Bijgeloof

Iedereen heeft wel een soort van bijgeloof denk ik. Ik in elk geval wel. Al vanaf dat ik jong ben, geloof ik met fases en tijden in ‘iets’ of iemand. Vroeger als ik heel erg mijn zin wilde hebben, kon ik echt smeken naar de lucht (want daar is tenslotte alles?) om het maar waar te maken. Maar nog steeds praat ik tegen iets of iemand als ik naar de tandarts ga. Laat het alsjeblieft snel voorbij zijn ☺.

Toen mijn vader overleed, was ik boos. Vooral op alle gelovige mensen om me heen. De vriend van papa die de dienst deed, was een pastoor. Op hem was ik natuurlijk helemaal boos. Hij met zijn stomme geloof kon me toch zeker niet verklaren waarom mijn vader zo veel te vroeg en te jong weg genomen was van ons.

Waarschijnlijk schok, ik heb uiteraard netjes mijn excuses gemaakt hoewel hij vreselijk begripvol en lief bleef. Niet alleen omdat hij me al kende vanaf het moment dat ik ter wereld kwam, maar gewoon omdat hij zo verschrikkelijk geduldig en lief was.

Prachtig roodborstje

Toen papa overleed, kwam er kort daarna een roodborstje in mijn tuin. Keurig zat ie op de tafel of stoel, me aan te kijken. Ik glimlachte natuurlijk. Wat is er niet mooi te vinden aan een prachtig roodborstje? Maar des te vaker dit vogeltje terug kwam en naar mijn mening mij aankeek, des te meer twijfels ik kreeg of het misschien toch een boodschap was. En natuurlijk van mijn vader, die kwam even kijken hoe ik het deed. 

Roel baalde

Toen we niet veel later een muis in huis hadden, die ook brutaal genoeg ons gewoon aan bleef kijken in de huiskamer op twee meter afstand, wilde ik geen val zetten. Wie weet was het wel een teken van mijn vader. Wat? Wie weet wás ‘ie het wel, teruggekomen als muis. Roel baalde, een muis in huis geeft meestal aan dat er meer zijn, maar ik was vastberaden. Hij mocht lekker in de huiskamer wandelen, in de keuken zitten en ik glimlachte trots. 

In de slaapkamer

Tot de dag, dat de muis in onze slaapkamer kwam, en naast mijn bed liep. Papa of niet, dat ging toch echt te ver. Daarnaast zou ik mijn arme vader het niet aan willen doen om bij zijn eerst geborene in de slaapkamer rond te lopen.

Mijn trouwdag

Als ik met mijn moeder over deze mooie ‘bijgeloof’ dingen praatte, legde ik haar uit dat ik het uiteindelijk wel bedacht had. Als ik ooit hier niet meer zou zijn, ga ik natuurlijk ergens anders heen. Geen idee of ik dit echt geloof of dat het mijn oprechte angst is om op te houden met bestaan. In die wereld, mijn nieuwe wereld dan, zie ik natuurlijk al die mooie lieve mensen weer die ik heb moeten missen in mijn leven. Maar ik heb ook iets bedacht waardoor je toch een beetje bij je dierbaren kan zijn in deze wereld. Ik denk dat we ‘kijk-dagen’ hebben. Dan mag je even meekijken met wat er daar beneden gebeurt. Die kijkdagen zijn voor iedereen anders, dus zo komt iedereen aan de beurt. Ik kies natuurlijk mijn verjaardag, mijn trouwdag en de geboortedagen van mijn kinderen. Dan weten jullie dat! Dat zijn de dagen dat je op je best moet zijn, zodat ik eens even kan kijken hoe goed jullie het allemaal doen en hebben.

