Twee mooie V’s en zo aan elkaar verbonden in deze tijd. Dat we een voorstelling hebben, is vast niemand ontgaan. Al is het maar omdat ik het vrijwel nergens anders over heb. Ik eet, slaap, denk, dans, voel, vrees en verheug het hele concept; ID Dance in Parijs ☺
Leuk als mensen terloops vragen hoe het gaat en of we op schema lopen. Het gaat natuurlijk goed want het is superleuk om te doen. Maar of we op schema lopen, dat weet ik helaas niet. De uitdaging die we deze keer aangaan qua grootte en aantallen hebben we niet eerder gedaan. We zijn alert, druk en proberen ons zo goed mogelijk voor te bereiden.
Onsamenhangend
En daar komt de volgende V vandaan, want ik heb de luxe dat ik een vriendinnengroep heb die zich vol inzet en meedenkt. Vrijwillig of emotioneel gebonden, dat laten we even in het midden. Maar dat ze er massaal zijn, is een feit. En dat voelt goed, warm en zo fijn. Ik kan mezelf zijn, in alle versies van dit proces, enthousiast, vertwijfeld, in paniek, onzeker, onduidelijk, onsamenhangend, vol leuke plannen, verdrietig maar vooral heel dankbaar. Alle versies worden gepikt en in warmte onthaald. En dat is nogal wat. Ieder heeft zijn eigen werk, leven, sores, gezin en hobby. En deze ‘hobby’ nemen zij er tijdelijk bij. Voor mij… en dat is best heel wat.
Feest is compleet
Adriënne regelde de kaartverkoop. Die start op een mooie dag waar ik niet welkom ben. Soms jammer, vaak begrijpelijk en meestal fijn. Het brengt namelijk de nodige spanning met zich mee. Daar ben ik verre van vies van maar ik schijn nogal een aantrekkingskracht te hebben op mensen die denken (hopen) dat ik het wel even kan regelen. Dat zie ik uiteraard als een compliment. Maar als ik toch voor de ruim 800 deelnemers kaartjes ga regelen (wat het feest uiteraard compleet zou maken) zouden we geen voorstelling hebben. De schouwburg ‘regelt’ namelijk ook niet even de 4,5 dagen huur voor ons, hoe leuk en gezellig ze ons ook vinden. Dus ik ben er niet, ik weet er eigenlijk ook vrij weinig over en bemoei me er zo min mogelijk mee. Althans, dat probeer ik.
Bemoei je er niet mee
Natuurlijk voel ik de spanning. Van Roel die toch het financiële aspect in de gaten houdt en tevens vol spanning in de weer ging met onze ‘nieuwe’ pinapparaten. Maar zeker ook van Jen die alles in goede banen leidt en het tot in de puntjes geregeld en georganiseerd heeft. Iedereen wist zijn taak, iedereen had een eigen tafeltje en alle klanten wisten perfect waar ze aan toe waren. Hoe ontzettend leuk is het dan, dat er vanaf de zijlijn mooi advies komt (lees: van mij). Heb er geen verstand van en bemoei me er nogmaals echt niet mee… maar bedenk wel graag wat we ‘ook’ nog zouden kunnen doen. Niet alleen de vinnige manier van antwoorden, verraadde de spanning maar ook de korte zuchtende blik (inclusief pfffffff-geluid) zei genoeg.
Nu maak je Adriënne niet snel, of eigenlijk nooit, van de waps. Maar deze kaartverkoop moest wel zo goed gaan dat er echt slapeloze nachten van waren. Van haar wel te verstaan, want ik de onwetende, sliep als een roosje door deze dagen heen.
Voorrang
Deel 1 van de kaartverkoop verliep goed. De club van 25 mailde en harkte zo de eerste 800 (!) kaartjes binnen. Vrijdag ontstond er in zaal 3 een heus kaartverkoop-verdeelpunt waarin keihard gewerkt werd om al deze kaartjes netjes in de juiste envelop te krijgen. Zaterdagmorgen mochten de leden met de ‘gekleurde’ brieven. Je voorrang ticket vanwege de jonge leeftijd van de danser(es). Om vanaf 12.30 uur de rest van de enthousiaste fans binnen te laten.
