Throwback naar 8 shows, 107 groepen, 1200 dansers... wow

Tja daar zit je dan. Nagenieten heet dat. De afgelopen weken zijn we veel aangesproken over “Hoe voelt dat nu? Vind je het ook zo jammer dat het voorbij was?” En gelukkig ook; “Wat was het geweldig, mijn kind heeft zo genoten” en natuurlijk de “Oh, ja jij had iets met een show he in de Schouwburg. Hoe was dat?”

Nagenieten, zou dat een werkwoord zijn? De Dikke van Dalen zegt me dat het verkeerd gespeld kan zijn. Maar het woord genieten laat zich omschrijven als; ‘ontvangen, krijgen’. Ik denk dat met name het eerste een perfect omschrijving is van nagenieten. Ontvangen. 

Zonder sterke armen

Want man oh man wat hebben wij veel ontvangen. Zoveel liefde, passie, hulp, medewerking, meedenken, gezelligheid en man oh man zoveel mooie dans. Ik heb dan ook meer genoten dan Nagenoten. Maar dat was waarschijnlijk ook omdat ik dat ook bedacht had voor mezelf. Zo’n week shows vliegt gek genoeg voorbij, dus heb ik vooral van de periode er naar toe genoten. Volop. Natuurlijk zijn er altijd de nodige last minute hoofdpijn-dingen, Een kostuum wat toch niet klopt, dansers die ‘oh ja, een concert’ hadden. Sommige mensen hebben geen benul wat je je mededansers ‘aandoet’ als je besluit er even niet te zijn. Dans wordt nog steeds niet gezien als een teamsport. Maar heb je wel eens iemand zien springen zonder gevangen te worden? Achterover zien vallen zonder sterke armen die vangen? Of in de kindertaal te spreken; “Waar is mijn maatje?” Of “Ik had geen benen om onderdoor te kruipen”. En I know, we zijn ‘maar’ dansers. We redden geen levens. Maar nog steeds hoop ik dat we bijdragen aan een mooi deel hiervan. Opstellingen die naar de haaien gaan omdat er twee dansers vergeten waren dat ze een gala hadden. Kan gebeuren natuurlijk. Maar waarom lees je je mails niet die we al vanaf februari sturen? “Tja”, zegt een ouder terecht, “jullie communiceren ook zoveel.”

Kleine flauwe dingen

En ook dat klopt. Maar zoals een wijze vriendin zegt, met 100 dansers heb je altijd een iemand die niet tevreden is, met 1000 heb je die mensen natuurlijk tien keer zoveel. En wat klets ik, ik weet hoe het werkt. En gelukkig zijn het kleine flauwe (kennelijk toch nog steeds frustrerende ☺) dingen. Voorop staat genieten.

Liefde is 

De zaterdag vóór de shows mochten we beginnen met bouwen. Met een paar man en een heerlijke chauffeuse hebben we de spullen naar de Schouwburg gebracht. Super luxe. Zo hadden we zondag de tijd de school na te lopen en alles schoon achter te laten. Ook iets nieuws. Ik dacht eens na over; de day after; als al die zooi terugkomt. Tot ongenoegen van manlief die in zijn toch al overvolle schema naar de stort moest om ruimte te maken voor spullen die stráks daar komen te staan. Maar liefde is… en de kasten waren spic and span toen we maandagochtend de schouwburg ingingen. Heerlijk met een klein clubje alles klaarmaken en de schouwburg voor een weekje van ‘ons’ maken.

ID familie

En dat doen met de mensen die je al zo leuk vindt in het leven is natuurlijk extra feest. Onze dochters dansen beide erg fanatiek. Jade haar examen (onverwachts) gehaald en Tess even een rustmoment en dus beide alle tijd om papa en mama volledig te helpen. Of andersom, ze straalden zo ontzettend dat je bijna denkt dat we het voor hen doen. Zoonlief Kai, normaal redelijk moeilijk over te halen om naar ‘huis’ te komen want Rotterdam is namelijk zijn thuis, woonde gewoon een hele week weer thuis. En alleen dat al samen voelde als ID familie. Mijn moeder, waarvan ik soms vergeet dat ze 69 is, sjouwt, maakt, regelt en bikkelt net zo hard door als de rest van ons. Feit dat ze daarna ook nog acht shows een flinke rol mocht spelen was natuurlijk een toetje voor ons allen. Oma Madrigal had namelijk daarvoor al over de 250 (!) kostuums gemaakt, had alle reden om lekker onderuit te zitten, maar was niet te stoppen. 