Geef mij maar die telefoon

Mijn bijgeloof heeft afgelopen jaar meerdere ‘testdagen’ gehad. Met het vreselijke overlijden van Rens, merkte ik toch op zoek te zijn naar een teken. Met name een teken van hem, dat het goed is. Want helaas, zit ik nog in de wereld waar het helemaal niet goed is. Deze vakantie stond voor ons ook in het teken van Rens. Niet alleen omdat we vorig jaar samen in deze streek waren, maar ook omdat we afgelopen woensdag zijn as uit gingen strooien. Op de plek waar we vorig jaar zo ontzettend fijn samen gezeten hadden. De plek waar hij de mooie zonsondergang-foto’s maakte (“Geef mij die telefoon maar Indira want jij doet het helemaal verkeerd”). Op weg naar deze dag, bleven er maar vlinders om ons heen vliegen. Janna, zijn zusje, was de eerste weken met ons mee. Redelijk panisch voor alles wat vliegt, zoomt of fladdert, reageerde ze elke keer heel heftig op alle beestjes. 

Perplex

Tot op een dag er een mega grote mooie vlinder op haar schouder ging zitten. Ik was perplex. Ik had stiekem met al mijn bijgeloof al geglimlacht naar de vlinders, een voorzichtige knipoog of zwaai zonder dat iemand keek, maar nu… zat ‘ie echt op de schouder van Janna en ik zweer je dat ie me aankeek. Ik schrok en door mijn schrikblik, schrok Janna natuurlijk en gilde het uit. Tenslotte zijn het monsters die vlinders, en daar ging het mooie moment. Maar ik hield vol. Het was te bizar hoeveel vlinders er elke keer bij Janna in de buurt kwamen. Of… was het er maar een, die gezellig met ons meevloog?

Glimlachen naar Rens

Ik heb geen idee, het zou zo fijn zijn als het wel zo is. De vlinder fladdert namelijk heel vrij en gelukkig rond. Het is ook geen gele of poezelige vlinder maar een redelijke grote met donkere maar mooie gelaatstrekken. Terwijl ik lig te lezen of zonnen, volg ik de vlinder. Voorzichtig via plant naar tak, via het water terug op mijn bedje. Ik kijk, en denk: “Wat zou het toch mooi zijn als mijn bijgeloof míjn geloof was. Want dat zou betekenen dat ik even kan glimlachen naar Rens. Hem laten zien en voelen dat we hem missen, maar hem ook kan laten voelen dat het goed is.

Fladderende vrije vlinder

Want dat is het echt, als het zo is dat hij vrij rondfladdert en gelukkig is. Dat maakt het dat ik weer kracht vindt, om diegene die hier achtergebleven zijn kracht en steun te geven. Want daar fladdert helaas nog lang niets. Maar hoe warm en fijn zou het zijn, om ze een beetje van mijn bijgeloof te geven, te laten voelen. En zo samen vol liefde, gemis maar warmte naar die fladderende vrije vlinder te kijken.

De schoonfamilie

Ik heb de leukste schoonfamilie van de hele wereld. Dat weet ik natuurlijk niet 100% zeker, maar als ik door het jaar rondkijk, word ik toch elke keer bevestigd.Terwijl ik dit typ, is het grootste gedeelte van deze familie aan het toepen. Lachwekkend, omdat ze naast de leukste ook de familie zijn die het meest en vaakst vals spelen. We zijn in Turkije. Een grote luxe die we denk ik dit jaar voor de twintigste keer herhalen.

Kersverse zoon

Toen mijn schoonouders 30 jaar getrouwd waren, vroegen ze ons of we een feest wilden of op vakantie wilden gaan. De keuze was snel gemaakt en ons eerste reisje naar Side was gepland. Destijds nog met zeven. Mijn schoonouders, schoonzus met partner en wij met onze kersverse zoon. De vakantie draaide om samenzijn, maar eigenlijk ook om Kai. Het zwembad, wandelen, spelen en eten. Wat een ervaring met zeven. 

