Dansdrukte

Het seizoen is volop aan de gang, terwijl sommige dansscholen hun open dagen hebben, starten wij op 1, 2 en 3 oktober de Dansweek Gelderland met een open lessen in onze school. Naast de open dagen, danst onze dansgroep ook in cafe Dudok op donderdagavond. Voor dit stuk moest al maanden geleden een naam komen… we performen met solo’s, duetten en kleine viertallen. Ik begon er heel fanatiek aan in de vakantie met enkele trouwe dansers. Het verliep prima, dus het kabbelde wat aan. Het seizoen startte met optredens waarbij andere stukken gedanst moesten worden, dus ook daar eerst de energie in. Maar nu begon de tijd wel te dringen. Mijn stuk heet togetherless; ik zag het destijds voor me, samen maar toch apart. Cultureel maar dansbaar en ook nog leuk. Maar naarmate de tijd voorbij vloog, leek de naam groter dan het idee. 

Mooie lange benen
Afgelopen vrijdag moest ik toch echt de definitieve versie gaan bepalen, wie doet wat en welke muziek gaan we uiteindelijk gebruiken. Nu zijn mijn lieve danseressen in hun hoofd net zo flexibel als hun mooie lange benen, maar zelfs zij willen toch wel twee trainingen voordat het zover is, weten waar ze aan toe zijn. Zo zat ik vrijdagmorgen al vroeg met de doppen in mijn oren. Geen muziek leuk en mooi genoeg en geen opstelling die paste. Tel daarbij mijn emotionele verantwoording naar de meiden op en het lijkt gedoemd om te mislukken. Youtube brengt me nog wel eens op leuke ideeën. Waarom een leuke opstelling bedenken die al gemaakt is voor je , maar dat werd ‘m ook niet.

Uiteindelijk ging ik maar alleen naar de zaal waar ik een uurtje rondhuppelde, muziek zapte tot ik uiteindelijk een nummer liet staan waarvan het vervolg er precies achteraan paste. Die Whitney; nagedacht over de volgorde, met dank!

Togetherless
Uren later, legde ik mijn plan voor aan de meiden; 11 paar grote ogen keken me aan, ze snapten er helemaal niets van. Ik tekende wat, schreef wat namen, liet ze het over en over doen tot ik het helemaal zag en zij het voelde. Hulde aan mijn meiden, togetherless is geboren. Nu nog even oefenen maar dan zijn we, (lees: ze)  er helemaal klaar voor!

Dans plusklas SSGN

Vroeger zat ik op de SSGN, geweldige tijd! Niet alleen omdat ik het warme gevoel altijd weer kan terughalen als ik aan die tijd denk of omdat ik mijn vaste vriendenkring uit die tijd trouw gebleven ben, maar er ook de liefde van mijn leven gevonden heb; mijn manlief! In de 15 jaar die ik in het onderwijs gewerkt heb, heeft de SSGN altijd op nummer 1 gestaan van mijn ‘reservelijst’. Maar helaas ze belde nooit. Tot de dag dat ik uit het onderwijs stapte en mijn grote dansdroom achterna ging. Het tweede telefoontje (de eerste was van mijn ex buurschool met een door mij zeer gewaardeerde directeur) was van directeur SSGN himself, mijn vroegere gymdocent. Helaas had ik net de stap gezet en wilde ik zelfs niet voor de kleine aanstelling die er was mijn stap terugdraaien.

SSGN bleef altijd in mijn gedachte, niet alleen omdat wij al jaren de sportdagen qua DANS verzorgen, maar ook omdat ik er altijd weer terug kwam, door leerlingen, door berichten of collega’s. Dus toen mij ter ore kwam dat de SSGN een dansklas wilde opstarten, voelde dat als op mijn lijf geschreven. Toen ook nog een van mijn ex-collega’s en inmiddels dierbare vriendin aangenomen was, moest ik wel een brief schrijven.