Ik koos show 3

Een paar weken eerder gingen de doorloop in de school en in Lent geweldig. De dansers on point, docenten duidelijk en lief en alle begeleiders leerden hun groepjes rustig kennen. Vol goede moed gingen we dan ook de generale repetitie in de schouwburg tegemoet. Tja en hoe doe je dat met 8 shows. Nou simpel, dan kies je er een. Ik koos show 3. Daar zaten de meest ‘nieuwe’ dansers in en was de eerste Nijmegen show na alle Lentse kanjers in show 1-2. Tevens wat ingewikkelde choreo’s waarbij een mooi lichtje cruciaal was. En is dat meteen hét understatement van het jaar. Mijn liefste knappe jongste zusje en een lichtplan voor 107 groepen. Wat heb ik haar aangedaan!? Natuurlijk hebben we het hier van tevoren over gehad. Heb haar zelfs aangeboden deze taak te delen. Maar hiervan wilde ze niets weten. Wellicht vanwege haar zeer heftige perfectionisme en “kan het zelf wel”-gevoel. Maar ik vrees vooral en met name uit liefde voor mij. Man oh man wat een ellende die lampjes. Vanuit mijn blik ging het allemaal goed, natuurlijk met het nodige gevloek (zusje kan zich goed uiten ☺) maar het licht was weer fenomenaal. Echt daar kan geen professionele lichttechnicus tegenop. Maar naarmate de doorloop verder ging, liep zusje achter met de lichtstanden. En was ze tevens bezig met of dansje nummer 13 ook hetzelfde dansje was in show 1 en 2!? Heeft dansje 7 dezelfde docent? Zijn de kostuums van choreo 17 hetzelfde als in show 5-6? Afijn, je voelt hem al… een onmogelijke klus. En hoewel ik mijn best deed de informatie zo goed mogelijk door te geven, aan het einde van de avond waren er tranen en de mededeling dat ze nu even niet mijn zusje wilde zijn. Auw. Maar terecht. Want nogmaals wat doe ik haar aan?

Jonge lichtman

De volgende dag was het onze eerste (en tweede) showdag. Lent in the house. Spannend omdat er veel jonge dansers zijn, en nog spannender omdat het voor veel dansers de eerste keer op het schouwburg podium was. Zusje had goed geslapen en ik mocht haar een kusje geven, en gelukkig weer haar zusje zijn. Wat ik niet wist, is dat daarna een klein uurtje voor de show en jonge lichtman op een verkeerd knopje drukte en zo alle lichtstanden wiste…

Kokend van binnen

Ik liep prinsheerlijk door de schouwburg te huppelen omdat het allemaal zo goed geregeld en zo fijn was terwijl manlief met man en macht mijn jongste talentvolle maar mega in paniek zusje aan het troosten was. Nogmaals, was doe ik haar aan. En wat een contrast. Toen ik een paar minuten voor de show het verboden lichthokje in kwam om haar een kusje te geven (en een koek) glimlachte ze naar me en zei dat alles goed kwam. Wat een held ben je dan. Als je toch in het woordenboek het woord liefde opzoekt; moet deze actie daar wel staan. Van binnen kokend in paniek en boosheid en dan mij geruststellen 🤍.

Mega paniek

Show 1 begon. Ik zat achterin de zaal om mijn prachtige dansers te bewonderen die na zoveel uur trainen de show mochten openen. Na ongeveer een ruime minuut, stopte de muziek. De zaal viel stil en achter me hoorde ik mijn zusje een panieksnik maken. Ik stond op en keek… voelde gek genoeg geen mega paniek, maar dat kwam vooral omdat de helden op het podium door dansten. Op het klappen van het net zo geweldige publiek. Dit duurde ongeveer 30 seconden in waar ik me bedacht, wat nu als de muziek vanaf het begin gaat, wat kan ik voor mijn zusje doen, waarom voel ik geen mega paniek? De muziek ging weer aan. De 22 dansers, wierpen een blik op elkaar en waren PRECIES waar de muziek ook was. Het applaus was buiten te horen en zusje ademde voor het eerst na 35 seconden weer uit.

