt voor wat rust in huis. Tenminste als mama haar mond houdt.

Want net als al die ouders die het beste voor hun kind willen en echt wel weten dat wij dat bieden, wil ik ook altijd toch even zeker weten dat mijn zoon het wel goed doet, dochterlief het echt wel snapt of wil ik ze heel graag de tip van de dag geven.

Heerlijk en nuttig

Hopelijk voelen zij later (als ze nog groter zijn) dat het allemaal uit liefde is. En ik ben reuze trots dat ze hun gevoelens kunnen en willen delen met ons. Praten is een gegeven hier in huis, in mijn werk, in mijn vrije tijd en zelfs als ik alleen ben. Praten is heerlijk, nuttig en brengt zoveel moois met zich mee. 

Maar laten we al die woorden, letters en zinnen vooral gebruiken om lief tegen elkaar te zijn, elkaar complimenten te geven of… die enkele tip van de dag ☺.

Kater

Leuk! Met een titel als deze, zou je denken dat het om drank gaat. Maar diegene die mij kennen, weten dat dat in mijn geval niet opgaat. Ik drink namelijk niet. Niet vanwege geloof of andere disciplines (I wish) maar gewoon omdat ik het niet lust. Daarnaast heb ik al zo weinig grenzen en gêne in mijn ‘normale’ leven, dat ik niet eens wil weten hoe ‘vrij’ ik zou worden net vóór die kater.

Nee, dit is een andere kater. De kater die keihard aankwam na onze show. Vreemd eigenlijk om hier bijna vier weken na dato nog over te schrijven, maar zolang had ik ook nodig om alles een plekje te geven.

Niets dan lof

Iedereen die de shows heeft meegemaakt - vóór, tijdens en na het mega-succesvolle weekend - weet hoeveel mensen er zo ontzettend hard gewerkt hebben aan vier vette shows. Niets dan lof, tevredenheid, respect en eeuwige dankbaarheid voor al die mensen.

Voorgevoel

De aanloop naar deze shows verliep eng soepel. Niet alleen hadden we alle choreos zo goed als af tijdens de doorloop in juni. Maar ook verliep die doorloop zo vlekkeloos dat we toen eigenlijk al een voorgevoel hadden moeten hebben. Want vier shows met in totaal ruim 700 dansers moet niet soepel verlopen natuurlijk. 

En het feest is compleet

Niet dat er geen hobbels waren. Oh man, genoeg! Een van onze vaste werkgroepleden viel tijdelijk uit, een ander verdiepte zich terecht in haar rol, en mijn lieve vriendin Lisetje ging net dat weekend verhuizen. Mijn zoonlief kwam na een jaar eindelijk terug… precies tijdens de doorloop stond zijn moeder NIET op Schiphol! Er waren kostuums op het einde toch niet af, waardoor mama als een razende in haar vrije week nog even tien rokken ging vermaken. En dan natuurlijk de altijd uitdagende docentendans. Zet 11 docenten bij elkaar, elk met een eigen mening en dan weet je vast dat dit ook feest oplevert. Te veel ideeën, te weinig tijd en het gemis van een duidelijke ‘leider’. Tel hierbij de nodige druk, spanning en moeheid bij op en het feest is compleet 😁.

Past nog maar net

Gelukkig ziet ons publiek (trouw en zo enthousiast) dit alles niet en was het resultaat on-stage verbluffend. Ongelofelijk dat we dit weer voor elkaar gekregen hebben. Passen we nog maar net (en dan bedoel ik ook echt nog maar net!) achter de schermen in De Schouwburg, ook weten we inmiddels wat we willen en hoe we dat willen. Dat dit niet altijd handig is, werd deze keer ook duidelijk. 

Paniek!

Misschien dat de vanzelfsprekendheid even de druk van ons weg nam. We vergaten programmaboekjes uit te delen, koffie voor de vrijwilligers kwam pas na 13.00 uur, er was toch wat onduidelijkheid bij onze gouden vrijwilligers en dat maakte het dat de paniek me zondagmorgen even bij mijn keel greep. 

