Knie, deel drie… vakantie

Zon, zee, strand en fysio. Dat is dit jaar het vakantierecept. Mijn knie-operatie is geweldig vóór de vakantie gepland, dus ik ben keurig een weekje eerder gestopt zodat ik alle tijd heb om te revalideren. Blij met de operatie, voor zover je met een operatie blij kunt zijn, na twee weken kruk-vrij en ik huppelde al wat aardig rond. Nog geen afstanden, maar in en rondom huis was het prima. Zover geen vuiltje aan de lucht.

Suf op de bank

De eerste tegenvaller was een geweldige logeerweek van mijn lieve schone zus. Ze kwam over voor de zomerfeesten en maakte samen met zusje meer dan 4x40 km vol in 6 aaneengesloten dagen stappen. Tof voor ze, maar hoe groot kan een contrast zijn als twee bloedmooie meiden op het punt staan de stad onveilig te maken en een derde, enigszins suf en beduidend minder leuk op de bank maar weer een dvd-tje aanzet? Niet dat ik nu ook maar de helft had volgemaakt, maar ik had er in ieder geval van kunnen meegenieten. Verstandig bleef ik thuis, we zoeken de drukte niet op, dansen en springen gaat niet en het risico dat iemand ‘per ongeluk’ tegen mijn knie aanstoot, is dan net even iets te groot.

Verschiet van de pijn

Lichtpuntje was dat ik mocht beginnen met voorzichtige fysiotherapie en zo meldde ik me vrolijk (afgezet met auto) bij mijn privé fysio Janneke die toevallig ook een clubje begeleidt. Op de fiets viel het tegen, maar het roeien was al leuk, daarna nog een wandelingetje en ik voelde me de koning te rijk. De week verliep vlot en zo was ik in week 3 al 3 bezoekjes aan de fysio rijker en líep ik er inmiddels ook naartoe. Dit gaat goed! Overmoedigheid treedt dan langzaam in, een stiekem pliee-tje in de keuken doet me verschieten van pijn en daarmee even de bevestiging, dit is niet zomaar over. Maar als ik weer in mijn fysioclubje kom, krijg ik een compliment van een lieve oudere dame; zo dat gaat al goed, knap hoor! Bedenk hierbij dat al deze mensen ECHT iets hebben en dat zoiets kleins als mijn knie daar een vurige wens is van velen. Dus hup, beide beentjes op de grond en doorwerken.

Gelukkig kwam de vakantie eraan, 3 weken zon en nergens aan hoeven denken. Mijn lijstje met oefeningen mee en onderweg braaf op elke parkeerplaats een rondje gelopen. De reis verliep goed en toen we bij ons toch al prachtige appartement ook nog een fitnesszaal hadden, kon het helemaal niet meer stuk.

Knak en krak

Vanuit mezelf ben ik een positief mens, zoals mijn ouders altijd al zeggen; mijn glas is altijd halfvol. Ik voel me dan ook echt zelden down of negatief. Mooi meegenomen. Toch merk ik dat ik mijn hoofd een beetje laat hangen als ik de Spaanse fitnesszaal uitkom. Ik doe braaf mijn oefeningen, zweet en heb het idee dat er zelfs wat van die overmatige ijsjes afgaat maar toch… als ik naar boven loop, wil ik elke keer binnenkomen en zeggen; “dat was lekker zeg, poeh blij dat ik geweest ben!”. Daarentegen begint het balen al zodra ik de deur van de fitness sluit. Dit schiet niet op! Ik wil meer, ik wil ook rennen op de loopband net als die (zeker niet onaantrekkelijke) fitness boyz, ik wil fietsen zonder knak en krak geluid, ik wil kilo’s aan mijn benen machine, ik wil, ik wil… ik zou gewoon zo graag weer willen dansen!

Maar alles voor het goede doel, dus stap ik onder de douche, stretch netjes af en ga slapen met de gedachte dat het morgen vast weer een klein stukje beter gaat! Tenslotte heb ik nog ruim 3 weken!

Ik wil, ik wil… geduld.