Zussen

Het zal niemand ontgaan zijn dat ik twee zussen heb. Eigenlijk zijn we met meer; omdat vriendin Adriënne geen broers of zussen heeft, hebben we haar geadopteerd. Ze grapt altijd dat het een vreemde adoptie is, aangezien ze bij reisjes overgeslagen wordt. Maar in ons hart hoort ze er helemaal bij. En natuurlijk heb ik nog een lieve schoonzus! Hebben WIJ eigenlijk een lieve schoonzus, want ook Noortje is al zolang bij ons dat we echt niet anders weten.

Apart trio

Dat het heel special is om zo’n band met je zussen te hebben, realiseer ik me steeds vaker. We zijn een apart trio. Vroeger zaten we elkaar regelmatig in de haren. Mijn jongste zus werd als last gezien en later als troef omdat zo’n klein blond zusje het erg leuk deed bij de stoere mensen. Later was het leeftijdsverschil dusdanig dat ik ging trouwen terwijl zij haar diploma nog moest halen. Onze middelste zus zat er fijn tussen in. Greep de kans om op ons jongste zusje ‘te passen’, om vervolgens redelijk in de ‘olie’ door dit zelfde jongste zusje naar huis gebracht te worden.

Onuitwisbaar

Waarschijnlijk heeft het verlies van papa op veel te jonge leeftijd ons nog dichter bij elkaar gebracht en het verlies van Remco (de man van ons middelste zusje) de onuitwisbare band compleet gemaakt.

Magische tijd

Nu we ‘ouder’ worden, realiseren we ons steeds meer hoe eigen en fijn we het samen hebben. We hadden al een ‘zussen’ bankrekening om eens wat nachtjes weg te gaan maar vorig jaar namen we een reuze stap door met zijn drieën naar New York te gaan. Middelste zusje over de oceaan, wie had dat gedacht. Zij had vroeger al heimwee als ze bij de overburen sliep dus dit was een mega stap! En wat voor een, een magische tijd, een nooit te vergeten reis en wat hadden we het fijn met zijn 3 in the Big Apple.

Wie zorgt er voor de hond?

En vorige week mochten we weer, iets dichterbij maar toch weer heel speciaal; een weekje Malta. Zomaar weer met zijn drieën. Extra speciaal omdat er nogal wat organisatorische zaken aan vooraf gingen. Wie zorgt er voor de hond, de dansschool, de kids en wanneer kunnen we weg? Luxe genoeg werken we alle drie in het ‘onderwijs’. Heftig door het jaar heen, maar ideaal als het om vakanties gaat.

Drie control freaks

Mensen die ons een beetje kennen, kunnen zich zo’n vakantie helemaal voorstellen. Zoals Roel zegt; drie control freaks bij elkaar. En dat klopt. We menen alle drie zo meegaand te zijn, zo open en passen ons zo makkelijk aan. Tuurlijk… dat is ook zo. Als het allemaal maar wel op een bepaalde manier gebeurt!

We lijken in zoveel dingen op elkaar, niet alleen uiterlijk (kennelijk, aangezien we daar meestal op aangesproken worden) maar ook de stem, woordgebruik, lach en trouwheid. Maar oh wat zijn we in sommige dingen verschillend.

De kunst afkijken

Beiden zusjes houden van water en zwemmen, ik vind water lekker om te drinken en prima om af te koelen maar terwijl zusjes zich vermaken op een tweepersoons luchtbed (foto’s zijn te koop J) lig ik uren te bakken en te kijken. Daarentegen als we de avond in gaan, zitten mijn twee zussen perfect in de make-up, pracht outfits; een plaatje dat klopt. Ik bedenk dan dat ik ook maar een jurkje aan doe en smeer wat mascara op. Kijk de kunst af bij mijn jongere zussen en loop beduidend minder ‘af’ er vervolgens achteraan.

Veel te groot hoofd

Vreemd is het dan ook dat beiden zussen na al dit werk 1.000 foto’s maken en er GEEN EEN goed genoeg vinden. We wisselen weer van opstelling (lees:  ik sta voor en zij vechten nog een beetje om de plekjes links en rechts van mij?) Dan gaan ze vervolgens ook al die foto’s uitvoerig bekijken om er alleen maar negatief over te doen. Dikke billen, gekke bovenarm, nee die kin, gekke haren, nee veel te groot hoofd, die jurk klopt niet,  zie ik er zo uit.

Echt ongelofelijk, vooral omdat beiden kennelijk niet doorhebben dat er al 100 mensen voorbij komen die vol bewondering naar ze kijken.

Spullen kwijt

Dat blijft dan ook de discussie, overigens een van de weinige die we hebben. Middelste zusje kan niet ontspannen, heerlijk hoe ze na een paar uurtjes zon (zij is dan overigens net zo donker als een weekje zon van ieder ander) heen en weer begint te wiebelen op haar bedje. Daar verdenken mensen mij altijd van, maar het tegendeel is waar. Ik kan het beste ontspannen. Slaap ook overal en voel me overal thuis. Jongste zusje bijna… hilarisch hoe zij haar spullen laat slingeren om ze vervolgens kwijt te zijn omdat middelste zusje ze alweer opgeruimd heeft. Ja, daarin voelt ze zich overal thuis.