Niet ingevlochten

Vreemd genoeg waren alle zorgen die we van tevoren hadden over spanning bij de kids, drukke jongetjes in de Waalzaal, ouders voor wie het de eerste keer was, kostuums die schmink-vrij moesten blijven… verspilde tijd. De dansers waren niets dan lief, de boys hebben het hele weekend gebattled en gespeeld, en de ouders gaven ons het vertrouwen wat zó warm voelt - oké op die ene moeder na die me liet oppiepen omdat ze dacht dat haar dochter niet ingevlochten was :-)

Total loss

Een flinke huilbui later, geruststellende, lieve woorden van mijn collega’s en een knuffel van mijn zoon en ik was er weer klaar voor. Je leeft in een roes zo’n weekend. Ik dwing mezelf vooral veel te genieten van al het moois en warms wat er op en achter de schermen gebeurt. Na de show met ruim tachtig kanjers friet eten in onze tuin, lachen, nagenieten en proosten op de prestatie. Hoe trots kun je zijn. En dat was ik, ik heb met een glimlach geslapen, total loss maar tevreden.

Wonderpillen

En dan toch die kater. Hij sloeg meteen maandagmorgen in. Misschien het gemis van de adrenaline (Adriënne is altijd in diepe rouw de ‘week-after’) of het niet meer slikken van de wonderpillen (dank Ruud) die mijn voetblessure deed verdwijnen dat weekend of de toch ‘goed bedoelde tips’ van de mensen om ons heen.

Het hakte er goed in

En daar wringt het. Waarom is het toch dat ik tussen de vijftigtal complimenten toch die ene sneer blijf onthouden? Waarom voelt die moeite van die fans, ouders, danscollega’s, vrienden, familie, mijn eigen ‘oude’ dansdocenten en mensen die in de danswereld zoveel aanzien hebben, in een keer zoveel minder bij een goed bedoelde tip? “De show was wel lang.” Vond ik ook, maar je wil toch iedereen zijn momentje geven. “Jammer dat sommige stukken zo kort waren.” Zo mee eens, maar we durven het publiek niet nog langer te laten genieten. Het vooral niet meer iedereen tevreden kunnen stellen, hakte er goed in. 

Ik laat het rotgevoel toe

Voor een prefect lichtplan heeft zusje tijd nodig. Die tijd heeft de techniek van De Schouwburg weer niet. Voor prachtige plaatsingen hebben wij als dansdocenten tijd nodig om te spacen. Die tijd hebben de 500 wachtende dansers weer niet. Voor een gaaf decor heb je veiligheidseisen. Die stroken weer niet met de tijd die wij niet willen missen op het toneel. Afijn, genoeg over te zeggen. Maar het belangrijkst is, dat ik zo baal van mezelf dat ik al die negativiteit toelaat. Met zoveel moois om me heen, zoveel lieve warme mensen, laat ik toch het rotgevoel toe. Waarom toch?

Je kijkt wel moe

Het is misschien wel mens eigen om naast alle mooie complimenten die ene nare te onthouden. “Tjee wat zie je er geweldig uit, je straalt, geweldige outfit”, tegenover een subtiele “Je kijkt wel een beetje moe”. Maar ik ben eigenlijk niet als al die mensen. Ik zie eigenlijk vaker het positieve overal van. En toch kreeg ik het nu niet voor elkaar. En daarmee baalde ik natuurlijk alleen maar meer van mezelf. Als je toch niet meer betoverd bent met een prestatie als deze, wat wil ik dan nog? 

Zo’n grote productie

Mijn vriendinnen staan voor een raadsel. Als een dolle besluiten we om maar meteen heel grondig te evalueren. En dat helpt. De gouden tips, de reële conclusie van onze tekortkomingen, het fijne lange gesprek met mijn eigen dansjuf, de duidelijke tips van mijn danscollega’s helpen me te relativeren. Met een ‘productie’ zo groot, kun je niet iedereen tevredenstellen. En laat ik dan vooral beginnen met de mensen om me heen. 

