Tja daar zit je dan. Nagenieten heet dat. De afgelopen weken zijn we veel aangesproken over “Hoe voelt dat nu? Vind je het ook zo jammer dat het voorbij was?” En gelukkig ook; “Wat was het geweldig, mijn kind heeft zo genoten” en natuurlijk de “Oh, ja jij had iets met een show he in de Schouwburg. Hoe was dat?”
Nagenieten, zou dat een werkwoord zijn? De Dikke van Dalen zegt me dat het verkeerd gespeld kan zijn. Maar het woord genieten laat zich omschrijven als; ‘ontvangen, krijgen’. Ik denk dat met name het eerste een perfect omschrijving is van nagenieten. Ontvangen.
Zonder sterke armen
Want man oh man wat hebben wij veel ontvangen. Zoveel liefde, passie, hulp, medewerking, meedenken, gezelligheid en man oh man zoveel mooie dans. Ik heb dan ook meer genoten dan Nagenoten. Maar dat was waarschijnlijk ook omdat ik dat ook bedacht had voor mezelf. Zo’n week shows vliegt gek genoeg voorbij, dus heb ik vooral van de periode er naar toe genoten. Volop. Natuurlijk zijn er altijd de nodige last minute hoofdpijn-dingen, Een kostuum wat toch niet klopt, dansers die ‘oh ja, een concert’ hadden. Sommige mensen hebben geen benul wat je je mededansers ‘aandoet’ als je besluit er even niet te zijn. Dans wordt nog steeds niet gezien als een teamsport. Maar heb je wel eens iemand zien springen zonder gevangen te worden? Achterover zien vallen zonder sterke armen die vangen? Of in de kindertaal te spreken; “Waar is mijn maatje?” Of “Ik had geen benen om onderdoor te kruipen”. En I know, we zijn ‘maar’ dansers. We redden geen levens. Maar nog steeds hoop ik dat we bijdragen aan een mooi deel hiervan. Opstellingen die naar de haaien gaan omdat er twee dansers vergeten waren dat ze een gala hadden. Kan gebeuren natuurlijk. Maar waarom lees je je mails niet die we al vanaf februari sturen? “Tja”, zegt een ouder terecht, “jullie communiceren ook zoveel.”
Kleine flauwe dingen
En ook dat klopt. Maar zoals een wijze vriendin zegt, met 100 dansers heb je altijd een iemand die niet tevreden is, met 1000 heb je die mensen natuurlijk tien keer zoveel. En wat klets ik, ik weet hoe het werkt. En gelukkig zijn het kleine flauwe (kennelijk toch nog steeds frustrerende ☺) dingen. Voorop staat genieten.
Liefde is
De zaterdag vóór de shows mochten we beginnen met bouwen. Met een paar man en een heerlijke chauffeuse hebben we de spullen naar de Schouwburg gebracht. Super luxe. Zo hadden we zondag de tijd de school na te lopen en alles schoon achter te laten. Ook iets nieuws. Ik dacht eens na over; de day after; als al die zooi terugkomt. Tot ongenoegen van manlief die in zijn toch al overvolle schema naar de stort moest om ruimte te maken voor spullen die stráks daar komen te staan. Maar liefde is… en de kasten waren spic and span toen we maandagochtend de schouwburg ingingen. Heerlijk met een klein clubje alles klaarmaken en de schouwburg voor een weekje van ‘ons’ maken.
ID familie
En dat doen met de mensen die je al zo leuk vindt in het leven is natuurlijk extra feest. Onze dochters dansen beide erg fanatiek. Jade haar examen (onverwachts) gehaald en Tess even een rustmoment en dus beide alle tijd om papa en mama volledig te helpen. Of andersom, ze straalden zo ontzettend dat je bijna denkt dat we het voor hen doen. Zoonlief Kai, normaal redelijk moeilijk over te halen om naar ‘huis’ te komen want Rotterdam is namelijk zijn thuis, woonde gewoon een hele week weer thuis. En alleen dat al samen voelde als ID familie. Mijn moeder, waarvan ik soms vergeet dat ze 69 is, sjouwt, maakt, regelt en bikkelt net zo hard door als de rest van ons. Feit dat ze daarna ook nog acht shows een flinke rol mocht spelen was natuurlijk een toetje voor ons allen. Oma Madrigal had namelijk daarvoor al over de 250 (!) kostuums gemaakt, had alle reden om lekker onderuit te zitten, maar was niet te stoppen.