Na de brief (vriendelijk met de hand geschreven) mocht ik op gesprek komen. Mijn eerste sollicitatie gesprek ooit. Had ik bij mijn vorige werkgevers de luxe gebeld te worden, nu mocht ik voor een 4 koppige jury mijn verhaal doen. En dat voor 0,14 FTE (in het onderwijs; 3,5 uur per week). Het was leuk, het was vanouds en kennelijk succesvol want deze 0,14 FTE is de uitzondering waar ik mijn handtekening onder zet.

Donderdag 16 september was het zover; de audities voor de ´dansplus klas´. Een klas op het gebied van DANS. Met de nadruk op een klas! Prachtig dat je als solo/wedstrijd/demo danser aan de top staat, maar hier ligt de taak om van een groep talentvolle enthousiaste dansers een klas te maken. Top uitdaging.

De auditie was niet helemaal bij iedereen bekend, zo bleek aan de spijkerbroeken, bloesjes en sneakers. Om toch iedereen een kans te geven, moesten we even over een drempel heen en startte de auditie. We, als in mijn collega’s Laura, Nash en ik. De les zelf gaf ik en zij waren de jury die het doorslaggevende oordeel moesten geven. Wel zo eerlijk, want ik ken niet alleen een hoop dansers, ook zitten sommigen al te diep in mijn hartje. Dat de auditie de nodige spanningen met zich meebracht, bleek wel uit de telefoontjes die ik de dagen ervoor thuis ontving. Mensen die mij van ooit kenden of bedacht hadden dat ik hun danstalent wel even er doorheen zou ‘sneaken’ deden mij verbazen. Dus toen de dag daar was, kreeg ik zelf ook wel even de kriebels.

Geheel onterecht, diegene die kwamen, waren vriendelijk, sommige enthousiast, andere stil en een aantal talentvol. 32 paar ogen keken mij groot aan bij het opstarten en zeker 10 paar ogen keken angstig toen ik over afrollen en pliés begon. Uiteraard lag het bij sommigen natuuuuurlijk niet aan hen zelf,  maar aan mijn moeilijke uitleg, mijn lastige passen en mijn aanwezigheid zodat de passen niet lukte. Ik ben dan ook af en toe heel onduidelijk…

We gaan de aankomende dagen het lijstje compleet maken en ik kan niet wachten met de groep dansers aan de slag te gaan. Ik miste nog wel wat talenten waarvan ik weet dat ze SSGN-gangen onveilig maken… auditie gemist? Onwetendheid of gewoon bescheidenheid; en dat laatste is natuurlijk ook een mooi talent!

CU! Dance 2010

Wanneer is een project succesvol afgesloten? Een leuke show, goede resultaten, leuke recensies? Nee, enthousiaste leerlingen en een uitnodiging om het project te herhalen in het nieuwe seizoen. Zo mogen wij het geweldige CU!Dance project in Elst een vervolg geven. Nieuwe eerstejaars warm maken voor de sport Dans, de uitdaging om van een twintigtal leerlingen een groep te maken. Leuk!

Zo werden wij met ons ID Dance team ook weer gevraagd om de kick-off te doen. Een leuke presentatie met aansluitend een workshop om alle kids enthousiast te krijgen. Nou, dat laatste is zo gedaan. Niets is zo aanstekelijk als enthousiasme en laat ik daar nou behoorlijk veel van  in mijn lijf hebben. Helemaal als het gaat om gaat om dansen en lesgeven. Maar dan de kick-off; een choreografie met ons docententeam. 

Kick-off Elst 2010!

Nu waren we snel aan het oefenen gegaan en uiteindelijk liep het weer als een trein. Modern, hiphop, funky, salsa en breakdance passeren de revue en we gingen al bijna gelijk. Toffe shirts voor ons ontworpen (dankjewel Koele Kikker!) en de planning gemaakt.

Dinsdagmorgen 09.30 uur station Nijmegen… ik kwam om drie mannen mee te nemen, maar kreeg er uiteindelijk slechts twee mee. Na veel heen en weer bellen, besloten we toch te gaan rijden. Met één docent te weinig dus. In Elst aangekomen stonden onze twee andere meiden al te wachten. Korte warming up en maar duimen dat we compleet zouden zijn. Ondertussen begon onze jongste telg zich een beetje zorgen te maken, zou man nummer drie niet op komen dagen, dan zou hij een van onze partners moeten zijn met het salsa stuk… en daar werd hij niet blij van.