Jullie waren geweldig

Trots op onze eigen kinderen, niet alleen de maanden ervoor bijna ‘ouder-loos’ maar alles behalve moederloos bikkelen zij zich door deze maanden heen. Mijn zoon, kersvers terug van zijn droomjaar in de USA, ontpopte zich tot team-member nummer 1. Hij verzette zoveel werk dat we ons even afvroegen hoe we dat eerder deden 😁. Dochterlief vlocht, filmde, paste op, danste en regelde maar straalde vooral en genoot als niemand anders. Onze families, volop aan de bak achter en op het toneel. Mijn collega’s, uiteindelijk zo tevreden, trots en zo blij deel uit te maken van dit team. Mijn vriendinnen, zag ik het allemaal maar door hun ogen, stralend en wel. En natuurlijk manlief. Juichend, gillend en zo ontzettend enthousiast rende hij na elke show het podium op. “Jullie waren echt geweldig.” En dát is het gevoel waar wij voor gaan! 

Dus lieve dansers, dankjewel, jullie waren weer GEWELDIG! En nu ophouden met zeiken en me klaarmaken voor het nieuwe seizoen. Ik heb er zin in!

Aardig zijn

Een paar weken geleden las ik een artikel in de Wendy. Ja, ik lees ook wel eens. Altijd relax-blaadjes met het liefst zoveel mogelijk onzin. En natuurlijk de krant, maar dat doe je ook niet voor je ontspanning.

Deze leessessie was louter ontspanningsgericht. Zonnetje erbij, kids spelend in een geweldig waterpark (dankjewel opa en oma ☺) en wij met een boekje. Manlief verdiept in een of andere criminele biografie en ik… in de Wendy.

Schokkend

Er stond een mega leuk artikel in over ‘aardig zijn’. Interessant omdat het voor mij een vrij ‘normaal’ iets is. Schokkend hoeveel mensen dit niet nodig vinden om te doen. “Als zij niet aardig doen tegen mij, waarom zou ik de moeite doen?”. Maar vooral vermakelijk.

Onaardig

Ik vind aardig zijn belangrijk, probeer mijn kinderen te leren dat ze moeten handelen zoals ze zelf behandeld willen worden. Niet altijd makkelijk, want als er geplaagd wordt op het schoolplein wil je vast ook eens iets onaardigs zeggen en als de meiden van het middelbaar onderwijs je buitensluiten, moet je je ook maar staande zien te houden. Maar toch, het lukt regelmatig heel ‘aardig’.

Blijf je vriendelijk op de weg?

Het artikel heeft een simpele checklist. Ben je vriendelijk in de trein, bus en in voor een praatje met een vreemdeling. Altijd natuurlijk, Als er wat te kleppen valt, ben ik blij. Of zoals mijn logopediste destijds zei: “Je hoeft niet tegen iederéén te praten. Je kunt ook gewoon eens niets zeggen.” Wat zonde hé! En zo ongezellig. Checklist punt 2; Laat je mensen voor in de rij en blijf je geduldig en vriendelijk? Check. Geen haast en lekker om je heen kijken.  Punt 3; Laat je mensen voor in het verkeer en blijf je vriendelijk op de weg? Oei, een klein hekel puntje. Ik heb al eens een blog geschreven over mijn rijgedrag dus kan hier niet met droge ogen beweren dat ik een geduldige rijder ben. Maar onaardig tegen anderen (zodat zij het horen), nooit. Genoeg commentaar uiteraard, maar dit alles in mij eigen bubbel.

Goed nieuws

Afijn, 10 checkpunten verder klap ik het tijdschrift tevreden dicht. Volgens de poll hoor ik bij de ‘aardige’ mensen. Check. Ik zucht tevreden en besluit manlief het goede nieuws te brengen. Niet dat hij dit niet allang weet, maar een kleine bevestiging, doet het altijd leuk.

Ik frons

“Hé schatje, ik lees hier een artikel” … leg hem kort de inhoud uit en vertel de goede uitkomst. Ik zit rechtop, klaar voor een live compliment als hij zonder op te kijken vanuit zijn boek zegt: “Goh, zullen we het dan eens over X hebben?” Ik frons, zucht, kijk naar het tijdschrift en trek een lip. Kak, recht op het doel, zo mijn hele aardigheid weg. Want hij heeft gelijk. Ik ben helemaal niet altijd aardig.