Blije gezichten
Niet geheel vlekkeloos natuurlijk met een grote club als deze, maar tjonge wat een organisatie. En daar zaten mijn vriendinnen, allen achter een tafeltje met de mooiste glimlach, het meeste geduld en een top-meedenkerij. Toen ik dan ook na mijn werkdag - ik mocht gelukkig gewoon mijn ding ergens anders doen :) -binnenliep en de blije gezichten zag, was ik blij maar vooral trots. Wat een werk en dat allemaal omdat ‘wij’ zo graag een voorstelling willen.
Kopje thee
Mijn vriendinnen vragen daar niet om natuurlijk. Die willen lekker het bos in, ontbijten, sauna, lunch, film of gewoon lekker een kopje thee drinken. Een aantal van deze uitjes kan ook best. Met het grote risico dat ik na elk slokje, hapje, scene of stap al snel weer in mijn enthousiasme schiet. Ik heb hun mening ook zo nodig. De geruststelling dat ze er nog zijn na deze operatie. Maar het liefst natuurlijk ook een bevestiging dat het leuk is. En dat is vreemd. Natuurlijk kan ik niet verwachten dat zij hetzelfde leuk vinden als ik.
Strong Viking
Tjee, nee. Vriendin 1 houdt van voetbal. Heel veel, kijkt alle wedstrijden, heeft ook twee voetballende zonen die de moeite waard zijn, een ex-prof voetballer als manlief en ik kan nog geen vijf minuten naar het groene gras kijken. Maar toch vinden we elkaar al bijna 30 jaar leuk! Vriendin 2 houdt van hardlopen, verschrikkelijk! Vriendin 3 praat net zo leuk met vriendin 2 over een mudrun of een leuke watereditie van Strong Viking. Vriendin 4 heeft verstand van mode, houdt van winkelen en is creatief met het maken van sierraden. Ik moet er niet aan denken, maar draag haar oorbellen vol trots en plezier. Kortom, vriendinnen hebben natuurlijk interesse in elkaar en moedigen aan. Maar ik vraag ook nog een next level. Zo spelen vriendinnen 2 & 1 ook nog een rol (eigenlijk twee rollen) en rennen 3 & 4 drie dagen de Schouwburg rond om alles te regelen.
Alles wat ik vergeet…
En dan Jen. Tja, die houdt eigenlijk van van alles maar heeft er kortweg geen tijd meer vol sinds we met deze voorbereidingen begonnen zijn. Alles wat ik laat liggen, regelt zij, alles wat ik neig te vergeten, herinnert zij en alles waar ik aan twijfel, bevestigt zij.
Naaiwerk
Kortom ik ben een bofkont. Want naast deze geweldige meiden, loopt manlief zijn benen onder zijn kont, komt zoonlief uit Rotterdam om te helpen, helpen mijn meisjes met alles in en om het huis en school, offert mama haar vakantie op om zich te vermaken met stof en naaiwerk en racen de zusjes tussen werk en huis om weer op tijd bij mij te kunnen zijn. Tel daar nog lieve schoonouders en zwagers op en dan is bofkont eigenlijk het understatement van het jaar.
Dankbaarheid
Zijn er dan echt geen nadelen aan dit mooie sprookje? Jazeker wel, naast de spannende vraag of het allemaal wel lukt, de druk van het maken van de geschikte choreo’s voor de show is ‘dankbaarheid’ een mooi begrip. Ik ben het een en al, maar hoe uit je dat nu het beste? Ik hou van praten dus vertel het ze vaak. Ik ben dol op schrijven dus schrijf het ze ook. Maar nooit zegt die manier van dankbaarheid genoeg. Ik kan ze beloven dat als zij iets organiseren als dit, dat ik als eerste sta te juichen en meteen meedoe. Maar of ik nu zo’n aanwinst ben op een voetbalveld bij een groot toernooi? Of als lid van een mud run team?
De oplossing zit hem in het voelen. Ik hoop maar dat iedereen mijn dankbaarheid voelt als we met zijn allen knallen in het laatste weekend van juni. Dan kan ik het op mijn best tonen. Vol enthousiasme, samen, genietend, trots en bofkonterij.