Bloedlip

Als snel werd ons gezelschap vergroot. Opa en oma kregen nog drie kleindochters en nog een kleinzoon erbij. En weer gingen we naar Turkije. Heerlijk in de meivakantie de eerste zonnestralen vangen en bijtanken voor de laatste rit richting de zomervakantie. Inmiddels waren we er wel achter dat een ‘all inclusive’ het beste idee EVER was voor grote partijen. En man, wat een feest. In het begin was er elk jaar wel een baby, een peuter, een kleuter en een lastpak. Van een huilende baby met oorpijn gillend in het vliegtuig (3,5 uur), tot bloedlip door de glijbaan, ‘zwembandjes om’ drama’s bij het zwembad. Altijd wel een die in de middag moest slapen, waar oma zich vaak opofferde en de kersverse ouders lekker in het zonnetje konden blijven liggen. 

Wiebelen

Toen ze wat ouder werden, was de minidisco’ vaste prik. Wij als trotse ouders elke avond op de eerste rij. Onze kinderen die natuurlijk de show stalen en al tijdens het eten te wiebelen zaten op hun stoeltjes omdat ze zo graag weer wilde meedansen en zingen met de gigago-minidisco. 

Ruim gezelschap

Weer wat ouder, mee in de kids club. Paardrijden, karten, knutselen, speurtochten en koekjes bakken. Maar ook bubblebal of met zijn allen op de banaan. Negen jaar geleden kregen we er twee geweldige neefjes bij. Inclusief een kanjer van een zwager. En zo kwamen we op het ruime gezelschap van zes volwassenen en zeven kinderen. De dynamiek veranderde, want de kids werden ouder. 

Waar is Jade?

De minidisco maakte plaats voor ‘keten’ na het eten. “Zien we er daar nu eentje op het dak lopen?”. En “Sorry mama, ik viel in het zwembad maar hij duwde mij”. Of “Weten jullie waar Jade is want tijdens het verstoppertje was ze in een keer kwijt.” Vlechtjes in de haren en naar de Turkse kapper.

Dezelfde outfits

Opa en oma genoten! En wij ook. Nu vier jaar later vanwege enkele Covid uitstellen, zijn we er weer. De kinderen zijn geen kinderen mee. Onze oudste zoon heeft zijn liefde mee en dat maakt het mooie aantal op acht ‘kinderen’. Maar met de jongste twee die al ruim 14 zijn, praten we niet meer over kinderen. Hoewel de helft van deze kids in Utrecht woont en ze elkaar dus gedurende het jaar niet zo heel vaak zien, valt alles samen als we elkaar zien op het vliegveld. Lallen over koffers, lachen over dezelfde outfits (die de nichtjes even besproken hadden tijdens de voorbereidingen). Maar ook meteen is er een geheel. Geen groepjes van meisjes/jongens, gezin een of twee. We zijn een familie. 

Heerlijk

Bij het zwembad zie ik de mensen wel eens kijken en zich afvragen hoe het zit. Zou ik ook doen. Hoe zit het nu? Verwarrend omdat de nichtjes zoveel op elkaar lijken dat het zusjes hadden kunnen zijn. De oudste zoon van mijn zwager zich gedraagt als een tweeling met mijn oudste nichtje. Maar ook omdat de samenstellingen bij het zwembad elke keer wisselen. Heerlijk. 

Handdoekjes klaar leggen?

Turkije, zo’n prachtig land. Denken we. Daar waar we de eerste jaren nog wel eens een uitje maakten, met de bus door het platteland, naar de zoutbaden of ergens naar een stad. Komen we nu al jaren niet meer van het oord af. We ontbijten, lunchen en dineren samen. Liggen op veel bij elkaar geraapte bedjes (wie legt er nu 14 handdoeken klaar in de ochtend?) en leven van buffet naar buffet. Er wordt gelezen, spelletjes gedaan, filmpjes gedeeld (hoeveel Be-Reels hebben we al gehad deze dagen).

We kletsen bij en ik voel me rijk. 

Altijd werken

Toen ik voor het eerst bij Roel kwam, was ik 14. Toen we verkering kregen en dus heel vaak kwam, was ik 15 jaar. Mijn schoonouders hadden een drukke zaak en we aten altijd laat, vaak spaghetti en meestal gehaast. Mijn schoonmoeder vond het op zaterdagochtend heel nodig om ons te wekken als zij ging werken. “Wat een onzin om de hele dag in je bed te blijven liggen.” Ik denk dat ze een beetje vergat dat haar werkdag om acht uur begon en wij jonge pubers waren. Mijn schoonvader was altijd werken en op zondag was het rustdag. We mochten mee naar de boot, waar we lekker konden zwemmen en zonnen. 

