Van writersblock heb ik wel eens gehoord, lijkt me
vreselijk. Als schrijver je tekst niet kunnen vinden is vast als een dansjuf
zonder pasjes. Gelukkig schrijf ik slechts een blog, met de luxe dat ik dat kan
doen wanneer ik zin (lees: inspiratie) heb. Nu zit ik best wel eens zonder
pasjes, maar met wat juiste muziek, een lekkere les, wat filmpjes ter
inspiratie kom ik er meestal heel goed uit.
In mijn hoofd komen
Nee, deze keer is het iets vervelender; ik heb een
voorstellingsblock. Vanaf het moment dat we besloten er toch weer voor te gaan
(Schouwburg juni 2013) was ik vrij vlot met een basisscript. Mijn zonnige
zomervakantie hielp en de lange avonden werden tevreden gevuld met luisteren,
lezen en typen. Vol trots presenteerde ik de eerste versie dan ook aan onze
werkgroep (mijn vriendinnen). Meestal zijn mijn eerste ideeën vrij
onbegrijpelijk, maar de werkgroep knikt, ze kijken elkaar aan en proberen een
heel klein beetje in mijn hoofd te komen. En dat lukt ze meestal best aardig.
Dat kan ook niet anders, aangezien (naast mijn zussen natuurlijk) ze mij al
bijna meer dan 15 jaar kennen.
In goede banen?
Normaal ben ik na de eerste versie vrij vlot,
rollen verdelen, scenes bepalen, groepen tegenover elkaar zetten. Wie danst er
zaterdag en wie vertegenwoordigd die rol dan zondag? Dit is ook eigenlijk een
van de weinige dingen die ik alleen doe. Vanaf daar haken de meiden namelijk in
en wordt alles heerlijk in goede banen geleid.
Crea-block
Maar, we zijn nu 7 weken verder dan de laatste
vergadering. De vervolgvergadering werd afgelast vanwege leuke uitjes, en de
volgende vergadering staat nog even iets
verder gepland. We hebben vorige week onze eerste knip- en knutsel ochtend
afgezegd. Een date met mijn moeder om stoffen te gaan kopen, is ook verplaatst
naar een nader te noemen tijdstip. Natuurlijk vanwege overmatige drukke
agenda’s maar toch… ergens vrees ik toch last te hebben van een crea-block. Ik
heb de map keurig op orde, het script (nog steeds versie 1) geprint en wel,
velen plaatjes en ideeën nog steeds vastgelegd. Maar verder kom ik maar niet.
Duistere rollen
In het begin had alleen ik er nog maar last van. Ik
kon tegenover de rest - mijn lieve ongeduldige werkgroep - best lang teren op
mijn harde ‘vakantie-arbeid’ maar nu toch wel velen weken later, komen de
vragen. De eerste van mijn moeder, welke rollen de groepen nu toch krijgen, dan
kan ze nadenken over een kostuum. Dan van de docenten: Mogen wij een vrolijke
rol, of een juist duistere, weet je al wat voor een choreo het moet worden? En
dan natuurlijk mijn rechter-show hand Adrienne, die werkelijk de gave heeft in
bijna elke conversatie het woord Aladdin of show te verwerken. Ze is dan ook
net terug uit Euro Disney en zit volop in de sfeer.
Rinkelrokjes
Nee we voelen geen druk, we leven slechts een
beetje mee. Onze oppas; tevens dansvriendin vraagt zich hardop af of het dansje
van nu mee gaat naar de show. “Wat worden we eigenlijk,?”, volgt er genadeloos.
Dochter Tess, die niet eens meedoet omdat haar turntraining weer tijdens haar
dansles gezet is, vraagt zich nieuwsgierig af wie die mooie rinkelrokjes aan
gaan doen? Misschien wel haar hartsvriendin Lara. Dan zou zijn namelijk best
een keer mee kunnen oefenen. Zusje lief verzucht dat ze moet starten met het
zoeken van de juiste begeleiding maar weet niet dat ik nog geen
groepsindelingen heb!
Stil aan de overkant
Maar dan de wake-up call. Tijdens een leuk
onverwacht ontbijtje met mijn man, vraagt hij terloops hoe het gaat met de
voorbereidingen op de show. Ik vertel, zo nuchter als ik kan, dat ik even een blockade
heb maar dat dat best snel goed gaat komen. Het is even stil aan de andere kant
van de tafel - ik hoopte nog vanwege een overheerlijk broodje. Maar dan
vervolgt hij: “Misschien moet je dan met iemand samen gaan zitten, om zo toch
een start te maken. Iemand die je kan helpen en je zo dwingt eraan te beginnen!”
In het zonnetje
Waaaahhhh. Alarm, alarm! Best lang hield ik mezelf
voor dat het goed kwam, tenslotte is het nog 7,5 maand. Mijn drukke HAN/ALO
rooster loopt af en ook is de eerste SBE show afgerond. Meer tijd staat in de
planning. Meer tijd = rust en rust = script. Toch? Vanmiddag heb ik het
zonnetje de map gepakt, en als ik er maar weer even inzit, komt het echt goed.
Ik heb vanmiddag al gebeld met wat collega’s en er staat een schema. In het
script ben ik bij dansje 5 en ik heb zelfs een geweldig kostuumidee… JA! Het
komt eraan, dat moet!
Volgende week een weekje New York gaat me vast het
laatste zetje geven. Inspiratie (frustratie?) genoeg. En beide zussen mee. Een
succesformule! Jullie gaan het zien. Gelukkig pas (AL????) over 7,5 maand.
