Daar zit ik dan, op mijn vrije avond op de bank. Voetbal op televisie (niet mijn keuze) en dan eindelijk eens aan de slag met een nieuwe blog. Ik kon maar geen goed onderwerp vinden. Goh, denk je, weinig nieuws onder de zon. Maar allesbehalve dat.
We zijn het nieuwe jaar gestart met een nieuw logo. Tof, mooi strak en stoer. Goed ontvangen ook. De weken daarna vlogen voorbij en in mijn hoofd heb ik al zes blogs geschreven. Over een kak vakantie. Heb ik nooit maar door een of andere maffe samenkomst van nare dingen, maakte ik het toch mee. Over mijn zoon wiens onnadenkende gedrag ons hoofdpijn bezorgde vol zorg en spanning. Over onrust, in de school, in de gangen, in het team. Relaties die uitgaan in mijn omgeving, Mijn vriendin die slecht gezondheidsnieuws kreeg, mensen van de waps, of dansers met gekke acties.
Ik lach om mezelf
Kortom onderwerpen genoeg, maar de een te heftig, de ander te privé en weer een ander alweer opgelost en voorbij. En zo zijn we in een keer ruim drie maanden verder. Leuk om te horen dat men er op wacht, dat het gelezen wordt. Maar ook een druk. Tjee, heb ik nog wat te vertellen? Terwijl ik dit typ, lach ik eigenlijk al om mezelf.
Lekkere hoek
Maar het onderwerp is daar, sterker nog… hij zit naast me op de bank. Weliswaar in de andere hoek, niet vanwege spanning maar vanwege de andere lekkere hoek op de bank. Mijn man. En sinds januari mijn nieuwste collega.
Perfect
Adriënne zei me in oktober al een blog te schrijven over mijn verwachtingen van hóe het zou lopen met je manlief als collega. Dat kwam er niet van hoewel wij samen de scenario’s perfect konden schetsen. Maar inderdaad het is waar; Roel is ons nieuwste ID Dance-teamlid.
Zoveel liefde
Natuurlijk was dit geen beslissing die in één dag genomen is. We hebben het er al langer over. Want het is druk, het is gaaf en we voelen beiden dat ID echt bij ons gezin hoort. Iets minder opvoeden maar net zoveel liefde. Maar toen Roel ‘groen’ licht kreeg na grondig onderzoek, was zijn fijne baan ook zo opgezegd.
En daar zitten we dan. Collega’s. Ik denk dat het ook Roels vrije avond is, hoewel hij keurig met de ID-telefoon op schoot zit.
Nieuwe huisstijl
Hoe werkt dat nu, samenwerken met je man? Dansles geven kan hij niet. Eerlijkheidshalve moeten we toegeven dat dansen überhaupt niet een van zijn mooie kwaliteiten is. Nee Roel doet eigenlijk de rest. Deze mooie nieuwe huisstijl doorvoeren, zorgen dat de school er piekfijn uitziet, administratie, zijn ouders ontlasten met alle zakelijke en ‘beheerders’ zaken. Afijn meer dan genoeg te doen. Het is even zoeken natuurlijk maar ook voor ons thuisfront is het rust. En heel lekker eten, want mama hoeft niet meer te koken.
Hoe gaat dat dan, samenwerken? Nou eigenlijk best goed. Ik heb mijn eigen plekje en Roel ook. We overleggen, onderhandelen, bespreken, roepen en negeren en respecteren elkaar. Het gaat prima. Totdat…
Geen idee waarom ‘ie het niet doet
Er iets met een computer of telefoon moet gebeuren. Tjeezus wat een denkkloof zit daar. Mijn computer is een gebruiksvoorwerp dat het gewoon moet doen als ik dat wil. Mijn telefoon is er puur voor nood, ik hou van bellen maar mensen die mij zoeken, moeten dat echt niet via de telefoon doen. Hij staat of uit, zit in mijn tas, staat op stil of heb ik geen idee waarom ‘ie het niet doet.
Hoofd afdeling ICT
De computer en ik zijn meestal vrienden. Maar als het niet werkt, praat (of gil, afhankelijk van het frustratieniveau) ik tegen mijn mooie MacBook. Normaal was dat geen probleem, niemand thuis dus ging het tussen mijn en mijn computer. Maar nu hebben we de hoofd afdeling ICT drie meter van me vandaan zitten die mij, met zijn uiteraard liefdevolle advies, graag helpt. En daar gaat het mis. Roel wil me vertellen dat het niet de computer is die iets verkeerd doet, maar de mensenhanden die eraan zitten.
Aanzetten en gaan
Eerst krijg ik commentaar dat mijn computer te vol zit, na alle muziek op een aparte schijf gezet te hebben, mijn mailbox leeg en al mijn spullen op een externe harde schijf, lijkt het leed geleden. Maar dat is van korte duur. Kijk, ik vind dat een computer het gewoon altijd moet doen. Aanzetten en gaan. Niets nadenken en uit jezelf back-ups maken of blijven vermelden dat mijn ICloud vol zit. Ik vraag er niet om, ik weet niet eens waar mijn iCloud zit. En dan beginnen de irritaties. Die van Roel omdat ik natuurlijk stronteigenwijs ben, haast heb, mijn relaas over ‘de pen en het papier’ begin en ik omdat ik geen wijze les wil maar een computer die het doet.
Bekijk het!
En dan zijn we leuk! Ik doe nukkig maar wil eigenlijk wel dat hij me helpt. En Roel die eigenlijk denkt: “Bekijk het!”, maar me toch wel lief vindt (denk ik). We morren even wat, ik loop weg, hij herstart mijn computer en na 15 minuten is het weer stil.
Nou als dat alles is, moet je maar denken, dan is deze nieuwe ‘werkrelatie’ best bulletproof. En eigenlijk voelt het als een grote liefdesverklaring om je passie te mogen delen met diegene voor wie je zoveel passie hebt. En dat maakt een kakvakantie, onrust en zorg echt veel beter te verdragen.