Afscheid op het podium

Het was een mooi begin van 8 geweldige shows. Tuurlijk, de spatiebalk die het niet deed, zorgde voor een nerveuze Daphne die 50 seconden op iemands nek zat te wachten tot de drop. De stroomuitval die ervoor zorgde dat manlief (hekel aan podium en publieksaandacht) de microfoon pakte om het publiek gerust te stellen. De broer/zussen dans die ons ook even warm liet denken aan lieve Rens. ID Select die afscheid nam op het podium. Oma die toch wat moe was en vergat op te lopen tijdens een scene. Fabienne die vloekend (sorry eerste rij) haar choreo voortzette nadat ze een wankelend maar tof begin had. De verf die beneden ‘per ongeluk’ in de kelder uit de handen van wat pubers gevallen was. Een nare val van een lieve oma die kwam kijken en een ambulance nodig had (gelukkig herstellend). Afijn, met 8 shows loop je natuurlijk ook 8 keer risico. En toch al met al was het een feest.

Rijk, voldaan, warm en zo trots zaten we zondagavond met ruim 115 man aan de frietjes. Om dan nog verrast te worden met een geweldige cadeau voor ons 25 jarig bestaan. Nieuwe mooie ID klokken van het team (ze hangen al!) en een prachtig boek met 25 jaar liefde. Nagenieten, man dat omschrijft het bij lange na niet. Het zou een hele bladzijde moeten krijgen in de Dikke van Dalen. Met als woorden; dankbaar, trots, passie, dans en heel veel liefde.

Dankjulliewel

Ps met zusje komt het ook goed. We ontmoeten elkaar in Italie en ze heeft van de week met trots naar wat eigen creaties gekeken. We praten niet over hoe wat en wanneer. We genieten, na… samen. 

Eindig

Als je het woord ‘eindig’ opzoekt, staat er: ‘Als er iets een einde heeft, ruimtelijk of in tijd’. En laat ik dat nu net het stomste vinden van mijn werk. Als ik wel eens vriendenboekjes in moet vullen of een vragenlijst van een stagiaire komt de vraag elke keer terug. Wat vind je het leukst aan je werk? Nou ja, bijna alles eigenlijk. En wat vind je minder leuk aan je werk. Nou, dat er mensen stoppen, of weggaan. 

Nu is dat natuurlijk heel logisch. Een verloop hoort bij het leven met een dansschool. Dansers stoppen omdat ze het niet meer leuk vinden, iets anders leuker vinden, geen tijd meer hebben of moeten kiezen tussen meerdere hobby’s of omdat ze gaan studeren en/of verhuizen.

Warm en fijn

Wij/ik heb geluk, van de meeste dansers die weggegaan zijn, is een heel groot deel teruggekomen. Afgestudeerd, een baan en weer lekker komen dansen bij je oude dansjuf. Dat is warm en fijn. Een ander groot deel, komt zeker een paar keer per jaar langs. Ik hou graag contact en het voelt warm en fijn om te weten en te voelen dat ze toch niet helemaal weg zijn.

Echt levens redden

Natuurlijk voelt het stom als er dansers stoppen. Je hoopt maar dat het niet is omdat ze jou of de les niet meer leuk vinden en een klein stukje gezonde onzekerheid vreest dat toch elke keer weer. Want het is een prachtig, maar kwetsbaar vak. Je moet toch elke week weer heel leuk zijn, liefst creatief, technisch uitdagend, meelevend, vrolijk, energiek en motiverend. Nu zet ik ons en ons mooie creatieve vak echt in het zonnetje, maar realiseer me tevens ook dat er heel veel beroepen zijn die echt levens redden. Ik hoop maar dat wij levens soms een beetje kunnen veranderen, opvrolijken en wie weet een kleine beetje leuker maken.

