Vandaag wordt mijn zoon 16 jaar, ik ben dus moeder van een zoon van 16. WOW en wat voor een. Knap, zelfstandig (tot bepaalde hoogte), lief (niet altijd tegen zijn zusje), verstandig, grappig en sportief.
Uiteraard dacht ik vandaag regelmatig terug aan de dag waarop Kai van mij een moeder maakte. Dat gebeurt maar een keer in je leven. Heftig maar ook zo mooi. Inmiddels zijn we dus 16 jaar verder en snap ik helaas het hele opvoed-gebeuren nog niet helemaal. Ik/we doen ons vreselijke best en proberen de kinderen zoveel mogelijk wijze en mooie raad mee te geven. Natuurlijk zijn we voor Kai de strengste ouders die er zijn en mag hij nooit iets :-)
Al 16 jaar moeder
Ruim 2 jaar geleden schreef ik een blog over moeders en zonen, speciaal voor Kai. Hij bleef al die tijd in de map ‘niet geplaatste blogs’ zitten tot ik het er toevallig met Kai een keertje over had. Hij gaf aan dat het hem niet uitmaakte of ik iets over hem schreef. Ofwel, ik mocht het best plaatsen. Natuurlijk doe je dat niet zomaar, ik schrijf mijn blogs vanuit en vooral met gevoel. Vandaag was de perfecte dag, de dag dat we vieren dat ik al 16 jaar moeder ben van een prachtige zoon.
Dus met terugwerkende kracht; mijn blog, mijn ode aan mijn zoon.
---------------------------
Moeders en zonen, ode aan mijn zoon - juli 2012
Toen ik 26 was, raakte ik zwanger. Roel en ik zouden 16 weken later gaan trouwen en bedachten ons dat stoppen met de pil wel vast kon. Verrassing; op onze trouwdag was ik al 16 weken zwanger. Een magische tijd. Voor ons voor het eerst, maar ook in onze vriendenclub was er nog geen baby in zicht. De zwangerschap verliep (op veelvuldig spugen na) prima. We hebben zelfs nog een samen-bevallen-cursus gedaan. Niemand die ons wat kon maken; wij kregen een kind.
Uit de narcose
Dat het een jongetje was, wist ik van binnen, dacht ik of wilde ik misschien stiekem wel. Ik vond mezelf een echte jongens-mama. Toen ik dan ook uit de narcose (helaas bleek bevallen niet echt mijn ding te zijn) ontwaakte en de verpleegster me vertelde dat ik een zoon had; glimlachte ik en vroeg of hij wel haar had.
Sliep op feestjes
Kai was een heerlijk druk mannetje, stal overal de show en was (is) een heerlijk kind. Natuurlijk had ik het idee niet te kunnen douchen of aankleden als hij huilde en rende hij alle kanten uit toen hij liep. Maar net zo makkelijk sliep hij op feestjes in zijn maxi-cosi onder de eettafel of in de keuken. Iedereen genoot van hem, net als wij.
Een zusje in plaats van een broertje
Toen hij 4 werd kreeg hij een zusje, en ging naar school. Ook daar was hij zijn enthousiaste drukke zelf en mochten we regelmatig komen uitleggen dat het echt zijn enthousiasme was. De basisschool ging prima. Kai kreeg (tot zijn grote spijt) nog een zusje in plaats van een gewenst broertje en was op zijn 9e jaar al een heuse Adonis. De verkeringen volgden elkaar op en stoere Kai bleek een klein hartje te hebben.
Niet altijd feest
Inmiddels is Kai bijna 14. Opvoeden wordt er niet makkelijker op. Helaas heb ik het juiste boek nog niet gevonden dus doen we het zo goed als we kunnen. Maar een zoon met mijn tomeloze energie en Roels plaaggeestigheid en een ongekend gevoel voor gelijk-hebben, is niet altijd een feest.
Tot tranen toe
Gelukkig wisselt het elkaar af. We genieten van zijn heerlijke enthousiasme. Hij staat voor alles open en is keurig en beleefd. We lachen om zijn bevindingen en voelen ons rot als een discussie tot tranen uitloopt. Want discussiëren is ons nieuwe opvoeden, zo lijkt.
Meest vervelende van de wereld
Kai is rete-verwend, en dat is natuurlijk onze schuld. Mama is fan van sportschoenen en papa houdt van alles wat Apple heet. Geen wonder dat Kai zijn wensen heeft, die overigens niet altijd vervuld worden tot groot ongenoegen van hem. Zijn zusje is uiteraard de meeste vervelende van de wereld en hij slaat geen moment over dit te uiten of dit in daden om te zetten. Hierna volgt er natuurlijk weer een goed gesprek waarin hij vertelt hoe oneerlijk het allemaal is en hoe hij toch benadeeld wordt in ons gezin.
Maar, steeds vaker eindigt zo’n gesprek met een excuus, een knuffel en een “Ik zal eraan denken”. En niet altijd alleen van zijn kant.
Wereldvent
Pfff, moeder zijn van een zoon is behalve heftig echt het mooiste wat er is. Ik hoop maar onze opvoeding lukt en hij de wereldvent wordt die hij nu eigenlijk al in wording is. En natuurlijk nog lang bij zijn moeder in de buurt blijft.
---------------------------
Heftig
Natuurlijk, nu op 3 december 2014 als hij 16 geworden is, nog met een kleine aanpassing. Ik ben de illusie dat mijn zoon voor altijd bij zijn moeder blijft wel kwijt. Het proces van loslaten, vertrouwen en aanpassen is aangebroken. Een heel lang en soms heftig hoofdstuk. Maar nog steeds met veel vertrouwen en vooral heel veel liefde, van mij... voor hem.