Best angstaanjagend

De uitleg is simpel. X is een eikel, kan er niet meer over zeggen. X heeft iemand die ik super super lief vind, heel veel pijn gedaan en hierdoor mag hij van mij in de soep vallen. En dan zeg ik het nog aardig. Want helaas zijn alle andere dingen die ik hem inmiddels toegewenst heb, allesbehalve aardig. Sterker nog, best angstaanjagend. En zo ben ik binnen 10 minuten van de bovenste alinea van de enquête naar een best vreselijk mens beland.

Iets vreselijks toewensen

Teleurgesteld gooi ik de Wendy weg. Wat heb ik er nu aan dat ik aardig doe tegen mensen in de winkel, in de bus en trein, op straat, maar dat ik aan de andere kant mensen het meest vreselijke kan toewensen wat er bestaat. En, helaas het ook nog echt vóelen en menen. Dat is toch echt niet aardig.

Iemand pijn doen

Maerten, een goede vriend van me zei het al op de middelbare school. “Indira? Die is echt super aardig, meegaand, gezellig en spontaan. Totdat… je iemand pijn doet waar ze van houdt.” Ik heb er nog vaak aan gedacht. Gehoopt dat het eigenlijk niet waar was. Maar het is waar. Ik kan het niet handelen, verdriet van iemand waar ik zoveel van hou.

Terwijl ik mijn ogen dichtknijp tegen de zon, zucht ik nog maar een keertje. Ik probeer me voor te stellen dat ik een vergevensgezinde versie was van mezelf. Een ‘what's done is done-type’. Een ‘ach het kan gebeuren typje’. Lijkt me heerlijk. Maar ik kan het niet. 

Zoveel vreemde dingen gezien

Niet dat ik niet geloof in fouten maken en hier wijzer van worden, Oh man, elke dag, elke week leer ik weer van mijn fouten. Maar ik probeer er wel zo min mogelijk mensen verdriet mee te doen. En ik ben inmiddels ook wel zo wijs (of oud) dat ik ook echt niet geloof in; Dat zou ik nooit doen, of; Dat zou mij nooit overkomen. Dat weet je namelijk helemaal niet. Ik heb al zoveel vreemde dingen zien gebeuren. Zoveel lieve mensen gekke sprongen zien maken. Daar kan ik een mooie veroordeling tegen over zetten maar ik sta niet in die situatie dus ik weet het serieus niet.

Zo jammer

Maar met opzet kwetsen, mijn vrienden of vriendinnen… sorry dat gaat hem niet worden. Dan zit er een scheurtje in mijn hart. En daar komt me toch een potje gif uit. Echt niet aardig. En dat valt me zo vies tegen van mezelf. Zo jammer! Want dat lijkt me echt te gek, geduldig zijn én vergevingsgezind. En dan heb ik het natuurlijk echt niet over je auto op mijn oprit parkeren of per ongeluk mijn eten opeten natuurlijk.

Overlopen van liefde

Het duurt zeker een half uur voor ik de teleurstelling te boven ben. Ik ga rechtop zitten en zeg; tjee shit man, ik ben dus helemaal niet aardig. Dat is jammer zeg. Manlief kijkt op vanuit zijn boek. Je bent hartstikke aardig (compliment; check). Nee man, zeg ik. Hoe vreselijk kun je zijn als je zo over iemand kan razen als een dolle stier? Weer kijkt hij op en zegt: “Dat is gewoon omdat je overloopt van liefde voor iemand, die je niet gekwetst wil zien worden. Dat doe je niet voor jezelf. Dat doe je uit bescherming, uit liefde. En dat is juist heel aardig.”

En zo is hij weer daar. De liefde van mijn leven. Hij die altijd weer het goede kan vinden in en over mij. Wat een geluk heb ik toch.

En wat is dat weer ontzettend aardig van hem! Redelijk gerustgesteld draai ik me nog maar een keer om. Aardig zijn als het ertoe doet. 