Mijn leven is al leuk, ik ben dankbaar, ik bof en ik heb de leukste liefste en meest trouwe dansers. Helaas, zijn zelfs die… eindig. Als dansers dan 🥹.

Tranendal

Ooit hadden we bij ID Dance een ‘dansgroep’. Een soort van selectie geboren uit de oudste, meest fanatieke dansers die we hadden. Heerlijk groepje van wie ik de meeste nog heel regelmatig zie. Inmiddels zijn de meesten zelf moeder en… is het cirkeltje rond met wat dansende kleine dochters van deze mooie danseressen bij ons in de school. Toen zij stopten, 11 jaar geleden was het een tranendal. Snotterend bikkelden zij zich door hun laatste show heen, met z’n allen voelen dat dit even het meest vreselijke was van de avond.

ID Select was geboren

Het tegendeel bleek waar. Ze zijn (bijna allemaal) heel gelukkig en dans heeft een mooie vriendschap voor het leven opgeleverd. Na deze ‘dansgroep’ kozen we een groepje jonge meiden en startte we een nieuwe selectie. Twaalf jonge dansers waarin we als team veel potentie zagen. Gedurende het eerste jaar wisselden er nog wat dansers maar al snel waren we een steady clubje. ID Select was geboren. En hoe, van foute geel/paarse shirts met een geweldig So you think you can ID dance logo, maakten zij alle veranderingen mee. Zij groeiden en dankzij en met hen, groeide ik ook. En ook de school groeide. Ze brachten niet alleen veel dansplezier maar zorgden ook dat de school in een nog zonniger daglicht kwam te staan. 

Van Barcelona naar Parijs

Ze creëerden een sfeer samen waarin regels overbodig waren. Een motivatie waar geen vraag over kwam. Vrijdagavond was (is) dansavond. De feestjes, festivals, weekendjes weg, startten daarna pas. Van kleine optredens op te krappe podia, tot Schouwburg-waardige choreo’s. Voorprogramma’s, bruiloften, festivals, in de kou en met 30 graden. Van Barcelona naar Parijs, we dansten er allemaal. Een paar meiden namen afscheid; de studie, de baan of het buitenland. Maar altijd een warm en slechts een fysiek ‘gedag’.

Verkering

Twee jaar geleden, dacht ik eigenlijk dat er wel een eind zou komen aan mijn fijne groepje. Inmiddels staan er twee jongere selecties klaar die de kunst goed afkeken en feilloos alle fijne regels overnemen en naleven. Maar de meiden bleven, afgestudeerd, verkering, huis gekocht, nieuwe baan en zelfs wonen in een andere stad maakte geen verschil. De vrijdagavond was en is van ons.

Zo verdomd pijnlijk

Maar je voelt hem al, ik voel mezelf al in een verleden tijd typen. De meiden (jonge dames inmiddels) van ID Select gaan stoppen. Gelukkig niet met dansen maar de prioriteiten veranderen, stomme festivals, flauwe vriendjes en vriendinnen, lokkende weekendjes weg winnen van ons, van mij. Dat is natuurlijk de vertaling die ik heb als ik mezelf even heel zielig vind. Maar ik weet en voel dat dit is zoals het gaat. Ik begrijp het ook. Maar soms is zelfs iets wat zo begrijpelijk en zo logisch is, zo verdomde pijnlijk. Ik wil dit niet, ik wil niet dan ze van de vrijdagavond weggaan, ik wil geen optredens in het weekend zonder hen. Maar wat ik wil is uiteraard ondergeschikt aan het geluk van mijn meisjes. En wat ik vooral echt wil, is dat we dankbaar zijn en zo ontzettend genieten van alles wat we samen hebben mogen en kunnen doen.

Snotteren

Het klinkt allemaal zo redelijk en verstandig. Ik lees het ook zo. Maar het is niet voor niets dat deze blog al weken in mijn hoofd zit maar dat mijn hart het op papier zetten nog echt niet aan kon. Sinds een week kan ik erover praten zonder te snotteren. Grappig aangezien ik toch echt de juf was die zei; dat we toch echt van die laatste weken geen snotterpartij gaan maken. Dat het zonde is om deze toffe weken voorbereiding, verdrietig mee te maken. Ik meende het ook echt en toch doet het soms gewoon pijn.

