Ken je dat gevoel, dat je bij de tandarts zit? Tenminste, als je net als ik redelijk angstig bent voor dat fijne halfjaarlijkse controlemoment? Buikpijn als je opstaat, jezelf toespreken dat het straks zo fijn is als het voorbij is en strak van de spanning de wachtkamer in. Nou zo, precies zo…voelde ik me vrijdag. Wachten op, tja waarop eigenlijk? Na alle lockdowns, aangepaste roosters, weekendlessen, ochtendlessen, Zoom-momenten, danswandelingen, workouts en uren in de tent was mijn creativiteit een beetje op.
Van nature ben ik een positief persoon. Zoals mijn moeder zegt: “Bij jou is het glas altijd halfvol.” Ik vind niet veel stom, vind bijna niets gedoe en vind mijn werk het aller, allerleukste om te doen. Dus bijna twee jaar aanpassen, anders benaderen, handelen, regelen, ging me best redelijk af. Tuurlijk met de nodige frustratie maar toch, we kwamen er prima doorheen. Tenslotte blijven we ‘slechts’ een dansschool en redden we nog steeds geen levens.
Snot, testen en hooi
Maar we veranderen ze wel. Daar kwam ik de laatste maand achter. Mijn gedrag veranderde. Niet per se chagrijnig maar wel onwetend, niet meer weten wat te moeten doen. Het seizoen begon natuurlijk te gek. Open zonder restricties met mooie dansers die gelukkig besloten bij ons te blijven. Een team wat er redelijk uitgerust, maar vol enthousiasme aan begon. Natuurlijk was er bij ons ook snot, testen en teveel hooi op de vork, maar we gingen er voor. En toen de lockdown vlak voor kerst. Een teleurstelling. Mede omdat we zo graag het jaar samen wilden afsluiten. Met de mooiste dansers die er bestaan. En natuurlijk om trots te laten zien (weliswaar inmiddels via een livestream) wat we allemaal gemaakt hadden. Maar ook hier legden we ons bij neer. De opgebouwde zaal bleef staan. Vol goede moed en we besloten de extra week te gebruiken om bij te komen. Prima plan.
De vakantie was heerlijk, slapen, geen roosters, geen puzzels, geen heen en weer van teveel werk naar te weinig uren. Of van extra collega’s aannemen tot "Oh nee, het hoeft niet meer”. Gewoon even samen zijn. Daar gaat het tenslotte ook om.
Springen vanachter scherm
De week na de vakantie startten we vol goede moed onze ouderwetse Zoom weer op. Met frisse tegenzin maar vol goede moed. Dankzij maandenlang digitaal lesgeven, lagen alle kabels klaar. Is er in elke zaal super internet en we konden in 3 zalen tegelijkertijd heen en weer springen vanachter het scherm. Sommige dansers hadden er zin in. Maar steeds meer konden de motivatie niet opbrengen. Een enkeling haalde ik nog over met belachelijke motivatiefilmpjes, maar een groot deel werd gemist.
Uitlekken
Vrijdagmorgen besloot ik maar eens een nieuwe broek aan te doen. Een heuse echte en dus geen dansbroek. Aangezien ik geen (digitale) les gaf, besloot ik dat dat me vast door de dag heen hielp. Er lekte uiteraard voldoende berichten uit over de inhoud van de persconferentie die later die dag was. Mijn app ontplofte van lief bedoelde felicitaties. Maar onze onwetenheid groeide. Alle uitgelekte maatregelen konden op zoveel manieren uitgelegd worden.
Jaloers
Wc’s schoon, vloeren gedaan, wasje erin, mailbox leeg, dansschool collega’s (drie binnen een uur) aan de lijn. Niets hielp. De buikpijn bleef en ik werd een beetje moe van mezelf. Tegen een danscollega probeerde ik mijn gevoel uit te leggen. Jaloers vroeg ik Roel hoe hij zich toch zo níet druk kon maken. Wat werk doen, maakte me wat rustiger maar ondertussen raasde het door mijn lijf. Wat zal ik doen? Net als een dansschool-collega schema’s maken voor de weekenden in januari? Uit voorzorg mits de ‘tot 17.00 uur regel’ terug kwam? Of de regel tot 18 jaar?
Maf gedragen
Na een wandeling met manlief (die mij letterlijk gewoon even uitliet) was de conclusie daar. Ik móet gewoon lesgeven. Het gedoe eromheen, het geregel, het aanpassen is allemaal prima te doen. Mits ik maar lesgeef. Dinsdag is een topdag, ook al zijn mijn lessen via Zoom. Ik snak naar het contact, de muziek, de mogelijkheid je maf te gedragen en zo ook nog mensen aan het bewegen te krijgen. De glimlachen op het gezicht, tenminste dat lijk ik te zien op het veel te kleine schermpje. Ik heb het zo nodig!
Niets meer aan doen
En toen de persconferentie. Vol verbazing keken Roel en ik elkaar om 19.08 uur aan. Was dit nu echt? Mogen we gewoon open zonder een van de genoemde restricties? Mogen we echt beginnen? Wat een feest, wat een opluchting. Alsof de tandarts de wachtkamer in kwam en zegt: “Weet je wat, ik zie het zo al. Niets meer aan doen, alles prima in orde! Sterker nog; ik zie je over 2 jaar pas weer.” FEEST!
Inmiddels heb ik er alweer vijf lesuren op zitten plus twee heerlijke livestreams met geweldig flexibele collega’s en Lent-dansers die als een ‘car-wash’ in- en uitvlogen om hun kunsten te laten zien. Geen contact met elkaar maar wel met het publiek wat massaal aan de andere kant van het scherm zat.
Ik heb het nodig, ben er weer. Moe, voldaan maar klaar voor de volgende rit. Lesgeven maakt alles leuker, beter en fijner. Mij als mens dus ook.
Tot van de week!
Een kleine PS nog dat ik een hele fijne en super lieve tandarts heb overigens! Niets ten nadele van hem dus ☺
