De voorbereidingen liepen voorspoedig, de laatste weken was Roel zelfs weer redelijk mobiel en bikkelde zich door de flyer, het programmaboekje, de beamer presentatie en de site heen. Heel het gezin Willems in volle Show hoedanigheid. Elke dag in de weer om de laatste kostuums, de allerlaatste attributen en de finishing touch aan het decor te brengen. De muziek nog een keer opnieuw gemixt, de flyer toch nog een keer opnieuw gedrukt vanwege een spelfout (trouwens nog 2500 stuks af te halen in Malden J).
Een gewaarschuwd mens…
Maar wat was het ontzettend de moeite waard. De vorige show (Ariël) was onze eerste in de Schouwburg, al met 450 kids. Ook succesvol maar veel en veel te lang. Iedereen moest zijn of haar dansje doen en onvoorbereid kwamen we er kort van tevoren achter dat het een veel te lange show was. Men was dus gewaarschuwd!
Ruim 6 groepen boyz
Maar alles behalve dat, keurig 61 minuten vóór en 55 minuten na de pauze. Alle groepen aan bod en een mooie afwisseling tussen soorten dans, maar ook tussen boyz en girlz. Want inmiddels trotse ‘bezitter’ van ruim 6 boyz groepen, eisen zij terecht ook hun plekje op!
Prachtige frames
Vrijdagmorgen 16 december stond Adriënne om 08.00 uur voor de deur. Het regende en 15 minuten later stonden we vrolijk in de overvolle hal van de dansschool. Zou alles wel in de vrachtwagen passen? Stef was mee om er persoonlijk op toe te zien dat de taxi (terechte trots van vader Hendrik!) heelhuids vervoerd werd. Maar ook de 3 prachtige frames kwamen ongeschonden de vrachtwagen in. Bij de schouwburg verliep alles voorspoeding. De glittergordijnen (spannend want zouden deze het effect hebben waarop we gehoopt hadden?) hingen al voor 12.00 uur. Wij keken elkaar aan en vroegen ons terecht af of die voorspoed zou blijven.
Boze ouders
Helaas… de muziek kwam veel te laat, en door verkeerde instellingen liep de geplande voor-doorloop in de soep. Op het moment dat de generale repetitie startten waren we er eigenlijk nog niet klaar voor. Mijn paniek sloeg dan ook toe toen bleek dat er attributen niet klopten maar ook dat er geen enkele ‘cue’ overkwam. Kleine dansers met tranen omdat hun dansje niet goed ging, waren de bekende druppel. Ik was in paniek. Boos op de muziek, gefrustreerd met de niet kloppende attributen en angstig voor de boze ouders die al stonden te wachten om hun kinderen op te halen. Toen Selma (mijn zus die echt bijna nergens voor terugdeinst) dan ook vertelde dat ik echt moest komen, was de paniek compleet.
Tranen drogen
Uiteindelijk bleven de mannen van de techniek langer om onze generale af te maken, de ouders gooiden nog een extra muntje in de parkeerautomaat en werden tranen gedroogd. Maar de geruststelling was er alles behalve.
Toen wij dan ook met een clubje bij de Wok zaten om half 9, waren er geen woorden meer die mij gerust konden stellen.
Mooie start
Zaterdagmorgen zat ik om 05.25 achter de laptop, de finale aanpassen en kijken hoe en wat ik nog zou kunnen doen. Bij aankomst in de Schouwburg leek iedereen de ellende van de dag ervoor vergeten te zijn. De tweede generale (met de ‘cast’ van zaterdag) verliep al beter. Om 14.00 uur startte de eerste show, niet foutloos maar wel fijn en een mooie opstart van ons SHOW weekend.
Anderhalf jaar bikkelen
Trots op mijn kleine zusje Cristel die vanuit een glazenhokje met ‘kei’ Ed de boel aanstuurde, Roel alsnog achter de beamer, en onze geluidsman Job die nog even een nieuwe versie gemaakt had van een (volgens hem) slechte mix. Achter de schermen was het een feest, ruim 100 vrijwilligers renden hun benen onder de bips uit om alles op rolletjes te laten verlopen. Mijn onzekerheid verdween. Show 1 was klaar, gelukt! Anderhalf jaar bikkelen kwam uit en… was gelukt!
Onmisbare tieners
Show 2 was een hit, een uitverkochte schouwburg joelde enthousiast en liet een traantje (of twee!) bij de vader-dans. De grote tieners hielpen achter de schermen, wow! Waren er tijden dat we ze wel eens achter het behang zouden willen plakken; nu waren ze onmisbaar!
Het weekend van mijn leven
Ik kan wel uren doorgaan, het euforie gevoel overheerst. Mijn hart blijft sprongetjes maken als ik eraan terugdenk. Het was goed! Alle hulp, alle betrokkenheid, het publiek, de vrijwilligers, de techniekmensen, mijn docenten, ons grote gezin, mijn vriendinnen, de spelers… teveel om op te noemen. Maar vooral ONZE dansers! Ik weet zeker dat niemand van die schatjes heeft achter het toneel en van die sterren OP het toneel.
Lieve dansers: dank jullie wel, ik heb het weekend van mijn leven gehad!
Liefs, Indira