Ik wil eten!

Qua eten lijken we ook niet op elkaar, na het ontbijt (zij wit en ik bruin brood) is het toch al snel 14.00 uur voor ik aan geef toch echt honger te hebben. Sterker nog; terwijl beiden dames ver in de zee op hun bedje dobberen, moet ik een gekleurde doek gebruiken om ze terug te seinen omdat ik toch echt iets te eten wil. Eten kunnen we alle drie goed, het patroon is gewoon iets anders.

We passen ons aan

Pietlutten zijn het ook, haren worden drie keer opnieuw gedaan en zelfs door mij ’met liefde’ gevlochten haren worden net zo makkelijk weer los gehaald. Oorbellen liggen uitgestald, handdoekjes worden opgerold, bedjes rechtgezet. Ja, dat heerlijke autisme hebben we ook alle drie. We zijn een leuk stel. Ik raad niemand aan met ons mee op vakantie  te gaan. We redden het prima zo, passen ons aan, aan elkaar. Gaan met, met elkaar, en doen alles, voor elkaar.

Ja we hebben het luxe, en het blijft speciaal. Niet makkelijk voor iedereen zo’n drie eenheid maar vooral heel warm en heel speciaal.

De Dansgroep

Het zal de meesten van jullie niet ontgaan zijn dat onze ‘dansgroep’ stopt. Misschien heb je het gezien op de beamer tijdens de laatste show, misschien heb je het tranendal achter de schermen meegekregen. En misschien lees je het nu en denk je: “Ach tja, dat gebeurt…”

Nou bij ons dus eigenlijk niet. Dansers bij ID zijn voor het leven. Niet omdat ze altijd blijven dansen, maar omdat de meeste een plekje in ons hart veroveren wat blijvend is. Onze dansgroep heeft nooit een eigen naam gekregen, we wisten er nooit een en vonden het eigenlijk wel prima zo. Iedereen wist over wie het ging en in onze communicatie was het ook prima. Onze dansgroep is geen ‘gekozen’ dansgroep. Natuurlijk was het geen vrije inloop maar de oorspronkelijke meiden, zijn gewoon gebleven. Ze bleven en werden ouder, beter en hoorden gewoon bij de school.

Daar staan we voor

Zij verzorgden optredens, workshops, hielpen mee achter de schermen, losten gaten op waar nodig en waren er altijd om te laten zien waar wij als ID voor staan. Natuurlijk varieerde de inhoud, maar minimaal. De enkeling die ons heeft ‘verlaten’ deed dit uit studie/werk-overwegingen en daarbij komt dat de meeste regelmatig terug/langs komen.

Kleine meisjes…

Qua dans keken de kids op tegen deze dansgroep. Zij waren degene die de meeste uren volgden en zij waren diegenen die er altijd waren. Een mooi verhaal maar, waarom stoppen we dan nu?

… worden groot

Tja, zoals ik al op de beamer zei; kleine meisjes worden groot. De meeste studeren en enkele zijn afgestudeerd en hebben een baan. Een enkeling woont nog in de buurt maar de meeste komen vrijdagavond vanuit hun stad onze kant op reizen. De vraag of we met zijn allen verknocht zijn aan dansen of aan de dansschool is dus een veel gestelde vraag het afgelopen jaar. Studeren kost tijd, de kostbare tijd die overbleef werd (gelukkig) besteed aan de vrijdagavond. Maar met zulke meiden red je zelfs in anderhalf uur keihard werken niet alles meer; techniek, kracht, flexibiliteit en natuurlijk choreo.

Werk, school vriendjes

Eva vond werk in Utrecht, Roos een topbaan in Amsterdam, Jody werkte al elke vrijdag en sjeest zich suf om nog een stukje les mee te pikken. Neem daarnaast de studerende, werkende en verkering hebbende meiden en dan is de les al snel te kort. Aan inzet ligt het niet, nooit. Gevoel al helemaal niet. Maar prioriteiten veranderen, werk, school, vriendjes!

Warme fundering

Als ik het zo opschrijf, klinkt het allemaal heel logisch. Tjee, voelde het ook maar zo. Want wat je niet leest is dat dit niet zomaar meiden zijn; dit zijn MIJN meiden. Door dik en dun, de warme fundering van onze school en inmiddels onmisbaar in mijn persoonlijke leven.

Nieuwe garde

We blijven lekker dansen, nog steeds op vrijdagavond. Minder druk, minder ‘moeten’ en vooral lekker dansen en genieten. Niet meer compleet maar wel samen. Natuurlijk met een optreden hier en daar en zeker als ondersteuning en voorbeeld voor de nieuwe garde. Maar vooral samen!

Want zoals ik al zei; eenmaal ID dansgroepje… voor de rest van het leven in mijn hart.

Lieve Eva, Roosje, Jody, Nath, Bibi, Manouk, Lot, Maud, Eline, Kelly en Anies (Lin en Kwebbel)… dankjewel!