De stress neemt over

Aankomende weken wordt mijn aardigheid vast goed getest. In de spannende laatste 5 (!) weken naar de voorstelling toe, kom ik vast nog momenten tegen dat de stress een beetje overneemt. Ik probeer zo aardig mogelijk te blijven.  En maak je niet druk, zolang je niets vreselijks doet tegen een van die ruim 700 kids, 12 lieve collega’s of ruim 100 vrijwilligers die meewerken aan de show, is er niets aan het handje ☺

Happy moms

Eigenlijk had ik deze blog in het Engels willen schrijven, uit respect voor onze nieuwe Texas friends, maar om gevoelens te omschrijven in het Engels, daarvoor is mijn Engels schrijven te lang geleden.

Dus vandaar half om half. Want gevoelens, die zijn er genoeg. Ik zit bij de kapper (grijze haren is so 2016). Een nieuwe dag, de eerste weer zonder zoon. Het afscheid viel niets tegen, geen oneindig gesnik, maar een steen in mijn maag en een ongezonde spanning. Zoonlief had nergens last van. Hij heeft ontzettend genoten van onze aanwezigheid maar relativeert als geen ander. “Het is nog maar 11 weken mam en dan ben ik er weer.” Dat heeft hij in ieder geval niet van mij.

Woensdag 15 maart

Wat een weekje hebben we gehad. Vol speciale mensen maar vooral vol speciale gevoelens. Na een reis van ruim 15 uur, stond ik mijn haren te kammen op het vliegveld. Mascara op, staart in en hop naar de kofferband. We keken elkaar aan, ik vroeg Roel of hij ook zo’n buikpijn had. Maar nee, gezonde spanning maar verder alles perfectly okay. Ik slikte nog maar een keer, mijn hart sprong bijna uit mijn lijf maar koel staarde ik mee naar de kofferband.

In een kist

Bij het uitstappen waren we (geheel tegen onze zin) getuige van een heftige ceremonie van een soldaat die kennelijk in zijn kist meegereisd was met ons. De familie stond elkaar ondersteunend te wachten. Het zal je maar gebeuren, je kind ophalen in een kist. Bah. we realiseren ons maar weer hoe je je zegeningen moet tellen en zoveel mogelijk moet genieten.

Sportlegging aan

In onze huurauto gaf de Texaanse navigatie aan dat we er over ruim 60 minuten zouden zijn. De langste 60 minuten van de afgelopen jaren denk ik. In de auto bekijken we het landschap, droog, kaal en vooral gevuld met grote trucks. Na een uurtje rijden we de parkeerplaats op van het restaurant waar Kai zou zijn. Wat een idee ook. Misschien had hij bedacht dat zijn moeder dan in ieder geval niet hysterisch zou kunnen gillen. We stappen de auto uit. Kak niemand op de parkeerplaats. Zouden ze er al zijn, zijn wij de eerste en dan? Ik vraag 10 keer aan Roel of mijn haar goed zit, of die sportlegging wel kan, of mijn ogen wel open genoeg staan. Afijn, waar maken we ons druk om. In de gelukkige omstandigheden waarin ik verkeer, heb ik zelden dit soort ongemakkelijke, onzekere situaties.

Mega groot

We wandelen naar het restaurant en als ik de deur open wil maken, zie ik hem al door het glas. Mijn grote zoon! Ik ren naar binnen en val hem in zijn armen alsof ik hem 7,5 maand niet gezien heb. Terugdenkend had ik misschien Roel ook wat ruimte moeten geven, maar voordat ik daaraan dacht, hing ik al snikkend in Kai’s grote armen. Ik hield me in, huilen zonder geluid (zeggen mijn zussen altijd), maar wat een machtig gevoel. Mijn kind!! Mijn megagrote zoon weer lekker in mijn armen. Of nou ja, eigenlijk ik in zijn armen. En wat is ie toch leuk.

Andere moeder

Na een heerlijk moment was Roel natuurlijk aan de beurt. Ik omhels zijn broer Cade die ik meteen herken van de foto’s en ook zijn vrienden Seth en Cody herken ik meteen. “Mam, hier kussen ze niet he”, was de waarschuwing al kort van tevoren op de app. Dus we ‘huggen’. Amber, zijn American mom is er ook. Ook zij ziet er precies uit als op de foto. We omhelzen elkaar en het is een vreemd gevoel. De ‘andere’ moeder van mijn zoon. Maar ook meteen zo warm, eigen en fijn.