Mooi en fijn

Mijn zoon zegt wijs: “Dat het zo’n pijn doet, geeft aan het echt was, dat je iets samen gemaakt hebt wat speciaal is.” Hij was trots, nou dat is me toch een mooie troost. Naast dat ik de meiden gewoon in mijn wekelijkse les blijf houden en vast nog meer bedenk om ze te blijven binden aan ID, aan mij… maar voor nu. Ben ik gewoon even verdrietig. Dankbaar, heel erg maar ook gewoon verdrietig. Omdat iets zo moois en fijns toch ook eindig kan zijn.

25 jaar ID Dance

Vijfentwintig jaar. ID en ik zijn dus al de helft van mijn leven samen. De helft van mijn leven geef ik dus al dansles. Nou, eigenlijk langer, maar de helft op en in mijn eigen droom. 25 jaar en zoveel speciale mooie warme en fijne mensen. Natuurlijk niet alleen maar 25 jaar fun and joy. Zoals in elk leven zijn er ups and downs. En ook al zijn onze downs van de pittige en verdrietige kant, de ups maken het om elke dag met een glimlach aan het werk te gaan en dankbaar te zijn om te kunnen en mogen doen wat ik het liefst wil en doe. Gemis zet aan tot extra waarderen en warm herinneren.

Ik luister te weinig

Soms heb je in een keer zo’n momentje, dat het net wat dieper voelt dan anders. Gisteravond zat ik bij een concert van Hans Zimmer (waar Hans niet bij was, ander verhaal, haha…) de muziek is herkenbaar, we gebruiken hem - terecht - veel in de danswereld. Maar het zitten en luisteren (iets wat ik kennelijk nog te weinig doe, dat luisteren dan ☺) maakte het dat ik ook helemaal in de ‘zen-modus’ kwam. Wat dat dan ook betekent. Maar mijn hoofd was even leeg en terwijl ik genoot van de prachtige muziek, indrukwekkend licht en lieve man naast me, stroomde de inspiratie binnen. Altijd geruststellend als dat gebeurt. Helemaal met acht shows in aantocht. Dan wil je toch iets leuks brengen.

Juffengezicht

En dat is dan een van de tricky dingen in 25 jaar. Hoe blijf je vernieuwend en toch vertrouwd? Je wil graag blijven groeien maar ik wil mijn dansers ook het gevoel geven van herkenbaarheid en warmte. Nu ben ik de juf van luxe geniale groepen. Dat vindt waarschijnlijk elke docent, maar bij mij is het ook echt zo. Niet alleen omdat ze zo leuk zijn, maar ik geef de meeste al zo lang les dat ze met me kunnen lezen en schrijven. Niet altijd handig, een open boek breekt mijn juffengezicht nog wel eens, maar wat een feest om met zulke groepen naar een show toe te werken. Het brengt ook de nodige onzekerheid met zich mee. Voor de danser die meerdere lessen volgt in de week, wil je iets anders doen dan in de andere uren. En voor de danser die dat heerlijke ontspannen dansuurtje in de week doet, wil je zorgen dat dit vet genoeg is om elke week terug te komen.

Nergens zonder gegil

Afijn, leg jezelf gerust druk op. Zo ook voor een opening. Ongewild toch een begrip bij ons inmiddels. Vet openen zet de toon voor het publiek, geeft ze een hint van wat er komen gaat, neemt ze mee in de reis waar we met zijn allen zo hard (en graag!) voor werken. Urenlang was ik al bezig met het zoeken van muziekjes. Uiteindelijk vond ik er een, in een show waar de toeschouwers en fans zo luid gilden, dat het fragment onbruikbaar was. Nergens zonder gegil te vinden natuurlijk. Gelukkig heb ik een lief en kundig neefje! En was ik na deze zoektocht al snel een minuut muziek rijker, zonder herrie. Omdat het een beetje kort is en voor mijn idee er nog een ‘actie’ muziek achter moest, was de zoektocht nog niet gestaakt. Intussen begin ik voorzichtig aan het maken van passen. Daag mezelf graag uit, zal dit ook wel moeten want menig danser heeft inmiddels de techniek en ervaring waar ik gerust (op mijn leeftijd…) hard voor moet werken. En met liefde. Zo deed ik over de eerste 4x8 - een ieniemienie blokje dans - maar liefst twee uur. Finetunen, niet tevreden, zelf oefenen en nog een keer. Uiteindelijk startte ik de training met drie gemaakte blokjes en de les eromheen bedacht. De spanning die ik zelf had opgebouwd, werd me bijna teveel toen ik mijn groep dansers de passen zag doen.

