We wonen alweer twee weken in een klein vissersdorp op een van de 7000 eilanden van de Filipijnen, omringd door de Indische Oceaan. Ken je die ansichtkaarten van tropische, witte stranden met palmbomen en blauwgroen water met schildpadden erin? Die foto's zijn allemaal hier gemaakt, dat moet wel. Het is hier zo ongelofelijk mooi, we worden zo onmetelijk bruin, en we hebben een nieuw woord nodig voor genieten, zo fijn voelt het hier. Tot nu toe bestonden onze dagen uit vers fruit kopen op ons dooie gemak, met de billen in het zand, bootjes varen en onze ogen uitkijken. De mensen in het dorp zijn gastvrij, spreken redelijk Engels, en vinden een kleine witte peuter zo schattig dat ze hem telkens willen aanraken. De witte peuter vindt dat allemaal prima, en heeft als zodanig inmiddels een paar honderd nieuwe vrienden gemaakt.
Overal een juf
En toch, en toch kriebelt het. Midden in het dorp, naast een altijd drukbezocht basketbalveldje, staat een kleine basisschool, waar kinderen in schooluniform les krijgen in kleine houten schoolbanken. Een paar honderd meter verderop de middelbare school, met tieners zoals ze in Nederland ook rondlopen: stoere petten, afgezakte rugzakken en groepjes kletsende meiden. Ik sprak met een van de docenten, en die zei me iets dat ik heel mijn leven bij me zal dragen: "Well, if you are a teacher, you are a teacher everywhere." En dat is een waarheid. Ik regelde een gesprekje met de directrice van de school, en informeerde naar de mogelijkheid om een danslesje te geven. Een paar dagen eerder had ik wat kinderen zien dansen op een groot dorpsfeest, voornamelijk Filippijnse folklore. En toen kwamen de kriebels: dansen kun je overal, met iedereen. Zou ik dan misschien ook, hier... zou het?
De eerste dansles
De afspraak was snel gemaakt, een proeflesje voor de basisschool en middelbare schoolkinderen zou er komen, maar dat bleek veel meer voeten in de aarde te hebben dan ik dacht. Om te beginnen is er hier overdag geen elektriciteit. Ik moest dus ergens een generator vandaan halen, zo'n loeiende motor met een stopcontact. De school had een versterker en een geluidsbox, en wonder boven wonder een kabeltje dat op mijn Ipod paste. Om muziek te downloaden moet ik wel steeds naar het einde van de straat lopen om wat WiFi te jatten bij een restaurantje. Maar ook dat lukte. Tot zover geregeld. Maar op de dag van de eerste les bleek de énige meneer die de sleutel heeft van het lokaal met de versterker, het dorp uit te zijn. En o ja, de generator bleek een cruciaal onderdeel te missen (geen flauw idee welke, ik ben danslerares, geen automonteur). Op het laatste moment moest ik dus hier en daar nog wat hulp vragen aan sterke mannen met sixpacks, om een andere generator, box en versterker te lenen.
Ik ben geen automonteur
Dus hop, achterop een motor bij een leuke gebruinde sixpack, die me naar het einde van het dorp reed, waar een extra generator te leen was. Groot en zwaar, dus in een jeep weer terug om hem op de goede plek te krijgen. De vrouwelijke docenten van de school die wél aanwezig waren zagen ineens een groot probleem: er was geen 'operator' voor de generator. Had ik al gezegd dat ik geen automonteur ben? Het duurde dus even voor ik doorhad wat er nu weer ontbrak, maar het bleek te gaan om iemand die dat ding kon aanzwengelen. Ja dág, dat kon ik zelf ook wel. De directrice was ineens ook in geen velden of wegen meer te bekennen, dus uiteindelijk moest ik in mijn beste Filippijns toch alles zelf regelen. Maar een Hollandse glimlach krijgt blijkbaar veel gedaan, en toen alles naar de school gesjouwd en aangesloten was met vreemd uitziende kabels, tóen pas waren we er klaar voor.
40 graden, maar niet stilstaan
En toen... toen kwamen er uit het hele dorp plotseling meer dan 130 kinderen, die állemaal meededen, en het állemaal goed konden, en zich állemaal wilden inschrijven, en die er állemaal voor zorgden dat een stralende, zielsgelukkige, maar drijfnat bezwete juf intens genoot. Het moest met handen en voeten in gebrekkig Engels, het was 40 graden, maar stilstaan, daar deden we niet aan. Ik had lang niet genoeg inschrijfformulieren gemaakt (zelf getekend en gekopieerd, je moet toch wat), maar het gaf niet. De komende weken ga ik met twee enorme groepen aan de slag, en we gaan afsluiten met een spetterende show, dat weet ik nu al. Ik dacht dat ik energie kreeg van palmbomen, mijn tenen in het zand, vakantie vieren. Maar dat is niets vergeleken bij de kracht die ik krijg van dansende, lachende kinderen, welke kleur ze ook hebben.
Heel erg veel liefs uit een warme tropenavond,
Carmen