Onder spugen

Al jong mocht ik mee op vakantie, de eerste jaren met de boot. Een hit, een schoondochter met lange blonde haren die natuurlijk overal op en in de boot zaten, die mekkerde om alles wat er gegeten werd, die het schoonmaken van de boot maar als overbodige klus zag en die tot overmaat van ramp ook nog de boel onder spuugde zodra we gingen zeilen. 

Smoezen

Mijn schoonzusje was het grappigste kind dat ik kende. Zielig want haar broer pestte haar zo erg dat ik het gewoon sneu vond. Vrolijk om en met alles wat ze deed. Wat stouter dan haar broer die belachelijk braaf en netjes was en die het met tijden maar stom vond dat er naast een grote broer ook nog een bemoeizuchtige schoonzus was. Daarnaast was ze liever lui dan moe en verzon ze de meest vindingrijke smoezen om niet meer te hoeven werken in de zaak of om eerder naar huis te mogen. 

Gratis slank

Wat een contrast, nu zit ze met haar directrice bril op (ze is ook echt directrice van een basisschool in Utrecht), werkt zich een slag in de rondte, is duidelijk en eerlijk en war van smoezen. Is bonusmoeder van twee kanjers van boys en heeft haar eigen kinderen zo succesvol opgevoed dat we elk moment lachen en genieten van en met ze. Daarnaast ziet ze er altijd op en top uit, wat het dus maakt dat ik me ook ‘verplicht’ voel om wat meer mijn best te doen. Modebewust en bovendien gratis slank wat ik helemaal irritant vindt. Maar dit alles is oké, want ze is ook super lief en geweldig. Hoe druk we ook zijn, hoe weinig we elkaar ook zien. Het is fijn en eigen. En ze heeft een geweldige zwager gescoord wat mijn totaal op drie knappe toffe zwagers maakt! Dat hij voor Ajax is, is een minpuntje en doet mijn vader zich een klein stukje omdraaien in zijn Eindhovense graf. Maar zijn gezelligheid maakt het dat papa er een biertje op zou drinken. Zuur om dit nu te typen nu mijn zwager net aan het bijkomen is van het feit dat Ajax gisteravond met penalty’s verloren heeft van PSV. Tja… go paps ☺

Anders in het leven staan

Al met al dus genieten. Spelletjes doe ik vaak niet mee. Ik kijk, bewonder en geniet. Sámen is het keyword en dat is bijzonder. Voor hetzelfde geld, heb je een vreemde schoonfamilie die je maar gedoogt op feestjes en partijen. Kom je er op een vakantie als deze achter dat je toch echt anders in het leven staat of is de opvoeding van je neefjes en nichtjes totaal het tegenovergestelde van jouw manier. Alles kan. Bij ons ook. Gelukkig maar.

Vanzelfsprekend

Schrijven vind ik fijn, met de ‘old skool’ pen nog meer dan typen. Maar dat is natuurlijk erg omslachtig als je een blog wil bijhouden en delen. Schrijven helpt me voelen, genieten, herinneren en verwerken. Nu zou ik kunnen zeggen dat qua verwerken ik wel een boek had moeten schrijven de laatste maanden. Genoeg te verwerken, meer dan genoeg te schrijven. Maar toch voelde  het niet. Geen idee waarom het nu wel voelt, maar ik probeer het toch.

5 maanden en 15 dagen geleden besloot een van onze liefste en jongste vriendjes Rens dat het leven voor hem geen zin meer had. In zijn ogen was er geen enkele oplossing meer dan er niet meer te zijn. Tenminste dat vullen we in, want verdrietig genoeg kan hij het ons niet meer uitleggen. De terechte opmerking “je kind verliezen lijkt me het ergste wat je mee kan maken”, werd voor ons wel heel zichtbaar bij het ondersteunen, verwerken en rouwen van dit vreselijke verlies met onze lieve vrienden. 

