Zaterdagavond, daar zit ik dan op de bank. Redelijk lui maar ontzettend tevreden. Chocolade aan de ene kant en dochterlief (de oudste) aan de andere kant. Computer op school, telefoon langs mijn hoog liggende been en de televisie aan op Dance Dance Dance. Een gelukkig gevoel.
Tijdens de waanzinnige choreo’s kijk ik, is mijn hoofd leeg en mijn hart vol. In de pauzes check ik mijn mail, verstuur ik wat apps en praat ik (live☺) met manlief en Tess. Ik denk, ik zucht, ik vertwijfel… ondanks alle rust en vrijheid van deze avond, voel ik een unheimisch gevoel.
Heerlijke dansdag
En terwijl ik een poging doe om dit gevoel thuis te brengen, ‘zap’ ik wat op mijn computer. De mailbox is bijna leeg, een heerlijk gevoel. Maar net zo fijn als ie vol zit met dansvragen, les meldingen en/of andere leuke berichten. Ik post trots de foto’s van vandaag. Een heerlijke dans-doorloop-dag met verschillende groepen in de Jan Massink Hal. ID groepen die zoals eigenlijk altijd vrolijk en trouw aanwezig zijn. Mijn selectie die er als een van de eerste is en als laatste mee de kleedkamers opruimt maar ook alle ouders/verzorgers die weer de moeite nemen om de dansers te brengen en halen.
Volleerd collega
Mooie dagen, leuke dingen en toch… dat gevoel. Herfstdepressie past niet bij me, daarbij met alle zonneschijn kunnen we nauwelijks van herfst spreken. De school gaat als een dolle, de proeflessers blijven komen en het team staat als een huis. Manlief is inmiddels een volleerde collega en voelt als ‘thuis’.
Maar toch mist iets
Alles loopt eigenlijk en misschien is het dat wel. Dat gevoel van dat het bijna te mooi en te leuk is. Het gevoel dat ik het leukste leven heb van iedereen. Maar dan toch dat gevoel. En eigenlijk weet ik natuurlijk wel wat het is. Het is een gemis, een verbondenheid die niet te beschrijven is. Want inderdaad alles loopt, het is druk en met vlagen hectisch maar toch mist er iets. Onze zoon.
Oudere moeder
Inmiddels 2 maanden, = 31 dagen, 15 telefoontjes, 5 facetimes, ruim 500 appjes en 2 kaartjes verder. Ik kan een blog schrijven over alle mooie dingen, vette optredens, gave gebeurtenissen maar als je diep in mij hart kijkt, overheerst er toch telkens een ding; Kai. Hij doet het geweldig en heeft de tijd van zijn leven. Is inmiddels verhuisd naar een nieuw gastgezin omdat hij (heel knap) zelf aangaf zich niet fijn en op zijn gemak te voelen in het eerste gezin. Waar overigens nauwelijks over een gezin te praten was aangezien de aanzienlijk oudere moeder, vader en opa de enige waren. Nu is zijn droom daar; een gezin met een broer. Eindelijk een broer. Eigenlijk twee maar de oudste studeert al en Kai mag in zijn kamer logeren. Kortom, geen zorg, hij redt zich goed. Vriendinlief is dapper en komt elke week gezellig logeren. Zijn zussen zijn gewend, het is stiller, er is heel veel eten over en we kunnen altijd in de douche☺.
Onwetendheid
Wat is het dan toch dat ik elke avond voor het slapen (en soms zelfs tijdens het slapen) Roel aan tik en vraag;’ en… heb je nog een appje?’. Waarom heb ik een heerlijke vrijdag maar eindigt de dag nog mooier als ik na een half uurtje facetimen met mijn zoon ophang en met een warm gevoel de computer dichtklap. Het is echt niet zo dat als Kai hier is dat ik elke dag warmte voel. Ha! Nee hoor, gepaard met irritatie, boosheid, frustratie, verbazing, vermoeidheid, onwetendheid, liefde en respect doen wij een poging tot opvoeden.
En wat blijkt, het lijkt toch best goed te lukken. Hij doet het goed, komt voor zichzelf op en toont in dit proces ook respect, dankbaarheid en zelfs een groot aanpassingsvermogen. En dat voelt me toch VET! Trots, warm en verbonden.
Ze reageren zo trouw en warm
Verbonden voelen is fijn. Verbonden voelen is warm. Vorige week toen ik met ‘mijn’ 15 danseressen in de school aan ons tweemaandelijkse gesprekje zat en het me even teveel werd (zorg, weinig slaap en onzekerheid over Kai’s nieuwe thuis) voelde ik ook verbondenheid. 15 meiden, in dezelfde leeftijd als mijn eigen zoon, die zo lief trouw en warm reageren op mijn vragen, mijn twijfels en plannen. Hoe kan het dat verbondenheid meteen zo warm voelt? En komt dat met de jaren? Bij Kai is het duidelijk, ik ben zijn moeder, ik heb hem gemaakt. Dat kan niet anders dan een verbinding geven. Potverdrie keihard voor gewerkt. En kennelijk maakt afstand dan niet uit. Dat is mooi. Maar verbondenheid kan dus ook met mensen die je niet zelf maakt, maar die jou eigenlijk een beetje ‘maken’ tot wat je bent.
Afijn, mooie zaterdagavond. Verbonden met de telefoon (zusje appt, collega appt), verbonden met de computer (vol leuke mooie dansmensen foto’s), verbonden met dochterlief met wie ik heerlijk van dans en de tv geniet. Verbonden met de artiesten op tv omdat we een passie delen en… verbonden met een warm gevoel van fijn gemis. Wat bof ik toch.