Hoe awkward

We gaan aan tafel. Het restaurant (iets met Buffalo Wings natuurlijk) is vol. Niemand kijkt op, ik wil eigenlijk roepen: “Dit is mijn zoon!”, maar voel al snel dat dat niet gewaardeerd gaat worden. We krijgen een tafel en zitten al snel met zijn zessen aan tafel alsof we niet anders gewend zijn. Iedereen weet al wat ze gaan eten. Niet hun eerste bezoek dus en ik probeer tussen de plaatjes door naar mijn zoon te kijken. Zonde hem een ongemakkelijk gevoel te geven natuurlijk. Hoe awkward is dat, een starende moeder aan je tafel.

Super fijn

Al snel voelt alles eigen en als we een ruim uurtje later in de auto zitten, praat Kai Engels en wij Nederlands. En dat gaat prima.

Het is nog ruim uur rijden en binnen dat uur kan ik mijn meest dringende vragen stellen. Maar de berichten die wij al vaker hadden ontvangen, zijn gewoon waar. Hij heeft het super fijn.

In zijn huis aangekomen is Rob, de vader, ook nog op gebleven voor ons. Net zo warm als zijn vrouw ontvangt hij ons in hun geweldig vette huis. We slapen in Kai’s kamer en hij mag op een mega luchtbed in de gameroom. Wat een huis, overal toiletten en overal tv’s. Maar vooral warm, gezellig en eigen. Ik blijf Kai maar knuffelen en vasthouden. Het is echt waar, we zijn gewoon bij hem, in zijn nieuwe (tijdelijke!) huis. Al snel vallen we om en slapen we als roosjes in het bed van onze zoon.

Het is warm

Rise and shiny in the morning natuurlijk, jet lag en ik zijn goede vrienden dus loop ik om 07.00 AM in mijn pyjama (speciaal gekocht natuurlijk) en een joggingbroek van zoonlief. Lag op de grond in zijn kamer. Het maakt niet uit in welk land hijs is, zijn kamervloer bezaaid ligt met kleding☺. Ik loop zachtjes de woonkamer in. Geen trappen dus meteen in de mega livingroom. En wat voelt het warm. Het is ook warm, het zonnetje komt voorzichtig tevoorschijn.

Slaperig uit bed

Een uurtje later is ook Roel op en zachtjes lopen we de keuken in (gewoon open hoor). Als we de thee/koffie machine aanzetten, begint het ding als een gek geluid te maken. We kijken elkaar verschrikt aan en balen dan ook als een stekker als Amber slaperig uit haar bed komt. Niet de bedoeling maar gelukkig ook niet erg.

Ik voel me thuis

We krijgen snel een korte tour door het dorp. Meer weg dan huizen en zelfs meer restaurants dan huizen, lijkt het. De boys zijn erg excited want het is Thursday… en dan eten ze ricebowl. Een leuke Mexicaanse traditie en kennelijk op donderdag een aanbieding. Heerlijk hoe het de hele tijd over eten gaat. Waar gaan we eten, met wie, hoe laat en hoeveel. Ik voel me thuis.

Super boys

We ontmoeten mensen, we kijken en genieten. Kai is gewoon zichzelf, heerlijk en geniet gelukkig ook dat wij er zijn. We logeren er nog een nacht en nemen de volgende dag de 3 boys (Kai, zijn broer Cade en vriend Cody) mee voor een weekendje Austin. Een beetje het Amsterdam van Texas. En tijdens St. Patricks day en..SXSW; een mega groot festival. De trip er naartoe is al geweldig, drie veel te grote boys achterin een (volgens hen) veel te kleine auto. Maar wat een feest. We wandelen, sightseeing-en, eten, lachen, kijken, gaan naar de film (veel te veel bloed maar ja, enige meisje dus geen keuze), nog meer eten, huren kajaks, hangen en rennen in het park en kijken onze ogen uit. Maar vooral; we genieten. Wat een rijkdom, een geweldig goed gelukte zoon en dan krijgen we zomaar nog twee super boys erbij. Als we dan ook op onze hotelkamer liggen en de mannen (weer) sport kijken, ga ik even op de andere TV (want wat moet je met één TV in een hotelkamer, minimaal twee natuurlijk) wat zappen maar merk al snel dat ik gewoon lig te luisteren en genieten van de mannen. Rijkdom alom.