Pijnlijke vraag

Het je afvragen waaróm, heeft eigenlijk geen zin. Je afvragen wat je had kunnen doen, ook niet meer. Maar dat is toch iets wat je ergens blijft doen. In de hectiek van de eerste dagen, schreef ik een tekst voor Rens. Daarin vroeg ik mezelf hardop af of ik hem en zijn aanwezigheid soms vanzelfsprekend nam. Een pijnlijke vraag omdat ik me echt wel eens afgevraagd heb wat er in zijn koppie omging. Maar een gemiddelde puber van 17,5 net na een paar helse Corona-jaren, zit echt niet te wachten op bijdehandste vragen als hij even lekker voor zich uit staart. En al helemaal niet van die stiefmoeder die zich toch al met alles bemoeit.

Nee dus

”Had ik je dan toch aan je haren moeten trekken en je de kop gek moeten zeuren hoe je je voelde, wat er in je omging, wat je fijn zou vinden, of je zou willen praten?” Terwijl ik het typ, kan ik me zijn exacte gezichtsuitdrukking voor me halen. Inclusief het zuchtende geluid en als ik echt geluk heb een rollend oog. Nee dus,

Haarproducten

Heb ik je genoeg verteld hoe lief ik je vond en hoe grappig? Of heb je dat aan ons gemerkt omdat we het fijn hadden samen? Je gaf ons vertrouwen, bleef zelfs in Parijs bij ons terwijl je ouders naar huis moesten. Dat wilde toch wel wat zeggen. Je durfde zelfs bijdehand te doen over Roels haarproducten en zuchtend het dekbed over je oren te trekken terwijl ik tegen je praatte. 

Hartverscheurend

Maar dit afvragen heeft allemaal geen reet zin. Je bent er namelijk niet meer. En dat brengt me op de algemene vraag. Wat ging er toch allemaal door je heen? En door jou dus kennelijk niet alleen, want terwijl ik dit typ kom ik net van de uitvaart van een van mijn lieve studenten die eenzelfde beslissing genomen heeft. En dat terwijl er vier maanden geleden een klasgenoot dezelfde hartverscheurende beslissing maakte.

Niet alleen

Kinderen, zouden we ze in een gouden kooitje mogen stoppen? Hoe moeten we jullie loslaten? Hoe moet ik nog naar jullie kijken? Een vraag hoe het gaat, is niet voldoende, kijkend naar jullie glimlachende snoeten dus ook niet. Kennelijk is er een wereld gecreëerd waarin jullie kunnen functioneren met een buitenkant terwijl er misschien wel heuse paniek heerst aan de binnenkant. Een paniek die we niet zien, niet voelen en dus ook niet kunnen oplossen. Niet dat ik die illusie heb, verre van. Maar wat zou ik jullie graag vertellen dat je NIET alleen bent. Dat het écht beter en leuker wordt, maar die tijd kreeg ik dus niet. En dat is klote.

‘Mijn’ kinderen

Vanzelfsprekendheid, een gevaarlijk iets. Ik deed 28 september al de oproep naar de jeugd in de zaal waar we afscheid namen van Rens, de jeugd waarvan meer dan de helft voelt als ‘mijn kinderen’. Niet zelf gemaakt, maar wel vol door geraakt. Vanzelfsprekend moet zijn dat je er voor elkaar bent. Zoals ik Rens beloofde er zo goed mogelijk voor zijn lieve ouders en zusje proberen te zijn. 

Maar ook vanzelfsprekendheid in elkaar zien, echt zien! Elkaar vertellen dat je ze lief vindt, je ze waardeert, ze de moeite waard zijn en het fijn vindt dat ze er zijn. Vertellen dat het leven zoveel leuker is met hen erin. Laten we dat vooral doen, en laten we dát vanzelfsprekend maken.

Voor een drietal prachtmannen is het helaas te laat. Maar laten we leren, van hen, van elkaar en van de vanzelfsprekendheid.