Vakantie 2022

Daar zijn we dan, vakantie. Op een hoge berg in Toscane redelijk in the middle of nowhere. Het is vroeg maar de meisjes slapen nog dus moet ik ook nog stil zijn. Meisjes… als in onze jongste dochter en haar BFF. Onze zoon (gaat al jaren niet meer mee ☺) zit al vier weken in de USA en dochterlief is met haar BFF mee naar Zuid Frankrijk. En zo zitten mijn wonders in drie verschillende landen. Loslaten heet dat geloof ik.

En wij, laten ook los. Een geweldig seizoen, vergeet gewoon bijna dat daar ook weer een lockdown in zat. En drie heftige jaren waarin we (en ik) ook weer veel geleerd hebben. Maar waarin vakantie niet echt mogelijk was. Des te luxer en bijzonder dat we hier weer in dit mooie land mogen zijn. En mooi is het. De heenweg hebben we rustig aan gedaan, drie prachtige fijne stops om vast te wennen aan het vakantie vieren. En nu dus op een mooie berg.

Privé-kok bij me

We waren hier al eerder, vijf jaar geleden. Ook op deze plek. Weinig van gezien destijds omdat ik na de show een voetblessure had die me veelal óp de berg hield. Prima vertoeven, privé-kok bij me en liefde alom. Kok is weer mee, maar ik huppel gelukkig blessurevrij rond. Nou ja huppel, met 38 graden dam ik ook wel een beetje in. 

Het leek onmogelijk

Maar wat een feest was het afgelopen seizoen. Mijn oudste dochter heeft de USB denk ik al zeker zeven keer gekeken. Ze wordt er weemoedig van. Het was haar eerste echte show waarin ze veel mocht dansen. Van beiden meiden eigenlijk. En de weg er naartoe met zijn vieren was echt een feestje. Zo speciaal om niet alleen met je manlief samen te werken (en te verheugen) maar ook nog eens twee enthousiastelingen aan tafel te hebben. Waarvan de oudste er maar niet over op hield. Voorstelling voor en na. En dat moest ook wel, In 22 weken naar de schouwburg leek onmogelijk, maar is meer dan gelukt.

Fans die volop aanmoedigen

Negentig groepen, 66 verschillende kostuums, 18 naaikanjers, vijf decorbouwers, zes shows in drie dagen, 88 vrijwilligers achter de schermen, twintig docenten, tien spelers, acht dozen komkommers, 900 dansers, drie keer een verschillende doorloop en vele wakkere nachten er naar toe. Maar nogmaals, wat een feest. Achter de schermen waren de dansers zo’n team met elkaar. Zo lief, geduldig, hulpvaardig en te gek! Dus niet alleen de fans die volop kwamen aanmoedigen en het huren van een luxe schouwburg mogelijk maakten, maar ook elke show zat de hele zaal beneden vol. Voor ruim 250 dansers was het de eerste keer, hoe geweldig is het dan dat je een applaus ontvangt waar je oren van tuten? Ik voel het nog. Natuurlijk is er spanning en stress op de weg er naartoe. Ons leven is dan weinig anders dan ID. Het sociale leven speelt zich af in de dansschool of aan de keukentafel met papieren en stofjes. Maar onze vrienden weten dit. De meesten staan overigens achter de schermen dus zien we elkaar daar. Maar het was een succes en dat is fijn. Dat geeft een meer dan tevreden gevoel na al die onzekere jaren. Niet dat we ze vergeten, maar wel een plekje geven en klaar zijn voor een nieuw seizoen.

Voel me toch verdrietig

Bijna dan, we gaan eerste lekker uitrusten. Net als ons team. Zo hard gewerkt, zo geknald. De meeste waren al weg voor de eerste dansweek begon. Terecht en verdiend. Ook wel vreemd om na zo’n lange intense tijd zonder mijn collega’s en dansers te zijn. De meesten hebben de laatste maanden elk weekend getraind, elke vrijdagavond uren gedanst en tussendoor veel geholpen, meegedacht en gedaan. En dan is het tijd voor ontspanning. Tja, ook een beetje loslaten voel ik. Het zijn toch ook mijn meisjes. Maar dat heb ik eigenlijk altijd met de dansers. Zo vreemd als ze er niet zijn. Bij het horen van ‘hun’ muziek of liedje voel ik me dan toch even wat verdrietig. Maar, weet ik, we zien elkaar snel weer en het is echt tijd voor vakantie.

Kapotte knie

Het lijf zegt het. Hoewel het lijf toch maar mooi zes shows blessurevrij meeging. Daar heb ik ook wel alles aan gedaan. Niets geriskeerd en goed naar mijn lijf geluisterd. Dat zal het voordeel van mijn leeftijd zijn. Wijzer? Of gewoon te vaak tegen de lamp aan gelopen dat ik vooral weet en voel hoe het niet moet. Maar vooral dankbaar voor het volhouden zonder kapotte knie, voet of rug. Dus krijgt lijf rust. Lijf moet (mag!) tenslotte weer vanaf 23 augustus. Zin in.

Maar eerst, genieten… van de mooie omgeving, de heerlijke ontspannen zon, de liefste mensen (sommigen op afstand) en een meer dan tevreden en dankbaar gevoel.

Dank voor een te gek seizoen. Fijne vakantie!

Ken je dat gevoel?

Ken je dat gevoel, dat je bij de tandarts zit? Tenminste, als je net als ik redelijk angstig bent voor dat fijne halfjaarlijkse controlemoment? Buikpijn als je opstaat, jezelf toespreken dat het straks zo fijn is als het voorbij is en strak van de spanning de wachtkamer in. Nou zo, precies zo…voelde ik me vrijdag. Wachten op, tja waarop eigenlijk? Na alle lockdowns, aangepaste roosters, weekendlessen, ochtendlessen, Zoom-momenten, danswandelingen, workouts en uren in de tent was mijn creativiteit een beetje op.

