Vroeger waren mijn ouders heel veel thuis. Mijn ouders deden namelijk vrijwilligers werk. Het opzetten van een centrum voor rondhangende jeugd was hun passie. Dat er dan ook regelmatig vreemde tieners in ons huis rondhingen, was volkomen normaal. Papa hielp ze met lezen, schrijven en solliciteren en mama versloeg ze met toepen. Vrij jong kregen wij dan ook het sociale, leef met anderen met de paplepel ingegoten. Vroeger snapte ik nooit waarom mijn vader niet ‘gewoon’ ‘s morgens naar zijn werk ging, maar vaak na het eten ging en laat thuis kwam. Mijn moeder ging nog lang naar school en heeft tussen het opvoeden door haar HBO diploma gehaald. Het leest als een ‘apartere’ jeugd maar voor mij was het een super jeugd.
Dansen vervloekt
Mijn ouders dwongen mij tot weinig, op tijd thuis zijn, niet jokken en vooral veel plezier hebben. Mijn middelbare school werd gekozen en na 12 verschillende sporten in een veel te korte tijd, vond mijn moeder het mooi geweest. Ze dwong mij tot het afmaken van mijn dansjaar. Wat heb ik het vervloekt en kijk me nu! Volgens mij kijkt iedereen wel eens terug naar zijn/haar jeugd om te concluderen dat meerdere strijdpunten eigenlijk tijdverspilling waren. Tenslotte hebben ouders (bijna) altijd gelijk. Die van mij in ieder geval wel.
Enorm betrokken
Gelukkig heeft papa nog meegekregen dat ik zijn sociale inslag kennelijk in mijn genen heb en vrijwel meteen het ‘speciaal’ onderwijs ben ingegaan. De cirkel was dan ook rond toen ik mentor werd van de zoon van een van zijn ‘hangjongeren’ van vroeger bij ons thuis. Jammer genoeg was papa er niet meer toen we de dansschool startten in een wijk waar hij waarschijnlijk ook zijn hart had kunnen ophalen. Gelukkig is mijn moeder enorm betrokken bij alles wat we met en om de dansschool doen.
Niet dansen maar turnen
Ondertussen ben ik zelf volop moeder. Met een beginnende puber van 12 in huis (met ook mijn genen!) denk ik regelmatig terug aan vroeger. Discussie om het discussiëren, zou hij later bedenken dat ik toch gelijk had… en heb… soms. We hebben naast een schatje van een puber nog twee lieve meiden. Mijn middelste dochter danste uiteraard al op haar 2e en was een hit bij de peuterdans. Het enthousiasme waarmee ze heen en weer hupste was geweldig. Tess danste dan ook twee grote shows mee, gewoon met de andere kinderen maar met een snotterende dansjuf als moeder in de coulisse. Ze begon natuurlijk bij een andere juf maar was (om organisatorische redenen) de laatste twee jaar bij mama in de les en dat ging super. Tot Tess op een vrijdagmiddag meeging met een vriendinnetje naar de turnles in de Veldschuur. Ze was verkocht en ging turnen. Een ideale combinatie lijkt me. Al na een paar maanden mocht ze eens meedoen met een wedstrijdje. Mama ging mee.
Smelten
Nu heb ik nooit op een wedstrijdsport gezeten en ken ik het winnaargevoel totaal niet. Ik bedacht me dat de ervaring leuk zou zijn en dat we binnen het uur weer in het zonnetje zouden zitten. Maar... het duurde net iets langer voor mijn dochter samen met 30 (?) anderen alle routines gedaan had. Het was voor mij de eerste keer dat ik haar zag turnen omdat de turnles altijd op een dag is dat ik werk en papa meegaat. Ik was natuurlijk onder de indruk zoals een trotse moeder is. Toen ze dan ook nog een prijs won, kon het feest niet op. De verbaasde blik in haar ogen gevolgd tot zoveel trots, deed mijn moederhart smelten.
Resoluut
Na de wedstrijd mochten we bij de trainsters komen. Tess mocht komen oefenen bij de Jong Talenten omdat ze dachten dat er meer in zou zitten. Met de juiste begeleiding en verdubbelen van de trainingstijd zou ze een stuk verder kunnen komen. Terwijl ik aangaf er even over te gaan denken, had Tess haar beslissing ter plekke al gemaakt. Er moest een keuze gemaakt worden, met drie turntrainingen in de week, is een dansles teveel voor een klein meisje van net 7 jaar. Ze koos resoluut. Turnen werd het. Op mijn bibberende opmerking; maar dan mis je het dansen, reageerde ze vrolijk; maar dan kan ik NOG meer turnen.
