Vorige week was ik te gast bij een SVO met een grote groep HAN/SBE studenten. Zij voerde een eigen versie van de musical Grease op voor deze leerlingen.
Bij binnenkomst sprak een van de docenten daar me aan. Wij kennen elkaar omdat we samen dansles hebben gevolgd. Ze vroeg me wat ik daar deed en toe ik haar antwoordde was het even stil. “Wow, jij hebt echt een gave baan”, was haar reactie. En inderdaad! Ik heb echt een gave baan.
Ik heb de luxe
Toevallig vroeg een studente die ochtend wat ik eigenlijk naast deze lessen op de HAN nog deed. Grappig, gezien dat al 4 dagdelen is en een doorsnee docent daar nog eens 4 dagdelen aan voorbereiding en vergadering bij optelt. Ik niet hoor, ik heb de luxe alleen de pracht-praktijklessen te mogen geven. Uiteraard hoort daar ook voldoende ‘thuiswerk’ bij maar dat is allemaal dans- en lesgeven-gerelateerd.
Bijna zin
Maar werken op HAN is geweldig. Dansen met ALO studenten is een van de mooiste vakken ooit. Ze zien binnenkomen de eerste les van het blok; zuchtend, balend, onzeker rondkijkend. Een enkeling die hardop durft te zeggen dat B&M (Bewegen & Muziek) echt het meest balen vak is wat ze hebben. Een heerlijke uitdaging natuurlijk om ze in ieder geval een klein beetje ‘dansgek’ te maken. Les 3 komen ze meestal al minder sjokkend binnen en ik durf wel te zeggen dat ze er bij les 5 bijna zin in hebben. De shows die de studenten vervolgens laten zien in les 8 bevestigt voor mij elke keer weer; ik heb de mooiste baan van de wereld.
Zonder enthousiasme?
De HAN/SBE-studenten komen heel anders hun eerste les in. Zij hebben in hun eerste jaar al een kennismakingsblok Dans gehad en gaan in het tweede jaar in 8 weken een musical in elkaar zetten. Ook hier kwamen de 63!! studenten niet geheel vol enthousiasme binnen. Voor sommigen is dansen waarschijnlijk net zo’n kwelling als koken voor mij is. Hoe aardig ik mijn best ook doen, het smaakt nooit. En waarschijnlijk is dat omdat ik nooit echt mijn best doe, ik er geen geduld voor heb en… er een bloedhekel aan heb. Eten daarentegen vind ik weer een geweldige bezigheid.
Hart slaat over
Afijn; binnen 30 minuten hadden we alle rollen verdeeld. Iedereen mag kiezen. Een enkeling wordt af en toe (emotioneel) een kleine beetje onder druk fan van zijn/haar rol. Maar uiteindelijk is iedereen aan de slag en heeft een ieder de rol gevonden die bij hem/haar past. Ook deze show in week 8 doet mijn trotse hartje overslaan. Ik doe het ze namelijk niet na; voor een volle zaal toneelspelen, teksten spreken en spelen die toch wat reacties oproepen en tot overmaat van spanning nog een kus hier en daar.
Talenten worden jong gespot
HBO-studenten; heerlijk volk. Dan is mijn donderdag bijna compleet als ik daarna naar de SSgN dansplussers ga; 26 enthousiaste VO leerlingen die onder schooltijd mogen dansen. Ook hier speelt de onzekere pubertijd regelmatig op in verschillende vormen. Te stoer voor een pasje of te onzeker om een choreo voluit te dansen. Talenten worden jong gespot en meteen gestimuleerd om nog meer lessen te gaan volgen natuurlijk. Door ook aan deze doelgroep les te geven, blijf ik mooi van alle leeftijdsgroepen op de hoogte. De tips die ik de HAN studenten geef, mag ik dan elke donderdagmiddag zelf weer gebruiken bij deze mooie gemixte klas.
Dat is ook een van de redenen dat ik regelmatig workshops blijf geven (dat en het feit dat Adrienne me gewoon indeelt omdat er gewerkt moet worden ). Op de werkvloer blijven en zelf tegen allerlei situaties aan blijven lopen, houdt me alert als docent.
Ik poets de wc’s
De dag dan vervolgens afsluiten in mijn eigen fijne dansschooltje. Tja wat doe je daar nu eigenlijk allemaal, vroeg een maatschappelijk stagiaire aan mij. Mijn antwoord is altijd; ik poets de wc’s. Dat is eigenlijk niet altijd zo, maar om een indicatie te geven dat een dansschool niet alleen bestaat uit dansles geven. Maar daar de luxe hebben om alle leeftijden les te mogen geven is natuurlijk de pracht afsluiting van een dag of week.
Dus op de vraag; wat doe je nu eigenlijk nog naast die lessen; ik GENIET… de hele dag door. Ik mag de hele dag, elke dag precies doen wat IK leuk vind. Namelijk lesgeven en dansen, mooier wordt het leven niet!
Voor de sceptici, zwartkijker, glas-half-leeg mensen onder ons; natuurlijk heeft zo’n droombaan ook wel eens een nadeeltje. Terwijl ik dit schrijf, zit ik namelijk met een domme knie blessure wachtend op de uitslag van een MRI. Afhankelijk zijn van je lijf is dan een klein smetje in deze mooie ‘rode’ wolk. Maar… dan heb ik weer alle tijd om een blog te schrijven.
