Leuk! Met een titel als deze, zou je denken dat het om drank gaat. Maar diegene die mij kennen, weten dat dat in mijn geval niet opgaat. Ik drink namelijk niet. Niet vanwege geloof of andere disciplines (I wish) maar gewoon omdat ik het niet lust. Daarnaast heb ik al zo weinig grenzen en gêne in mijn ‘normale’ leven, dat ik niet eens wil weten hoe ‘vrij’ ik zou worden net vóór die kater.
Nee, dit is een andere kater. De kater die keihard aankwam na onze show. Vreemd eigenlijk om hier bijna vier weken na dato nog over te schrijven, maar zolang had ik ook nodig om alles een plekje te geven.
Niets dan lof
Iedereen die de shows heeft meegemaakt - vóór, tijdens en na het mega-succesvolle weekend - weet hoeveel mensen er zo ontzettend hard gewerkt hebben aan vier vette shows. Niets dan lof, tevredenheid, respect en eeuwige dankbaarheid voor al die mensen.
Voorgevoel
De aanloop naar deze shows verliep eng soepel. Niet alleen hadden we alle choreos zo goed als af tijdens de doorloop in juni. Maar ook verliep die doorloop zo vlekkeloos dat we toen eigenlijk al een voorgevoel hadden moeten hebben. Want vier shows met in totaal ruim 700 dansers moet niet soepel verlopen natuurlijk.
En het feest is compleet
Niet dat er geen hobbels waren. Oh man, genoeg! Een van onze vaste werkgroepleden viel tijdelijk uit, een ander verdiepte zich terecht in haar rol, en mijn lieve vriendin Lisetje ging net dat weekend verhuizen. Mijn zoonlief kwam na een jaar eindelijk terug… precies tijdens de doorloop stond zijn moeder NIET op Schiphol! Er waren kostuums op het einde toch niet af, waardoor mama als een razende in haar vrije week nog even tien rokken ging vermaken. En dan natuurlijk de altijd uitdagende docentendans. Zet 11 docenten bij elkaar, elk met een eigen mening en dan weet je vast dat dit ook feest oplevert. Te veel ideeën, te weinig tijd en het gemis van een duidelijke ‘leider’. Tel hierbij de nodige druk, spanning en moeheid bij op en het feest is compleet 😁.
Past nog maar net
Gelukkig ziet ons publiek (trouw en zo enthousiast) dit alles niet en was het resultaat on-stage verbluffend. Ongelofelijk dat we dit weer voor elkaar gekregen hebben. Passen we nog maar net (en dan bedoel ik ook echt nog maar net!) achter de schermen in De Schouwburg, ook weten we inmiddels wat we willen en hoe we dat willen. Dat dit niet altijd handig is, werd deze keer ook duidelijk.
Paniek!
Misschien dat de vanzelfsprekendheid even de druk van ons weg nam. We vergaten programmaboekjes uit te delen, koffie voor de vrijwilligers kwam pas na 13.00 uur, er was toch wat onduidelijkheid bij onze gouden vrijwilligers en dat maakte het dat de paniek me zondagmorgen even bij mijn keel greep.
Niet ingevlochten
Vreemd genoeg waren alle zorgen die we van tevoren hadden over spanning bij de kids, drukke jongetjes in de Waalzaal, ouders voor wie het de eerste keer was, kostuums die schmink-vrij moesten blijven… verspilde tijd. De dansers waren niets dan lief, de boys hebben het hele weekend gebattled en gespeeld, en de ouders gaven ons het vertrouwen wat zó warm voelt - oké op die ene moeder na die me liet oppiepen omdat ze dacht dat haar dochter niet ingevlochten was :-)
Total loss
Een flinke huilbui later, geruststellende, lieve woorden van mijn collega’s en een knuffel van mijn zoon en ik was er weer klaar voor. Je leeft in een roes zo’n weekend. Ik dwing mezelf vooral veel te genieten van al het moois en warms wat er op en achter de schermen gebeurt. Na de show met ruim tachtig kanjers friet eten in onze tuin, lachen, nagenieten en proosten op de prestatie. Hoe trots kun je zijn. En dat was ik, ik heb met een glimlach geslapen, total loss maar tevreden.