Terwijl de leerlingen rustig binnen druppelden, bekeken wij elkaar. Stonden we vorig jaar ook al niet vol spanning omdat Indira de muziek vergeten was? Nu waren we niet compleet en slechts een paar minuten verwijderd van de kick-off.

Een welkomstpraatje van de afdelingsleider, een intro praatje van ons… en een rode auto met een slaperig hoofd de oprit op! We waren compleet! De muziek aan en gaan! Ruim 130 kids lachen, wij stralen en de muziek knallen. Ondanks onze nette gestrekte hoge benen, keurige dubbele pirouettes en bijna foutloze slides, gaan de kids uiteindelijk altijd weer los bij de tricks van de mannen. Wellicht de dames wiens puberhart op hol slaat bij de moves van onze toch aantrekkelijke mannen. Wij drie dames snappen dat volkomen, het oog wil tenslotte ook wat…J

Trots en tevreden sluiten we af, een kleine wup, een snel stukje dans en een uitdagende jam aan het einde, tevreden kids maken zeer tevreden docenten. En dat zijn we!

Frustratie!

Een eigen dansschool is geweldig, er zijn zoveel voordelen. Zelf je uren indelen, fijne mooie eigen ruimtes, alle tijd om te trainen, nieuwe uitdagingen aangaan en zelfs poetsen is leuk in je eigen school. Maar er zijn ook nadelen, behalve de zakelijke onzekerheid, de kriebels in je buik als er nieuwe uren of docenten starten en… voor mij; het indelen van de leerlingen en lessen.

Toen alleen zuslief en ik nog lesgaven bij ID Dance – en dus de lesindeling maakten – deden we aan een soort ‘Koehandel’,  Lisa danst bij mij, Tess wil ik, nee die talentjes mag ik dit jaar, goed dan mag ik die leuke ondeugende! Zo geregeld. Maar de school werd groter en we bedachten dat onze dansers ook zelf hun voorkeur aan moesten kunnen geven. En nu krijgen dus alle kids aan het einde van het seizoen een evaluatieformulier waarop ze behalve hun belevingen ook hun voorkeursgroep, tijd en dag aan mogen geven. Geweldig… denk je.

De vakantie start dan ook met alle blaadjes in, om, achter en voor mijn tafel. Lezen, indelen, puzzelen, herindelen net zolang tot versie 24 de uiteindelijke lesindeling is. Tevreden schrijven we de brieven en vervolgens beantwoorden we de eerste telefoontjes. En nog meer, en nog meer. Meestal hebben we nog wat rek en kunnen we nog schuiven. Maar het ideaalbeeld is dat er geen telefoontjes meer komen voordat de eerste les start.

Maar dan, net als ik heerlijk genietend de lijsten bekijk, gebeurt het. Mijn ‘vrienden’ van het hockey hebben de teams ook rond! Nu ben ik nooit fan van hockey geweest, (mijn bal- en maatgevoel gaan nu eenmaal niet samen en zo’n rokje is niet voor mijn benen gemaakt) maar we delen de passie  beweging… en kennelijk een manier van indelen. Elk jaar NET als ik klaar ben, komen de trainingsschema’s binnen. Nu is het al luxe genoeg dat ik de lijsten van de hockeyclub in de buurt al op de mail heb zodra hun inkt droog is. Maar zij zijn niet alleen, dus een drama! Want feit is dat talentvolle dansmeiden vaak ook een talent op het veld zijn. En dus ook vaker mogen trainen om in een hoger team te komen. Laat die trainingen nu net op MIJN tijd zijn. Een strijd die ik onmogelijk win, want niet meetrainen is niet meespelen en daar kan ik niet tegenop. Gefrustreerd bel ik eens rond, maar liefst 3 meiden kunnen niet in hun dansgroep omdat er getraind moet worden. En net als ik denk dat het niet naarder worden kan, gaat de telefoon;   4 andere ‘buur’ dansschatten gaan stoppen met dansen. Ze gaan  hockeyen. Misschien moet ik volgend jaar een koehandel starten samen met de hockeyclub… zucht!!