Van nature ben ik een positief persoon. Zoals mijn moeder zegt: “Bij jou is het glas altijd halfvol.” Ik vind niet veel stom, vind bijna niets gedoe en vind mijn werk het aller, allerleukste om te doen. Dus bijna twee jaar aanpassen, anders benaderen, handelen, regelen, ging me best redelijk af. Tuurlijk met de nodige frustratie maar toch, we kwamen er prima doorheen. Tenslotte blijven we ‘slechts’ een dansschool en redden we nog steeds geen levens.

Snot, testen en hooi

Maar we veranderen ze wel. Daar kwam ik de laatste maand achter. Mijn gedrag veranderde. Niet per se chagrijnig maar wel onwetend, niet meer weten wat te moeten doen. Het seizoen begon natuurlijk te gek. Open zonder restricties met mooie dansers die gelukkig besloten bij ons te blijven. Een team wat er redelijk uitgerust, maar vol enthousiasme aan begon. Natuurlijk was er bij ons ook snot, testen en teveel hooi op de vork, maar we gingen er voor. En toen de lockdown vlak voor kerst. Een teleurstelling. Mede omdat we zo graag het jaar samen wilden afsluiten. Met de mooiste dansers die er bestaan. En natuurlijk om trots te laten zien (weliswaar inmiddels via een livestream) wat we allemaal gemaakt hadden. Maar ook hier legden we ons bij neer. De opgebouwde zaal bleef staan. Vol goede moed en we besloten de extra week te gebruiken om bij te komen. Prima plan. 

De vakantie was heerlijk, slapen, geen roosters, geen puzzels, geen heen en weer van teveel werk naar te weinig uren. Of van extra collega’s aannemen tot "Oh nee, het hoeft niet meer”. Gewoon even samen zijn. Daar gaat het tenslotte ook om.

Springen vanachter scherm

De week na de vakantie startten we vol goede moed onze ouderwetse Zoom weer op. Met frisse tegenzin maar vol goede moed. Dankzij maandenlang digitaal lesgeven, lagen alle kabels klaar. Is er in elke zaal super internet en we konden in 3 zalen tegelijkertijd heen en weer springen vanachter het scherm. Sommige dansers hadden er zin in. Maar steeds meer konden de motivatie niet opbrengen. Een enkeling haalde ik nog over met belachelijke motivatiefilmpjes, maar een groot deel werd gemist.

Uitlekken

Vrijdagmorgen besloot ik maar eens een nieuwe broek aan te doen. Een heuse echte en dus geen dansbroek. Aangezien ik geen (digitale) les gaf, besloot ik dat dat me vast door de dag heen hielp. Er lekte uiteraard voldoende berichten uit over de inhoud van de persconferentie die later die dag was. Mijn app ontplofte van lief bedoelde felicitaties. Maar onze onwetenheid groeide. Alle uitgelekte maatregelen konden op zoveel manieren uitgelegd worden. 

Jaloers

Wc’s schoon, vloeren gedaan, wasje erin, mailbox leeg, dansschool collega’s (drie binnen een uur) aan de lijn. Niets hielp. De buikpijn bleef en ik werd een beetje moe van mezelf. Tegen een danscollega probeerde ik mijn gevoel uit te leggen. Jaloers vroeg ik Roel hoe hij zich toch zo níet druk kon maken. Wat werk doen, maakte me wat rustiger maar ondertussen raasde het door mijn lijf. Wat zal ik doen? Net als een dansschool-collega schema’s maken voor de weekenden in januari? Uit voorzorg mits de ‘tot 17.00 uur regel’ terug kwam? Of de regel tot 18 jaar?

Maf gedragen

Na een wandeling met manlief (die mij letterlijk gewoon even uitliet) was de conclusie daar. Ik móet gewoon lesgeven. Het gedoe eromheen, het geregel, het aanpassen is allemaal prima te doen. Mits ik maar lesgeef. Dinsdag is een topdag, ook al zijn mijn lessen via Zoom. Ik snak naar het contact, de muziek, de mogelijkheid je maf te gedragen en zo ook nog mensen aan het bewegen te krijgen. De glimlachen op het gezicht, tenminste dat lijk ik te zien op het veel te kleine schermpje. Ik heb het zo nodig!

Niets meer aan doen

En toen de persconferentie. Vol verbazing keken Roel en ik elkaar om 19.08 uur aan. Was dit nu echt? Mogen we gewoon open zonder een van de genoemde restricties? Mogen we echt beginnen? Wat een feest, wat een opluchting. Alsof de tandarts de wachtkamer in kwam en zegt: “Weet je wat, ik zie het zo al. Niets meer aan doen, alles prima in orde! Sterker nog; ik zie je over 2 jaar pas weer.” FEEST!

Inmiddels heb ik er alweer vijf lesuren op zitten plus twee heerlijke livestreams met geweldig flexibele collega’s en Lent-dansers die als een ‘car-wash’ in- en uitvlogen om hun kunsten te laten zien. Geen contact met elkaar maar wel met het publiek wat massaal aan de andere kant van het scherm zat.

Ik heb het nodig, ben er weer. Moe, voldaan maar klaar voor de volgende rit. Lesgeven maakt alles leuker, beter en fijner. Mij als mens dus ook.

Tot van de week!

Een kleine PS nog dat ik een hele fijne en super lieve tandarts heb overigens! Niets ten nadele van hem dus ☺