Wat doe je dansers aan?

Had ik ze teveel uitgedaagd? Sommige gezichten keken niet blij. Was het wel leuk genoeg? Sommige uitdrukkingen waren niet te peilen. Was het niet uitdagend genoeg, gezien de vragen en frustratie in de hun toon. Afijn, na tweeënhalf uur bikkelen waren we een stukje verder. Ik kreeg nog geen inzicht hoe het zou (moeten?) worden en vroeg dus nog meer van ze. Tijd, energie en flexibiliteit. Wat doe je je dansers aan op zondagmiddag? Uiteindelijk na hard werken (door de dansers) is er een begin. Van één choreo. Nog maar vijf te gaan. Voor mij dan, mijn lieve collega’s maken er wel meer dan 10. Dus wat klets ik!?

Niemand vergeten

Maar het zijn natuurlijk niet alleen die ‘dansjes’. Je wil een geheel. Of nou, ík wil een geheel. Ik wil graag mooie kostuums, liefst die de dansers ook fijn en leuk vinden. Nou wordt dit een onmogelijke taak met 107 groepen en alle soorten en maten mooi mens. Dan zou ik ook nog graag die kostuums gemaakt willen hebben, liefst door hulpouders/verzorgers/oma’s die dit ook nog leuk vinden om te doen. De dankbaarheid die ik daarvoor voel, wil ik ook voldoende uiten en hierin wil ik weer niemand vergeten.

Dan zijn we met 20 creatieve makers, elk met zijn/haar muziekvoorkeur, lichtplan en creatieve ideeën. Dat is een heel rijk gevoel. Want reken maar dat elke show een variëteit van talent, kunst en liefde heeft. 

Kleffe boel

25 jaar, Wat hebben we al mooie dansers zien gaan, verhuizen, vertrekken en veranderen. En wat zijn er weer een hoop terug gekomen bij  het ID Dance ‘thuis’ gevoel. Niet voor iedereen geschikt, sommige vinden het maar een kleffe boel. Maar gelukkig heeft Nijmegen genoeg fijne dansscholen en is er voor ieder wat wils. 25 jaar super fijne collega’s, waarvan een aantal echt vriendinnen zijn. Waarvan een aantal ex-collega’s gewoon in de docenten app blijven voor de gezelligheid en weer andere ex’ collega’s heerlijk op de hoogte blijven en zo warm en betrokken. We boffen maar, met onze ID familie.

En laat dat nu net ons nieuwe thema zijn van de shows in juni. De ID Familie. Als je het herkent, voel je het. En daar hou ik me aan vast, nog 15 weken. Voelen jullie mee?

Het jaar voorbij

En toen knipperde we met onze ogen en was het eerste half jaar van dit seizoen alweer voorbij. Mooie tijd om terug te kijken. Helemaal vanuit de plek waar ik nu zit, op een houten vlonder, bij een huisje met een rieten dak en schreeuwende apengeluiden om me heen. We vieren ons 25-jarige huwelijk met de kids. Eigenlijk vieren we het leven.

Wat dat staat toch wel centraal terugkijkend naar het afgelopen jaar 2023. Ik kan me de ID X-mas shows van 2022 nauwelijks herinneren en vrees dat ik ze in een waas beleefd heb. Het verlies van Rens was natuurlijk allesbehalve weg bij de start van een nieuw jaar. Het was namelijk de start van een nieuw jaar zonder hem.