Zo luxe

Terug in Stephenville voelen we ons zo welkom dat we uiteindelijk ons hotel in daar afzeggen en bij deze mooie familie blijven logeren. We gaan mee naar de kerk (geweldig relaxed!), eten vervolgens ontbijt om 12.00 in een Mexican restaurant, we lopen een dag mee met Kai op school, met Amber op haar werk en hangen aan het veel te koude maar oh zo luxe zwembad aan huis. 

Weet dat het goed is

De tijd vliegt en als het dan woensdag is, word ik wakker met een steen in mijn maag. De koffer is al gepakt, ook zijn er al spullen van Kai ingepakt. Voor iedereen is er een cadeautje en ik heb zelfs al mijn danslesjes af (hoe snel ging dat met 26 graden aan het zwembad☺). We zitten wat, ruimen op en gaan via het werk van Rob en Amber (om hen nogmaals te bedanken voor deze geweldige week en al hun warme zorg voor Kai) naar Kai’s school. We lunchen met ‘onze’ 3 boys en dan is het echt tijd. Tijd om te gaan. Ik zie er tegenop maar weet dat het goed is.

Voor de school nemen we afscheid, niet van 1 maar nu van 3 mooie zonen. De een knuffelt nog harder dan de ander en ik voel me super geliefd. Ik hou me in, het is inderdaad nog maar 11 weken maar zodra we in de auto zitten, voel ik me kak. Niks aan naar huis zonder hem, eigenlijk zonder hen. 

Google it

De intense relatie die hij daar met zijn vrienden heeft is besmettelijk en ook wij zijn verkocht. Op de warmte, de gastvrijheid, de heerlijke nuchtere humor en het geweldige ‘look it up @ google’ gedrag van de boys. Ze plagen, pesten, duwen en treiteren elkaar maar met zoveel respect en liefde. Wij zijn trots.

Neemt niet weg dat ik nu thuis zit zonder zoon. Wel weer bij onze 2 super meiden, dat zou je bijna vergeten maar dat doen we niet.

Een ervaring rijker and boy, what a great time we had. What a lovely, sweet, warm family and great friends. Kai is learning so much and becoming a ‘richer’ man every day. Thanks to them.

We do hope to meet them one day again in the future. Maybe here in Holland so we can give him them the same warm welcome like we, for sure, had. Thanks!!!

Speciale mensen

Ik zit in de luxepositie dat ik omgeven wordt door speciale mensen. Niet dat ik zo speciaal ben, verre van. Maar ik voel me regelmatig rijk door de mooie mensen om me heen.

Dus vandaar eens mijn weekje ‘speciale mensen’.

Zaterdag was onze tweede knip- en knutseldag. Naast mijn vaste naaiadviseuses (moeder en schoonmoeder☺) helpen op deze dag ouders van ID Dancers mee met het knippen van meters stof. De geknipte stof gaat dan meteen door naar een van de naaimoeders/oma’s. En een mooi nieuw kostuum is geboren. 

Niets speciaals zou je zeggen, maar met nu al 727 leden en een grote show op komst, moeten er nogal wat kostuums gemaakt worden. En wat is het dan speciaal dat er een aantal moeders hun vrije zaterdag gebruikt om ons te helpen.

Warm toegezongen

Zondag had ik een klein feestje; een verjaardagslunch met mijn vriendinnen. Daar werd ik niet alleen verrast door het oneindige warme gevoel dat ze me altijd weer geven, maar ook een van mijn vriendinnen die mij heel speciaal, knap en warm toezong over vriendschap. Wat ontzettend vet, zomaar toegezongen worden door een van je liefste vriendinnetjes.

Extra speciaal

Maandagavond heb ik zelf dansles, van Rina. Op zich al een speciaal mens, maar als juf extra speciaal. In de ruim 25 jaar dat ik les van haar heb, is elke nieuwe les weer een feest, een vernieuwing, een leerzame en verbazingwekkende ontdekking van nieuwe oefeningen en combinaties.

