Vandaag is het tien jaar geleden dat mijn vader overleed. Vreemd dat je er toch dan gedurende de dag meer mee bezig bent dan normaal. Gisteren, vorige week en drie maanden geleden was hij er tenslotte ook al niet meer.
Tien jaar, zou oud is mijn middelste dochter. En dat klopt ook want mijn zwangerschap en Tess’ eerste maanden gaan samen met mijn vaders ziekbed. Mijn vader rookte veel en hield van een biertje (dat formuleer ik netjes :-)). Hij sportte niet, fietste zelden en at het liever geen groente. Mijn vader was enig kind, op beiden vlakken. Enig als in geen broers en zussen en enig omdat mijn oma idolaat was van hem. En hij van haar. Toen mijn oma tien jaar eerder stierf dan hij, snapte wij niet zo goed waarom hij zo lang verdrietig bleef. Ze was een super oma, maar ook al best oud (in onze ogen). Elk jaar op haar sterfdag (mijn latere trouwdag) brandde de kaarsjes en stond er een roos bij haar foto.
Hij grapte dat hij vroeg dood zou gaan
Nu begrijp ik dat volkomen, eigenlijk snapte wij het al vanaf de eerste week dat we papa moesten missen. En dan was hij ook nog niet eens oud, maar nog maar net 54 jaar. Papa grapte altijd dat hij vroeg dood zou gaan, hij had een aparte weemoedige humor en lachte zelf best hard om deze grapjes. Mijn vader was streng, duidelijk, objectief, nukkig en soms stront-chagrijnig. De eerste jaren na zijn dood, herinnerde we natuurlijk alleen maar alle leuke dingen, zo gaat dat met mensen die er niet meer zijn. Dan vergeet je zijn ‘vervelende’ kanten. Tien jaar later heeft het een plek; mijn vader wordt gemist, met al zijn mooie en minder mooie kanten.
De woordenschat van mijn vader
Mijn vader werkte in het jongerenwerk. Zo hadden wij vroeger regelmatig ‘jeugd’ over de vloer die thuis problemen hadden, niet meer thuis mochten komen, advies wilde of gewoon kwamen kaarten. Bere-interessant natuurlijk als kind en oh zo romantisch als tiener. Ik mocht muntjes tellen bij het kaarten en soms mochten we mee naar zijn werk. Daar was het helemaal gaaf. Hangende stoere jeugd die best een spel ping pong of biljart met ons wilde doen. We wisten na zo’n middagje ook altijd waar mijn vaders woordenschat vandaag kwam. Want dat kon hij... pissig worden om niets. Mijn zussen hebben de woordenschat keurig overgenomen, maar deze wordt uiteraard alleen gebruikt in kleine kring.
Rood wit
Mijn vader was fan van PSV, dit is meteen de verklaring waarom onze dansschool rood/wit is. Hij had een seizoenskaart en ging dan met de trein. PSV-trui aan (door oma gebreid), PSV jas aan (rood glimmend), broodtrommeltje met zijn boterhammetjes met ei en hagelslag en natuurlijk zijn pilsje. Wat openging zodra het bordje van de provincie Brabant gepasseerd was.
Zijn dunne zieke lijfje
Toen papa ziek werd, wilde hij toch nog steeds naar PSV. We brachten hem dan om de beurt en in de laatste maanden ging het ons door merg en been om onze papa met zijn dunne zieke lijfje ver voor het stadion af te zetten om hem vervolgens verkleumd van kou met zijn rode neus weer in de dekens te wikkelen en hem in de auto te zetten. We denken er nog regelmatig aan als we langs het stadion rijden.
... maar dat kwam er helaas niet van
Dat mijn vader ziek was, wilde ik lang niet weten. Tijdens allerlei onderzoeken hielden hij en ik het op een griepje, longontsteking, last van de bacteriën en noem het maar op. Toen de dag dan ook kwam dat mijn ouders vanuit het ziekenhuis onze kant op kwamen met echt slecht nieuws, bleef ik stoïcijns in de tuin spitten met mijn dikke buik. Het ging vlot, uiteindelijk is hij (gelukkig) niet zo heel lang ziek geweest en heb ik fijn nog alles kunnen zeggen wat ik wilde. Ik ben nog een dagje weggeweest met hem. Dit wilde hij met alle drie zijn dochters maar dat kwam er helaas niet meer van.
De middenstip was geen optie
Omdat ik met verlof was, had ik ook de meeste tijd. Zo zat ik op de bank naast hem zijn afscheidsdienst te notuleren. Onbegrijpelijk voor velen denk ik, maar achteraf zo warm en fijn. We zijn met de drie zussen ook een plek op de begraafplaats gaan uitzoeken. Zie ons lopen, op een regenachtige zaterdag, mijn jongste zusje net 22 jaar jong. Papa wilde graag bij zijn ouders begraven worden en toen daar geen plek was, wilde hij graag ergens waar hij het PSV gejuich kon horen (de middenstip was geen optie tot zijn verdriet). We vonden een mooi plekje en als de wind goed staat, hoor je er inderdaad ook het wedstrijd geluid.
Hoe leuk zijn kleinkinderen zijn
Ja, we missen hem. De balans is weg. Ik had altijd de jongste ouders en mijn vader verliet ons als eerste. Dit had ik natuurlijk nooit gedacht en bedacht maar ik ben heel blij en trots dat we hem tot op het laatste zelf verzorgd hebben. Ik mis hem, omdat ik hem zo graag zou willen laten zien wat ik doe. Zo graag wil laten zien hoe leuk zijn kleinkinderen zijn en zo graag hem wil zien zitten met zijn biertje, op zijn poef met zijn muziekjes.
Er wordt NIET gekrast
Mijn vader had het moto; je werkt om te leven en je leeft niet om te werken. Toen ik eens in paniek bij mijn ouders op de bank zat, te snotteren dat de dagen zo kort waren, pakte hij resoluut mijn agenda en begon te krassen. Voor iedereen die mijn en mijn agenda kent, weet dat de type-ex altijd in mijn tas zit, want er wordt NIET gekrast in mijn planning. Papa had er poep aan! Hij vond mijn planning belachelijk en mijn gevoel van ‘maar ik moet’ stom. Gevoel, passie, mensen, muziek, jeugd, onbevooroordeeld, ongeduldig, redelijk autistisch en grote oren. Ik neem het maar mooi mee.
Tien jaar, een mensenleven lang. Tjee wat zou ik er een gekraste agenda voor over hebben om nog eens met hem te sparren over het leven. Zíjn leven het liefst. Maar wat hebben we veel geleerd van de periode met ons en mijn gezin; genieten zoveel en zo vaak mogelijk! Het kan maar zo voorbij zijn.
