Normaal schrijf ik een blog vanuit een zonnige plek ergens op de wereld, maar in ieder geval (hoe luxe!) buiten Nederland. Fan van Italië met haar prachtige natuur en rust, dol op the USA waar wij toch ook heerlijk aarden. Italië stond dan ook op het programma, zelfs zoals de echte Italianen het fijn vinden; met de hele familia. Maar de wereld besliste anders en wij besloten mee. Dus deze blog is vanuit zonnig vakantie vierend Utrecht. In het schitterende huis van mijn schone zus. Zij ging met haar ruime gezin de Alpen in en dus mochten wij lekker hier vakantie vieren. En fijn is het! Wat een prachtplek, mooie natuur, fijne winkels, lekker eten, prima zwemmen in de buurt en het allerbelangrijkst: lekker met elkaar.
Schade beperken
Ik denk dat heel Nederland nog in de aanpas- en bijkom-modus zit van de gekke tijd. En dat we er nog lang niet zijn, bewijzen de berichten dagelijks helaas. Dus ook wij zetten een pas op de plaats. Ons verblijf in een hotel bij Rotterdam (vooral om dichtbij zoonlief te zijn) wordt er een van spelletjes, zwemmen en lekker eten. Geen stadsbezoek, geen boottocht en geen museum deze ronde. We zoeken de drukte niet op en hopen zo de schade een beetje te beperken.
We zijn er nog
Voorzichtig komen we ook in de vakantiemodus en kijken met verbazing terug naar het laatste half jaar. We zijn natuurlijk allereerst reuze blij dat iedereen in onze omgeving (zo goed als ☺) ongeschonden uit de strijd gekomen is. Maar waar we toch wel elke keer op terugkomen, is de dansschool. Elke dag lezen we in de krant dat er weer een restaurant is gestopt, een bedrijf het niet meer redt of een instantie het hoofd niet meer boven water kan houden. Vol medeleven lees ik, zucht ik en knijp ik maar even mijn ogen dicht van dankbaarheid. Want we zijn er nog! De school en wijzelf!
Verwarmen
”Jullie zullen wel aan vakantie toe zijn”, was de meest gehoorde zin in de laatste weken. Hopelijk niet vanwege laaghangende oogleden of bijbehorend korter lontje, maar vooral uit medeleven en warmte. En ja, dat waren we. Niet zo zeer fysiek, hoewel ik meer moe was van dit afgelopen half jaar dan van een voorstellingsjaar. Het is vooral de zorg en het dagelijks aanpassen. De verantwoordelijkheid en het zo goed mogelijk willen doen voor iedereen. Ik ben dan ook reuze trots op ons tevreden team. Allen totaal loss van het keihard doorbikkelen maar tot op de laatste dag tevreden met de manier waarop we het gedaan hebben. En dat voelt me toch een potje fijn! Want dat was/is natuurlijk wel een van de hoofdzorgen. Ons team. En wat hebben we weer veel van elkaar geleerd. Niet alleen zochten ze elkaar op, ook zochten ze ons op. Het meedenken, meevoelen, meeleven en meebikkelen voelde als een warme deken. Die overigens natuurlijk af en toe van je af glijdt, dat gebeurt in de nacht ook. Maar gelukkig kun je dan ook met een klein puntje jezelf weer snel verwarmen.
Het werkt ook andersom
Ook onze klanten lijken tevreden, tenminste diegene die gebleven zijn. Zoals altijd stopt er gemiddeld tien procent tijdens de zomervakantie. En dat is in aantallen in ons geval best heel veel. Roel bekijkt het via nummers en getallen en is tevreden. Ik zie alle losse mails binnenkomen, bekijk de namen en denk: “NEEEE”. Het blijft een gevoelskwestie. Ik wil zo graag houden wat we hebben, zo graag verder gaan waar we gebleven waren. Maar dat kan niet. Natuurlijk respecteer ik ieders keuze, zal ook wel moeten. En niets zo veranderlijk als het plezier van een kind. Gelukkig maar. Vandaag is het dansen, morgen is het turnen, hockey of paardrijden. En gelukkig werkt het ook andersom.
Relativeren
Maar afscheid nemen is nooit mijn sterkste kant geweest. En in de afgelopen maanden, waar je gerust kunt zeggen dat ik iets minder stabiel was, soms super shit. Het grootste deel is tevreden. Maar de enkeling die het nodig vond te stoppen met een sneer of nare opmerking, blijft dan toch bij. Jammer vind ik dat van mezelf, maar daar is zo’n vakantie week dan weer fijn voor. Relativeren. En daar hoef ik niet voor in een zonnig buitenland te zitten.
Nog een keer zou mega shit zijn
Ik ben elke dag vroeg op, ben ook elke avond vroeg moe dus dat houdt de boel mooi in balans. Dus het is de eerste uurtjes in de morgen stil hier beneden. Ik check mijn mail trouw en ruim wat op. In mijn nieuwe lichte fijne pyjamabroek hobbel ik lekker in de mega keuken rond. Doe wat yoga oefeningen (te moe voor heftig werk, te lui voor meer) geïnspireerd door vriendin Wendy die hier elke dag hiermee start. Ben eens benieuwd. Toen Roel gisteren wel wat eerder op was en binnenliep terwijl ik op mijn handen en voeten stond, bleven de leuke opmerkingen uiteraard niet achterwege en was mijn zen-moment wel weer klaar. Dus, eerder op en in stilte eens wat ademen. Maar het relativeren zit hem vooral in mijn tevreden gevoel. Een boekje, de zon, lekker (teveel) eten, contact en gewoon op de fiets kunnen stappen en lekker gaan. En daar zit hem ook meteen de angst. Als we ons namelijk niet aan de regels houden, mogen we dadelijk misschien niet meer op de fiets en gaan. Sterker nog, mogen we straks weer helemaal niets. Mijn grootste angst is dan toch echt wel de dansschool. Het virus overleven wij wel, hoewel onze ouders en andere kwetsbare mensen wel in de gaten gehouden moeten worden. Maar nog een keer de school dicht, zou toch wel mega shit zijn.
Team dat er zin in heeft
Maar we blijven positief! De zon schijnt immers en Nederland doet z’n best. Sommige mokkend, sommige drammend en weer anderen vanuit een ander zonnig oord. De dansschool is er klaar voor, fijne goede vernieuwde ventilatie, pracht nieuwe vloeren, overal prima ruikende desinfecteer machines en een team dat er zin in heeft!
Vooral genieten
Het rooster is klaar en de indelingen zijn gemaakt. Normaal hadden we het luxe probleem “waar laten we de leerlingen?”. Nou dát heeft Covid-19 voor ons opgelost. Dus we zetten een stapje terug om keihard te gaan knallen. Relativeren; wij zijn gezond en… we hebben een gezonde dansschool. Al dat harde werk is verre van voor niets geweest en al die enthousiastelingen in tent of Zoom-lessen verdienen weer heerlijke live lessen. We hebben het noodplan klaar liggen, houden afstand, maar gaan vooral genieten.
Nu nog even in Utrecht, lekker met onze meiden in een heerlijk huis. Straks weer met al onze andere kids, teenz en volwassenen in een heerlijke dansschool. Wow wat verheug ik me.
Fijne vakantie en… tot snel.