Ik koos show 3
Een paar weken eerder gingen de doorloop in de school en in Lent geweldig. De dansers on point, docenten duidelijk en lief en alle begeleiders leerden hun groepjes rustig kennen. Vol goede moed gingen we dan ook de generale repetitie in de schouwburg tegemoet. Tja en hoe doe je dat met 8 shows. Nou simpel, dan kies je er een. Ik koos show 3. Daar zaten de meest ‘nieuwe’ dansers in en was de eerste Nijmegen show na alle Lentse kanjers in show 1-2. Tevens wat ingewikkelde choreo’s waarbij een mooi lichtje cruciaal was. En is dat meteen hét understatement van het jaar. Mijn liefste knappe jongste zusje en een lichtplan voor 107 groepen. Wat heb ik haar aangedaan!? Natuurlijk hebben we het hier van tevoren over gehad. Heb haar zelfs aangeboden deze taak te delen. Maar hiervan wilde ze niets weten. Wellicht vanwege haar zeer heftige perfectionisme en “kan het zelf wel”-gevoel. Maar ik vrees vooral en met name uit liefde voor mij. Man oh man wat een ellende die lampjes. Vanuit mijn blik ging het allemaal goed, natuurlijk met het nodige gevloek (zusje kan zich goed uiten ☺) maar het licht was weer fenomenaal. Echt daar kan geen professionele lichttechnicus tegenop. Maar naarmate de doorloop verder ging, liep zusje achter met de lichtstanden. En was ze tevens bezig met of dansje nummer 13 ook hetzelfde dansje was in show 1 en 2!? Heeft dansje 7 dezelfde docent? Zijn de kostuums van choreo 17 hetzelfde als in show 5-6? Afijn, je voelt hem al… een onmogelijke klus. En hoewel ik mijn best deed de informatie zo goed mogelijk door te geven, aan het einde van de avond waren er tranen en de mededeling dat ze nu even niet mijn zusje wilde zijn. Auw. Maar terecht. Want nogmaals wat doe ik haar aan?
Jonge lichtman
De volgende dag was het onze eerste (en tweede) showdag. Lent in the house. Spannend omdat er veel jonge dansers zijn, en nog spannender omdat het voor veel dansers de eerste keer op het schouwburg podium was. Zusje had goed geslapen en ik mocht haar een kusje geven, en gelukkig weer haar zusje zijn. Wat ik niet wist, is dat daarna een klein uurtje voor de show en jonge lichtman op een verkeerd knopje drukte en zo alle lichtstanden wiste…
Kokend van binnen
Ik liep prinsheerlijk door de schouwburg te huppelen omdat het allemaal zo goed geregeld en zo fijn was terwijl manlief met man en macht mijn jongste talentvolle maar mega in paniek zusje aan het troosten was. Nogmaals, was doe ik haar aan. En wat een contrast. Toen ik een paar minuten voor de show het verboden lichthokje in kwam om haar een kusje te geven (en een koek) glimlachte ze naar me en zei dat alles goed kwam. Wat een held ben je dan. Als je toch in het woordenboek het woord liefde opzoekt; moet deze actie daar wel staan. Van binnen kokend in paniek en boosheid en dan mij geruststellen 🤍.
Mega paniek
Show 1 begon. Ik zat achterin de zaal om mijn prachtige dansers te bewonderen die na zoveel uur trainen de show mochten openen. Na ongeveer een ruime minuut, stopte de muziek. De zaal viel stil en achter me hoorde ik mijn zusje een panieksnik maken. Ik stond op en keek… voelde gek genoeg geen mega paniek, maar dat kwam vooral omdat de helden op het podium door dansten. Op het klappen van het net zo geweldige publiek. Dit duurde ongeveer 30 seconden in waar ik me bedacht, wat nu als de muziek vanaf het begin gaat, wat kan ik voor mijn zusje doen, waarom voel ik geen mega paniek? De muziek ging weer aan. De 22 dansers, wierpen een blik op elkaar en waren PRECIES waar de muziek ook was. Het applaus was buiten te horen en zusje ademde voor het eerst na 35 seconden weer uit.
Afscheid op het podium
Het was een mooi begin van 8 geweldige shows. Tuurlijk, de spatiebalk die het niet deed, zorgde voor een nerveuze Daphne die 50 seconden op iemands nek zat te wachten tot de drop. De stroomuitval die ervoor zorgde dat manlief (hekel aan podium en publieksaandacht) de microfoon pakte om het publiek gerust te stellen. De broer/zussen dans die ons ook even warm liet denken aan lieve Rens. ID Select die afscheid nam op het podium. Oma die toch wat moe was en vergat op te lopen tijdens een scene. Fabienne die vloekend (sorry eerste rij) haar choreo voortzette nadat ze een wankelend maar tof begin had. De verf die beneden ‘per ongeluk’ in de kelder uit de handen van wat pubers gevallen was. Een nare val van een lieve oma die kwam kijken en een ambulance nodig had (gelukkig herstellend). Afijn, met 8 shows loop je natuurlijk ook 8 keer risico. En toch al met al was het een feest.
Rijk, voldaan, warm en zo trots zaten we zondagavond met ruim 115 man aan de frietjes. Om dan nog verrast te worden met een geweldige cadeau voor ons 25 jarig bestaan. Nieuwe mooie ID klokken van het team (ze hangen al!) en een prachtig boek met 25 jaar liefde. Nagenieten, man dat omschrijft het bij lange na niet. Het zou een hele bladzijde moeten krijgen in de Dikke van Dalen. Met als woorden; dankbaar, trots, passie, dans en heel veel liefde.
Dankjulliewel
Ps met zusje komt het ook goed. We ontmoeten elkaar in Italie en ze heeft van de week met trots naar wat eigen creaties gekeken. We praten niet over hoe wat en wanneer. We genieten, na… samen.
