Vroeger
toen ik jong was (…) keek ik wel eens naar mensen die 40 waren. Grote mensen,
met kinderen, een heuse baan en veel verantwoordelijkheden. Ik denk dat mijn favoriete
dansjuffen nog niet eens 40 waren in de tijd dat ik ze op een voetstuk zette.
Maar dat leek al best ‘oud’.
10 jaar verwijderd
Mijn
moeder was net 40 toen ze al oma werd, misschien niet de meest voor de hand
liggende vergelijking maar ik vond (vind) haar helemaal niet oud. Toen ik
(eigenlijk wij, want Roel is precies even oud) 30 werd, hadden mijn vriendinnen
alle kinderen van de dansschool een T-shirt laten maken met 30 erop. Onze zoon
die ik van de crèche haalde had een shirt aan met de tekst; mijn papa en mama
worden samen 60 vandaag. Het was een leuk feest. Ons hele huis lag onder de confetti
en daar hebben we nog jaren plezier van gehad. Maar 30 was toch nog 10 jaar
verwijderd van de 40.
Lijf, Buik en Hoofd
Mijn
Lijf geeft al 3 jaar aan dat ik geen 30 meer ben. Na 37 schadevrije jaren,
kwamen er kleine blessures die aangaven dat Lijf meer tijd nodig had om van de
dag te genieten. Jaren wachtte ik tot Lijf meeging met de wervelwind die ik
voelde. Buik ging mee, enthousiasme tot hyperdepiep gevoelens begreep Buik
meteen. Hoofd ging altijd mee, heerlijk lesje hier, workshopje daar, presentatie
hier en hup nog een bijscholing en naar huis. Lijf werd moe, ging protesteren,
jammer want hierdoor zette ook Buik een stapje terug. Uiteindelijk moest Hoofd
ook eraan geloven.
Een stapje terug?
40 is
nog maar de helft, minimaal hoop ik! Maar 40 in je Hoofd en 40 voor je Lijf is
toch iets anders. Mijn Lijf moet namelijk nog heel lang leuk doen, Lijf moet
nog jaren springen, hupsen en zich dubbel kunnen klappen. Lijf moet rennen,
moeilijke passen verwerken en ze ook nog uitvoeren op een leuke manier. Hoofd
niet, die mag ook wel eens denken aan die passen en een stapje terug doen. Nee
Lijf kan eigenlijk nog geen 40 worden.
Talenten
Ver
terug hoeft Lijf niet, toen Lijf zijn beste tijd had (bestaat dat?) had Hoofd
het heel zwaar. In tijden dat ik volop danste en bijna niets anders deed, was
Hoofd veel te veel bezig om dit alles een plekje te geven. Onzeker, twijfelend,
moeilijk, de halve dans werd beheerst door Hoofd en zijn nare gedachtes . Lijf
had er geen last van, Lijf ging als een speer. Nu zijn de rollen omgedraaid,
wat ouder en zeker wijzer geniet ik zoveel meer! Het moeten is eraf, ik dans
omdat ik het leuk vind en heb het geluk dat het ook nog mijn werk is. Als ik
zelf dans, doe ik dat omdat ik nog wil leren en wil voelen. Natuurlijk kijkt Hoofd in die les vol bewondering naar
de pracht danseressen wiens danskunst een genot is om naar te kijken; onze
jonge juf Tess heeft geen last van Lijf of Hoofd en danst de sterren van de
hemel maar ook mijn lieve vriendin Peet (toch ook geen 30 meer) heeft de
perfecte balans gevonden. Maar dit zijn talenten. Daar hoorde ik al niet bij en
dat is prima.
Lijf
heeft een zwaar jaar achter de rug, een knie-operatie met veel rust en
hersteltijd, een heftige prachtvoorstelling waarin gedanst werd met ons jeugdig
team en een blindedarm-operatie die Lijf ook wat minder capable maakte.
Mooie balans zoeken
Hoofd is
er bijna klaar voor, we worden 40. Ik bedenk regelmatig dat mijn zwager die
mooie leeftijd niet eens mocht bereiken. We hebben een gelukkig leven (hoewel
mijn laatste blog over geluk kennelijk iets opriep, aangezien ik nog voor de
inkt droog was in het CWZ zat), zijn gezond en hebben nog een heel leven voor
ons. Lijf zucht af en toe maar moet gewoon nog even mee. Ik probeer een mooie
balans te zoeken; voldoende uitdaging voor Hoofd maar ook wat rust af en toe
voor Lijf. Buik moet de middenweg zoeken… soms heeft Buik een werelds idee en
reageer Lijf meteen leuk. Hoofd komt dan met zijn kleine stemmetje om de hoek.
Negeren kan best een paar dagen maar uiteindelijk komt het stemmetje toch bij
Lijf. Na overleg besluiten Lijf en Buik om ook eens naar het standpunt van
Hoofd te kijken…
En zo
worden we ouder en… verstandiger?