Sterren van de hemel
Inmiddels is ze alweer een half jaar verder en is bloedfanatiek, ze oefent zoveel dat ze er een rugblessure van opliep. Elke vrijdag is ze in de dansschool omdat broerlief (gelukkig) nog wel op les zit. Ze danst dan met haar driejarige zusje de sterren van de hemel maar gebruikt de vloer vooral voor radslagen, overslagen en spagaatjes. Als dansjuf mis ik haar, als moeder heb ik me er even over heen moeten zetten. Tenslotte gaat het om het plezier! En dan komt mama er straks vanzelf achter dat Tess de juiste keuze gemaakt heeft.
Dansen vervloekt
Mijn ouders dwongen mij tot weinig, op tijd thuis zijn, niet jokken en vooral veel plezier hebben. Mijn middelbare school werd gekozen en na 12 verschillende sporten in een veel te korte tijd, vond mijn moeder het mooi geweest. Ze dwong mij tot het afmaken van mijn dansjaar. Wat heb ik het vervloekt en kijk me nu! Volgens mij kijkt iedereen wel eens terug naar zijn/haar jeugd om te concluderen dat meerdere strijdpunten eigenlijk tijdverspilling waren. Tenslotte hebben ouders (bijna) altijd gelijk. Die van mij in ieder geval wel.
Enorm betrokken
Gelukkig heeft papa nog meegekregen dat ik zijn sociale inslag kennelijk in mijn genen heb en vrijwel meteen het ‘speciaal’ onderwijs ben ingegaan. De cirkel was dan ook rond toen ik mentor werd van de zoon van een van zijn ‘hangjongeren’ van vroeger bij ons thuis. Jammer genoeg was papa er niet meer toen we de dansschool startten in een wijk waar hij waarschijnlijk ook zijn hart had kunnen ophalen. Gelukkig is mijn moeder enorm betrokken bij alles wat we met en om de dansschool doen.
Niet dansen maar turnen
Ondertussen ben ik zelf volop moeder. Met een beginnende puber van 12 in huis (met ook mijn genen!) denk ik regelmatig terug aan vroeger. Discussie om het discussiëren, zou hij later bedenken dat ik toch gelijk had… en heb… soms. We hebben naast een schatje van een puber nog twee lieve meiden. Mijn middelste dochter danste uiteraard al op haar 2e en was een hit bij de peuterdans. Het enthousiasme waarmee ze heen en weer hupste was geweldig. Tess danste dan ook twee grote shows mee, gewoon met de andere kinderen maar met een snotterende dansjuf als moeder in de coulisse. Ze begon natuurlijk bij een andere juf maar was (om organisatorische redenen) de laatste twee jaar bij mama in de les en dat ging super. Tot Tess op een vrijdagmiddag meeging met een vriendinnetje naar de turnles in de Veldschuur. Ze was verkocht en ging turnen. Een ideale combinatie lijkt me. Al na een paar maanden mocht ze eens meedoen met een wedstrijdje. Mama ging mee.
Smelten
Nu heb ik nooit op een wedstrijdsport gezeten en ken ik het winnaargevoel totaal niet. Ik bedacht me dat de ervaring leuk zou zijn en dat we binnen het uur weer in het zonnetje zouden zitten. Maar... het duurde net iets langer voor mijn dochter samen met 30 (?) anderen alle routines gedaan had. Het was voor mij de eerste keer dat ik haar zag turnen omdat de turnles altijd op een dag is dat ik werk en papa meegaat. Ik was natuurlijk onder de indruk zoals een trotse moeder is. Toen ze dan ook nog een prijs won, kon het feest niet op. De verbaasde blik in haar ogen gevolgd tot zoveel trots, deed mijn moederhart smelten.
Resoluut
Na de wedstrijd mochten we bij de trainsters komen. Tess mocht komen oefenen bij de Jong Talenten omdat ze dachten dat er meer in zou zitten. Met de juiste begeleiding en verdubbelen van de trainingstijd zou ze een stuk verder kunnen komen. Terwijl ik aangaf er even over te gaan denken, had Tess haar beslissing ter plekke al gemaakt. Er moest een keuze gemaakt worden, met drie turntrainingen in de week, is een dansles teveel voor een klein meisje van net 7 jaar. Ze koos resoluut. Turnen werd het. Op mijn bibberende opmerking; maar dan mis je het dansen, reageerde ze vrolijk; maar dan kan ik NOG meer turnen.
Sterren van de hemel
Inmiddels is ze alweer een half jaar verder en is bloedfanatiek, ze oefent zoveel dat ze er een rugblessure van opliep. Elke vrijdag is ze in de dansschool omdat broerlief (gelukkig) nog wel op les zit. Ze danst dan met haar driejarige zusje de sterren van de hemel maar gebruikt de vloer vooral voor radslagen, overslagen en spagaatjes. Als dansjuf mis ik haar, als moeder heb ik me er even over heen moeten zetten. Tenslotte gaat het om het plezier! En dan komt mama er straks vanzelf achter dat Tess de juiste keuze gemaakt heeft.
PS en… we hebben er nog een te gaan, Jade is al gestart met de peuterdans en vindt het uiteraard; geweldig!
