Terwijl Nederland zojuist twee enorme kansen mist tegen Costa Rica, schrijf ik mijn laatste blog van seizoen 2013-2014. Volgens mij deed ik dit al eerder; schrijven tijdens voetbal. Bevalt me prima.
Oranjefeest
Verstand van voetbal heb ik niet (hoewel ik wel eerder aangaf dat KJ Huntelaar opgesteld moest worden, hij werkt zo hard!). Ik kijk verplicht mee, altijd met mijn computer op schoot anders praat ik teveel. Vandaag is manlief gevlucht, zusje zit bij me op de bank en samen ‘kijken’ we voetbal. We volgen het prima, we zijn van het kaliber “schijnheilig” (hoewel zusje nu in een keer mee begint te gillen OW NEEEH). Houden niet van het groen maar als iedereen straks in het oranje rent, feesten wij het hardst mee.
Eenmaal ID, altijd ID
Wat een jaar, wat een seizoen, wow! Wat heb ik weer genoten. Na de grote show van vorig jaar is het altijd even afkicken maar ook weer heerlijk om weer ‘gewoon’ les te geven. Met het begin van dit seizoen, startte het afscheid nemen van danscollega Laura maar ook het verwelkomen van Michelle en Mariëlle. Hoewel als je eenmaal bij het ID team hoort, blijf je in het ID hart dus over afscheid praten is nooit sprake.
Talentvolle dansers op het podium
Het was een druk bewogen jaar. Een jaar waarin de lessen heerlijk verliepen, maar ook erg veel gedaan is aan netwerken en we ons op allerlei andere fronten hebben laten zien. Voorop na de pilots Maatschappelijke stage en CU! Dance maar inmiddels ook een fijne collega met Artez, KCG, Vrijwilligersorganisatie, Nijmeegse verzorgingshuizen en PO/VO scholen. Met als nieuwe ‘collega’ de WHAA. Spannende dagen staan ons te wachten. Dagen waarin we als ID Dance elke dag een ‘kids middagprogramma’ mogen verzorgen en drie avonden waar we onze talentvolle dansers op het podium laten knallen.
Het jaar waarin we 15 jaar bestaan en alweer 10 jaar in deze eigen locatie genieten. Het jaar waarin we op het einde bekend maakte dat er een nieuwe show aankomt in juni 2015: POCAHONTAS!
Onrust?
Maar ook het jaar waarin soms onrust heerst in de lessen, waarin kids af en toe toch makkelijk (mogen) switchen en de les soms geen kans van slagen gunnen. Het jaar waarin ouders (goed bedoeld uiteraard) steeds mondiger worden.
Kwetsbaar
Zo ook Robben, hij wordt nauwkeurig in de gaten gehouden omdat hij zich kwetsbaar en eerlijk opgesteld heeft. (Ik schakel even terug naar het groene gras). Kwetsbaarheid vind ik een mooie eigenschap. Laten weten en/of zien dat het je wat doet . Dit hoeft niet altijd onzekerheid of zwakte te tonen. Ik heb een aantal keren gedacht er eens een blog over te schrijven. Over kwetsbaarheid. Het is ook een vorm van openstellen, andere mensen de mogelijkheid geven om met je mee te denken, er voor je te zijn, je te ondersteunen. Tijdens het WK stellen we ons allemaal heel makkelijk kwetsbaar op, belachelijk ook. Oranje hoeden, pruiken, lijnen op ons gezicht. Het verbroedert, geeft ons een gevoel van saamhorigheid. Dat zouden we vast moeten houden.
Om mezelf alert te houden
Als trotse eigenaresse van een dansschool, voel ik me uiteraard regelmatig kwetsbaar. Houden we altijd onze ‘concurrenten’ in de gaten. Met respect dat zeker, ik ga graag naar shows van onze dansschool-collega’s. Als hart onder de riem, om te kijken hoe zij het doen en natuurlijk om mezelf alert en wakker te houden. Leren kun je van alles en iedereen, genieten gelukkig ook.
Nergens zo’n fijne sfeer
Als dansjuf ben ik ook kwetsbaar. Bij elk kind wat stopt, voel ik een steek. Balen, shit, hoe kan dat nu? Niet te begrijpen dat iemand niet zo geniet als ik? Maar meteen ook het besef, ben ik wel leuk genoeg? Ligt het aan de lessen, is het de school? Onze aanpak? Ook hier kan ik me geen voorstelling van maken. Ik ben er namelijk van overtuigd dat er nergens zo’n fijne sfeer heerst als bij ons in het team. Nu ben ik ook alleen maar lid van DIT team dus vergelijken is niet helemaal reëel. Net als bij het Nederlands elftal, hebben we het fijn, als team. Dat moge blijken uit onze filmpjes op Facebook en uiteraard uit onze bloopers :-).
... maar dan gaan we knallen
Trouwens, mijn zusje vraag: “Is een vrije schop en een penalty hetzelfde?” Grappig is ze dus ook al! Het is pauze, de eerste helft is voorbij. Moe en zeker niet voldaan verlaten de spelers het veld. Zo zie ik deze vakantie ook een beetje. Even rust maar dan gaan we knallen! Op naar een geweldige tweede helft, in ons geval op naar een jaar vol genieten en voorbereiden op weer een heerlijke show! Vier maar liefst!
Als een beginneling
Kwetsbaar als moeder... Ben ik er wel voldoende? Doe ik het wel goed? Kwetsbaar als vriendin... Voelen mijn vriendinnen wel hoe lief ik ze vind? En sta ik genoeg klaar voor ze? En kwetsbaar als persoon. Maar die kwetsbaarheid maakt het dat ik er elke dag weer voor ga. De spanning die ik voel als er gave gastdocenten komen: een technisch top Nina, charismatische danser Redouan en ex leerling/pracht-choreografe Thao... Gaan de workshops wel goed? Vinden ze het wel leuk bij ons? Hebben ze voldoende tijd om nog op de foto te gaan en handtekeningen te zetten? Als een beginneling sta ik ze op te wachten, spannend. Om vervolgens met ze te lunchen alsof we al jaren samen werken.
Dansend rood
Kwetsbaarheid maakt kracht. Ik vind het fijn als mensen zich kwetsbaar opstellen en mij het gevoel geven dat ik wat voor ze kan doen. Ik vind het mooi als mensen aangeven iets best spannend te vinden en ik vind het gezond als we hardop tegen elkaar zeggen dat het best hard werken is om ‘klanten binnen te houden’. Hard werken is namelijk iets dat we heel graag doen en ik ben er van overtuigd dat we na het oranje ook allemaal klaar zijn voor het dansende ROOD, van ID Dance.
Zusje vraag zich af hoe belachelijk ik haar maak in deze blog. Ander zusje stuurt een filmpje van Oranjefans in een cafe die staan te gillen. Saamhorigheid. Zusje hier vraagt zich af hoe je penalty schrijft, ik denk zo :-) Hilarisch, voetbal kijken met twee leken. Mijn zoon is op kamp en zou zich dood geërgerd hebben aan zijn moeder en tante.