Schone spiegels

Terwijl ik in de les sta, komt een van mijn vriendinnen binnen met een emmer en poetsspullen. Ze wilde als verrassing voor mij de spiegels in de danszaal poetsen. Ze is ook de enige die een mega geheim wapen heeft en de spiegels belachelijk schoon krijgt. Maar hoe speciaal ben je dan?

Als toetje

Dinsdag… 7 maart. De verjaardag van de meest speciale man van mijn leven. Wakker worden met zingende kinderen, veel te veel taart eten die mijn zusje voor ons gebakken heeft (en die ik overigens bijna helemaal alleen op heb. Dat maakt mij dan misschien een beetje speciaal☺). Lesgeven, mooie tekeningen, lieve kinderen en als toetje sportende meiden en vriendinnen die lekkers meenamen na de sportles.

Heerlijk

Vrijdag is altijd een feestdag, lekkere lessen, fijne danscollega’s en een feestje omdat Roel voor iedereen kookt. Met de grote show op komst, ontstaat er weer een heerlijk saamhorigheidsgevoel. Collega’s die overleggen over kostuums, passen, opstellingen en de oneindige zoektocht naar het perfecte nummer. Dansers die zich zo verheugen dat ze net als wij huppelend door de gangen gaan.

Onze zoon

Maar uiteindelijk kan ik niet anders als terugkomen op een speciaal persoon, gewoon omdat deze week eindigt met de reis naar hem. We gaan naar onze zoon. 7 maanden en 5 hele dagen hebben we hem al niet gezien. En dat is best heel lang.

Wat een team

Hij heeft het geweldig en vertelt ons keer op keer liever daar te blijven. Maakt vriendschappen voor het leven en beleeft een ervaring die niemand meer van hem afneemt. Speciaal ook weer dat al mijn super collega’s al mijn lessen overnemen! Niet alleen bij ID, maar ook bij de projecten gaan mijn lessen gewoon door. Dansplus, SBE, Kandinksy… alles vangen ze op. Wat een team!

Thuis regelen opa, oma, oma en mijn zussen alles. Adrienne regelt, zoals altijd weer alles rondom, mail, telefoon en als backup huize Willems. Haar manlief Jack was diegene die ons vanmorgen om 05.50 uur naar Schiphol reed. Zoals ik al zei; omringd door speciale mensen.

Samen eten

Maar daar zit ik dan, weer in een vliegtuig te typen. We hebben het grootste deel al gehad en zitten nu (apart van elkaar, niks aan maar goed) in de korte vlucht van Atlanta naar Dallas. Daar huren we een auto en hebben we vlakbij afgesproken bij een restaurant. Zoonliefs idee, want ‘dan eten we daar met zijn allen’. Wie ‘allen’ is weten we niet, maar het maakt ons ook niet uit. Hij is er.

Buikpijn van de zenuwen, beetje vreemd. Ik heb hem notabene zelf gemaakt. Maar we zien hem nu in zijn nieuwe omgeving. Zijn tijdelijke gezin, zijn altijd al gewenste broer Cade en zijn vrienden.

Niet huilen hé

Spannend en met een hart overvol van liefde. “Mam, je gaat niet hard huilen, als je me ziet he.” Tuurlijk niet zoon, de spanning bouwt zich tenslotte slechts 15 uur op. Daar kan ik heel goed mee omgaan. De afgelopen maanden ging het prima. Kai heeft het te gek en doet het goed, dus slapen wij ook gerust en genieten vanaf de zijlijn mee. Maar sinds een paar dagen, lopen de emoties weer hoog op. Alsof mijn lijf de ‘gereserveerde’ stand even opheft. Bij een lief bezoekje van Esther, wiens dochter vorig jaar daar geweest is en ons van goede adviezen, tips en luisterend oor voorziet, staan de tranen meteen hoog. Staan we dan als twee trotse moeders te brullen. Speciaal, dat dan weer wel.

Maar nog anderhalf uur. Ik ga wat lezen. Dan hoop ik niet al te misselijk en groen na de landing uit te stappen. Ik heb mascara (waterproof) en een kammetje in mijn tas. De eerste aanblik, huilend of niet, zal in ieder geval een frisse zijn.

Op naar weer een speciaal mens in mijn leven. Mijn kersverse volwassen zoon.