Blije mensen, trouwe collega’s

Langzaam pakte we begin januari alles weer op. Met één oog Jack, Jen en Janna in de gaten houdend en hopen dat we ondanks de drukte er nog steeds voldoende voor hen konden zijn. Het was zoeken, aan de ene kant zo blij om weer aan de slag te gaan. De school liep (loopt nog steeds) als een malle. Aan de andere kant je toch bij veel dingen afvragen, waarom, hoe dan en op welke manier? Maar het is ook het mooie werk bij ID wat ons er door heen sleept. De blije mensen, de trouwe collega’s en de warme sfeer. Terugkijkend hebben we (gelukkig) alweer zoveel vette mooie dingen mogen doen. Onze eerste selectievoorstelling in De Lindenberg, samenwerken met prachtige dansers en een mooie presentatie neerzetten gaf meteen positieve energie. En meteen uitverkocht maakte het dat we in juli besloten om met onze Lentse ID dansers het jaar ook in De Lindenberg af te sluiten.

Zomervakantie

Tussendoor liepen de aanvragen voor optredens binnen en was het bijna elke week ergens feest. De energie groeide en de dansers ook. Tegen de tijd dat de zomervakantie begon, hadden we de magische 1.000 leden al dik gepasseerd en starten we vol goede moed (en met Jen voorzichtig terug op haar plek) met een nieuw administratie-systeem. Tijdens drie volle dansweken, bikkelden we achter de schermen met de mannen van Bueno om alles voor elkaar te krijgen.

Nieuwste collega’s

Het nieuwe seizoen startte we meteen ook met nieuwe collega’s; onze eigen danseressen Rewi, Tess en Nerena werden onze nieuwste collega’s en trapten de week af op de maandagmiddag. Elena en Yana combineerden de eerste helft door elkaar af te lossen bij de moderne dansers op maandag. 

Hoop

We werden verblijd met twee (en met die van ex-collega Laura een beetje drie) ID babies. Nieuw leven brengt weer hoop. Helaas brengt het geen verloren mensen terug, maar wel een warm gevoel. 

Samen dansen

Het team vond zijn/haar plek, ieders drukke agenda leek wat structuur te geven en we kwamen in de luxe positie dat er meer dansers zijn dan lesplekjes. Wat een compliment, maar ook meteen een vreemd gevoel. Want dansen doen we samen maar veel groter hoeft het voor mij allemaal niet hoor ☺

Knallen

Met ‘mijn’ dansers dansen op waanzinnig mooie plekken: de St Stevens kerk in Nijmegen, Het Vasim met haar prachtige open ruimtes. Knallen bij AMZAF, te gast bij ArtEZ, film kijken en optreden in LUX. Het was/is bijna niet bij te houden. 

Hopsa naar bed

Het afsluiten met 15 kerstshows was dan ook een mooie uitdaging. 105 groepen (inclusief kostuums) bleek een iets grotere uitdaging dan bedacht. En ook het organisatorisch rond krijgen en thuis ook nog de boel draaiende houden was hectisch. En dan dansen beide thuiswonende dochters nog volop. Dus elke dag mee, opbouwen, opruimen, aanpassen, begeleiden dansen en natuurlijk genieten. Eten na de shows en hopsa naar bed. Even vroeg ik mezelf af hoe we dit grapje straks gaan doen in de Schouwburg met acht (!) shows. Zijn onze meiden hier bestand tegen en vraag ik niet teveel van ze. Je ouders die hetzelfde werk doen is super leuk, maar niet altijd even handig als je proefwerkweek hebt. 

Geflikt door jullie

Maar we hebben het geflikt! Niet alleen met ons gezin in de ruime zin van het woord. Mama die elke dag weer met een glimlach bij de deur stond en ook Jack, Jen en Janna waren er weer met de kerstshows. Wat het maakte dat ik er ook weer helemaal was. 

Maar we hebben het vooral geflikt door jullie, de fans, de ouders/verzorgers die hun dansers elke week uitlenen. De selecties die de benen onder hun mooie dansbillen uitgelopen hebben en ook nog prachtig gedanst hebben. We boffen maar en zijn dan ook heel dankbaar.

Voor nu, voor ons, even helemaal niets dan elkaar. Even met z’n vijven, zonder ruis. Zonder moeten (hoewel best druk programma hier haha) maar vooral in alle dankbaarheid genieten van elkaar. We zijn er en zijn gezond. Wow.