Wonderpillen
En dan toch die kater. Hij sloeg meteen maandagmorgen in. Misschien het gemis van de adrenaline (Adriënne is altijd in diepe rouw de ‘week-after’) of het niet meer slikken van de wonderpillen (dank Ruud) die mijn voetblessure deed verdwijnen dat weekend of de toch ‘goed bedoelde tips’ van de mensen om ons heen.
Het hakte er goed in
En daar wringt het. Waarom is het toch dat ik tussen de vijftigtal complimenten toch die ene sneer blijf onthouden? Waarom voelt die moeite van die fans, ouders, danscollega’s, vrienden, familie, mijn eigen ‘oude’ dansdocenten en mensen die in de danswereld zoveel aanzien hebben, in een keer zoveel minder bij een goed bedoelde tip? “De show was wel lang.” Vond ik ook, maar je wil toch iedereen zijn momentje geven. “Jammer dat sommige stukken zo kort waren.” Zo mee eens, maar we durven het publiek niet nog langer te laten genieten. Het vooral niet meer iedereen tevreden kunnen stellen, hakte er goed in.
Ik laat het rotgevoel toe
Voor een prefect lichtplan heeft zusje tijd nodig. Die tijd heeft de techniek van De Schouwburg weer niet. Voor prachtige plaatsingen hebben wij als dansdocenten tijd nodig om te spacen. Die tijd hebben de 500 wachtende dansers weer niet. Voor een gaaf decor heb je veiligheidseisen. Die stroken weer niet met de tijd die wij niet willen missen op het toneel. Afijn, genoeg over te zeggen. Maar het belangrijkst is, dat ik zo baal van mezelf dat ik al die negativiteit toelaat. Met zoveel moois om me heen, zoveel lieve warme mensen, laat ik toch het rotgevoel toe. Waarom toch?
Je kijkt wel moe
Het is misschien wel mens eigen om naast alle mooie complimenten die ene nare te onthouden. “Tjee wat zie je er geweldig uit, je straalt, geweldige outfit”, tegenover een subtiele “Je kijkt wel een beetje moe”. Maar ik ben eigenlijk niet als al die mensen. Ik zie eigenlijk vaker het positieve overal van. En toch kreeg ik het nu niet voor elkaar. En daarmee baalde ik natuurlijk alleen maar meer van mezelf. Als je toch niet meer betoverd bent met een prestatie als deze, wat wil ik dan nog?
Zo’n grote productie
Mijn vriendinnen staan voor een raadsel. Als een dolle besluiten we om maar meteen heel grondig te evalueren. En dat helpt. De gouden tips, de reële conclusie van onze tekortkomingen, het fijne lange gesprek met mijn eigen dansjuf, de duidelijke tips van mijn danscollega’s helpen me te relativeren. Met een ‘productie’ zo groot, kun je niet iedereen tevredenstellen. En laat ik dan vooral beginnen met de mensen om me heen.
Jullie waren geweldig
Trots op onze eigen kinderen, niet alleen de maanden ervoor bijna ‘ouder-loos’ maar alles behalve moederloos bikkelen zij zich door deze maanden heen. Mijn zoon, kersvers terug van zijn droomjaar in de USA, ontpopte zich tot team-member nummer 1. Hij verzette zoveel werk dat we ons even afvroegen hoe we dat eerder deden 😁. Dochterlief vlocht, filmde, paste op, danste en regelde maar straalde vooral en genoot als niemand anders. Onze families, volop aan de bak achter en op het toneel. Mijn collega’s, uiteindelijk zo tevreden, trots en zo blij deel uit te maken van dit team. Mijn vriendinnen, zag ik het allemaal maar door hun ogen, stralend en wel. En natuurlijk manlief. Juichend, gillend en zo ontzettend enthousiast rende hij na elke show het podium op. “Jullie waren echt geweldig.” En dát is het gevoel waar wij voor gaan!
Dus lieve dansers, dankjewel, jullie waren weer GEWELDIG! En nu ophouden met zeiken en me klaarmaken voor het nieuwe seizoen. Ik heb er zin in!
