Daar zit ik dan, bij de kapper (jaaa moet ook gebeuren) niets spannends hier; bijkleuren van enkele grijze haar (…) en dat was het. Geen stuk eraf want ik heb bijna voorstelling. Dat doen we met lang haar want dat kan goed vast en strak.
Mijn buik rommelt, niet van honger, niet van kramp maar van een niet te beschrijven gevoel. Ik word er mee wakker en ga er mee naar bed. Soms heftig, soms kriebelend en soms is het gewoon weg.
Kriebelen van geluk
Je buik is je centrum van je emotie! Dat wisten jullie waarschijnlijk al maar voor mij was het een te gekke bevestiging toen het me verteld werd. Mijn buik is het deel wat aangeeft hoe ik me voel. Meestal kriebelt het van geluk, maar ook werkt ie mee in het verwerken of plannen van dingen.
Iets vergeten?
Deze weken maakt ie overuren, want tjee wat is het spannend. En oh wat is het leuk. Niet altijd natuurlijk. Ook al zijn we super op tijd gestart (maart vorig jaar!) op de een of andere manier komt de eindsprint toch altijd iets onverwachter dan normaal. De kostuums passen niet, verkeerde kleur shirt, te strak pak, een blauwe broek te weinig, toch nog een nieuw kindje dat mee mag en kan doen (en dus een pakje moet). Het houdt me bezig. Soms is het dan even heftig, ben ik bang dat we het niet redden of ontdek ik iets dat ik vergeten ben en vraag ik me af of er nog meer ‘vergeten’ is.
Redelijk voorbereid
Voor onze eerste doorloop (eind mei) was er uiteraard een werkgroepvergadering. We plannen deze dag strak en nauwkeurig om niet voor verrassingen te komen staan. Met name mijn twee zussen houden niet zo van verrassingen. Jen en ik waren dus al weken bezig met schema’s, lijsten, nummers en dachten toch redelijk voorbereid te zijn. Nog binnen het eerste kwartier hadden beide meiden al een lijst genoemd die ze mistten... zucht!
Begrijp goed, een voorstelling zonder mijn zussen gaat ECHT niet! Doe en wil ik ook niet maar soms is het zo balen dat ze zo georganiseerd zijn. Natuurlijk ben ik dat ook… alleen iets minder ;-).
Iedereen voldoende bedankt?
Met redelijk wat lood in de schoenen, nog wat extra lijsten en twee drukke ‘buikgevoel’-nachten gingen we de maandag tegemoet. Zondagavond alle bankjes neergezet, alle lijsten gecontroleerd en alle overige spullen klaar gezet. Maandag om 10 uur waren alle kids binnen. Het paste (meevaller 1), er was geen chaos (meevaller 2) en…ik begon op tijd (meevaller 3!). De doorloop was geweldig, de kids straalden, de pubers lachten een beetje en iedereen danste alsof het 27 juni was. Tuurlijk… niet alle stukken waren af, de kostuums nog niet compleet, maar tjee wat verliep het goed. Buikpijn, van blijdschap, trots en pfff, geruststelling. Gevolgd door buikpijn van de vraag of ik alle vrijwilligers wel bedankt heb! Had iedereen wel voldoende eten en krijgen we de dansjes op tijd af?
Jen heeft gelijk
In de week daarna varieert mijn buikstemming van wow wat was het gaaf, tot de vrees; lukt dat nog een keer en dan nog beter? En dan donderdag heb ik het in een keer: buikpijn-angst. De voorstelling is saai. Het verhaal eigenlijk niet zo leuk en is het wel uitdagend genoeg voor de spelers? Kunnen we tippen aan Aladdin? Tjee nu ik het typ, ontstijgt mijn buik bijna de kappersstoel! Mijn buik stopt ook niet voordat ik het uitgesproken heb, niet altijd een voordeel. Ik gooi het er uit tijdens een oefensessie van de spelers en ze kijken geschokt. Ze doen zo hun best en nu kom ik eigenlijk vertellen dat ik het verhaal niet leuk vind. Best apart. Gelukkig is daar Jen, zij weet altijd alles te sussen en zegt heel droog dat dit mijn fase is. Niet geheel gerustgesteld maar wetende dat zij vaak gelijk heeft, laat ik het.
Nu een ruime week later weet ik, hoop ik, het komt goed. Niets saai, we dansen en spelen de sterren van hemel. De kostuums zijn TE gek en de dansers zijn zo ontzettend lief en leuk gespannen. De grote dansers trainen zich suf en wij docenten doen ook heel erg ons best .
Zak onderuit
Buik en ik vermaken ons waarschijnlijk deze laatste weken volop. Ik probeer vooral te genieten want voor je het weet, staan we op te ruimen en is het feest voorbij. Dus! Genieten, alvast in het voren. Van alle mooie en lieve mensen om ons heen. En weet je, of jullie het als publiek leuk vinden, weten we dan pas. Ik ga er maar vanuit dat er toch wel geklapt wordt uit beleefdheid en ontroering. Ergens denk ik; ach als de dansers maar genieten, dat is het allerbelangrijkst. Maar buik zegt terecht; zou toch wel verdomde zonde van al dat werk zijn als jullie niet mee genieten.
Dus zet je schrap, zak lekker in de mooie rode stoelen van de Schouwburg en geniet!
